Zoals de meesten wel zullen weten ben ik vorig weekend Wereldkampioen duathlon LD geworden in het Amerikaanse Richmond.
Na het overlijden van Benny heb ik mij vrij snel terug vastgebeten in mijn trainingen, gewoon omdat ik voelde dat dit de beste therapie was voor mij. Samen met mijn ouders besliste ik om toch nog volledig voor het WK te gaan. Daarom besliste ik om drie weken voor de wedstrijd naar Boulder, Colorado (USA) af te zakken en daar dus nog een hoogtestage af te werken.
Het was zeker niet altijd even gemakkelijk daar. Soms was ik veel liever thuis geweest, ondanks de perfecte trainingsomstandigheden. Gelukkig had ik heel veel steun aan de Britse duatleet Tom Lowe, met wie ik samen een appartementje deelde.
Uiteindelijk zakte ik pas drie dagen voor de wedstrijd af naar Richmond omdat ik daar de beste ervaringen mee heb na een hoogtestage. Toen ik aankwam werd alles deskundig door de coaches Marc Renier en Reinout Van Schuylenbergh geregeld en uitgelegd, zodat ik zonder extra kopzorgen aan de start van de wedstrijd stond.
Ik had van bij de start een supergevoel. Al na vijf kilometer lopen was ik alleen weg met de Rus Yakovlev, van wie ik toch wist dat ik niks te vrezen had op de fiets. Na vijftien kilometer lopen kwam ik de wisselzone binnen met een voorsprong van ca. 50 seconden op Rob Woestenborghs en Javier Garcia (ESP). Daarna kwam een groepje op anderhalve minuut met o.a. Koen Maris en de Deen Aksel Nielsen.
Het fietsen was 76 kilometer op een lichtgolvend parcours, verdeeld over vier ronden van 19 km. Het eerste deel was echt een tijdritstuk op lange bruggen en vierbaanswegen. Daarna kwam een iets technischer stuk door een park en rond een aantal meren. Ik zat direct vrij goed in mijn ritme en na één ronde hoorde ik dat mijn voorsprong opgelopen was tot meer dan twee minuten. Eerst dacht ik dat ik het verkeerd begrepen had maar op een lange brug, waar we heen en terug moesten, kon ik zien dat dit ongeveer moest kloppen. Ik bouwde mijn voorsprong stelselmatig uit en kwam uiteindelijk de wisselzone binnen met een voorsprong van meer dan zes minuten op het trio Koen Maris, Rob Woestenborghs en Javier Garcia.
Het tweede lopen was dus gewoon binnenlopen en genieten. Veel gedachten gingen op dat moment door mijn hoofd, vooral na wat er de laatste maand gebeurd is. Javier Garcia kwam als tweede over de meet met een achterstand van 6'21" en Koen Maris werd na een prachtseizoen mooi derde.
De wedstrijd speciaal opdragen aan Benny vond ik echt niet nodig, hij zal altijd in mijn gedachten zijn, niet alleen nu! Ik heb ook absoluut de ambitie niet om Benny op te volgen, laat staan te vervangen want deze vraag is mij de laatste dagen al meermaals gesteld. Benny heeft zijn dromen kunnen realiseren en dat is het mooiste wat er is! Ik ben Joerie en zal als mens en sporter uiteraard ook mijn eigen dromen proberen waar te maken.
Er rest mij dit seizon nog één wedstrijd en dat is Powerman Maleisië op 11 november.
Groetjes,
Joerie.
