Aangezien we vorig jaar de Hel vrij goed overleefd hadden en omdat we ons hadden ingeschreven voor de Pumpkin Trophy … besloten we om opnieuw deel te nemen
We hadden de eerste 2 disciplines vrij goed verteerd maar voor de Hel hadden we opnieuw een beetje schrik. Bij den Bart was dit omdat hij verveeld zit/zat met een knieblessure, Frank heeft een grondige hekel aan het MTB-ken en ikzelf had na de marathon een rustperiode ingelast en was een beetje mijn trainingsdrive kwijtgeraakt.
Alle drie zijn we nog steeds fanatieke recreanten …. en in het achterhoofd hadden we gepland om onze tijd van vorig jaar te verbeteren.
Voor Filip was dit een debuutwedstrijd, hij is een voortreffelijke loper en bezit een ijzer sterke conditie, we zouden hem gedurende het verloop van de wedstrijd op de hoogte brengen van de verraderlijke heuvels en modderpoelen op het MTB traject.
De weergoden waren ons net als vorig jaar weer gunstig gezind. De dag voor de start hadden ze immers hun laatste regens uitgestuurd en zondag mochten we “genieten” van een winterzonnetje. De voorbije weken hadden de intense regenbuien al gezorgd dat de bossen van Kasterlee er opnieuw heel slijkerig bijlagen. Dit beloofde niet veel goeds voor de verdere afloop van de helletocht.
Met ongeveer 225 atleten stonden we aan de startlijn en om klokslag 8u werd het startschot gegeven., Frank en Filip gaven het tempo aan, (+- 4’50”/km) we zaten op deze manier al voor op het schema van vorig jaar. Zonder noemenswaardige obstakels bereikten we de finish na +- 1u08’.
In de wisselzone namen we voldoende tijd om van kledij te wisselen, tevens namen we al wat vast voedsel tot ons want een ganse dag op W-cup en Sqeezy zou onze maag niet kunnen verdragen.
Al in de eerste kilometers was het duidelijk dat de hel er bijzonder zwaar bij lag. Het MTB-ken zou net als vorig jaar weer een zware dobber worden. Het is ook in deze discipline dat de eerste slachtoffers vallen, hopelijk bleven we gespaard van materiaalpech…..
Den Bart lag op dit moment al een beetje voor op de Zelenaars….. zijn kniepijn was blijkbaar voorbij ….. of had hij de Zelenaars en werkmakkers wat modder in de ogen gestrooid? Mogelijks was het de overwinningsdrive die ervoor zorgde dat hij geen kniepijn meer had.
Frank traditioneel niet een echte MTB-ker maakte reeds in de eerste ronde kennis met een Wellness modderbadje, dit zou hij immers iedere ronde doen.
Na +- 1u20’ zat de eerste ronde erop, ietwat te snel … hopelijk zouden we hier geen weerslag van krijgen. Door deze “snelle” ronde kwamen onze vrouwen bijna te laat met ons eten. Bart die ondertussen onder stoom stond besloot al verder te rijden. De Zelenaars besloten om te wachten om op deze manier geen problemen te krijgen met een flauwte,- hongergevoel.
Na een korte stop werd ronde twee ingezet, Filip besloot halverwege deze ronde om zijn eigen tempo te rijden. Mijn fiets begon de eerste tekenen van slijtage te vertonen … het middenblad en de ketting begonnen tegen te spruttelen. Hopelijk geen materiaalpech nu de benen relatief goed waren.
Opnieuw bereikten we de streep na +-1u22’ …. vrij constant tempo en opnieuw sneller dan hetgeen we voorop gesteld hadden (1u25’). Mijn fiets kraakte … gelukkig was Fileberken uit Zele daar en mocht ik gebruik maken van zijn bolide ….
De derde ronde werd ingezet, deze ronde is een kantelpunt in de wedstrijd, de eerste tekenen van vermoeidheid komen te kop opsteken, de moraal zakt een beetje weg en het is belangrijk dat ge hier uw tempo kunt aanhouden. Vanaf nu gaf ik het tempo aan … Frank kende net als vorig jaar een kleine terugval. Dit jaar was hij beter getraind op het fietsonderdeel waardoor hij “probleemloos” kon volgen. Af en toe maakte hij wel een slipper …. de beklimmingen van de Kastelse bergen werden zwaarder, het materiaal en de benen begonnen tegen te pruttelen.
We kwamen terug aan de meet binnen onze gestelde tijd (+-1u23)
Op sommige momenten moet een mens een beetje geluk hebben, bij het ingaan van de vierde ronde reed ik na +-500 meter plat, ik kon probleemloos terug keren naar de wisselzone en mijn voorwiel laten vervangen. Indien dit enkele kilometers verder had voorgevallen dan kon ik de wedstrijd staken of alle moed bijeenrapen om de binnenband te vervangen. In een modderpoel een band vervangen lijkt mij een zware marteling.
Raar maar waar beiden hadden we het gevoel dat het traject er nu iets beter bijlag. We begonnen ons al een beetje voor te bereiden op de afsluitende 30 km run ….
We hadden dit fietsonderdeel afgewerkt in ongeveer 5u30’, op deze manier hadden we ongeveer 30min winst geboekt tov vorig jaar. Den Bart had een nog snellere tijd geboekt en was al een de run begonnen alvorens wij de omkleed ruimte betraden.
In de wisselzone hebben we ons ontdaan van de smerige fietskledij en ons een beetje opgesmukt om de laatste 30km te kunnen aanvatten.
Frank is een betere loper dan ik maar hij maakte eerst aanstalten om samen deze afsluiter door te brengen. Omdat tijden toch een beetje belangrijk zijn in het sporten porde ik hem aan om zijn eigen tempo te lopen. Hij zou immers “probleemloos” de grens van de 10 uur kunnen doorbreken. Aldus besloten we om ieder zijn eigen gang te gaan. Net als vorig jaar was mijn zoontje Vitas mijn eerste begeleider, hij zorgde voor de nodige bevoorrading en de peptalk … Mijn tempo lag nog steeds vrij strak en ook ik begon af te tellen met tot doel de finish te bereiken binnen de 10u. Ik mocht absoluut niet verzwakken in de 2de ronde en dan zou het haalbaar worden. Het was dan ook beter dat mijn vrouw in deze laatste ronde mijn begeleider werd. Ondertussen had ik al een groot aantal atleten achter mij gelaten en ook dit gaf mij de moed en de kracht om dit tempo te kunnen volhouden. Zelfs in de laatste ronde kon ik nog het tempo van 5’20”/km aan … op deze manier moest ik ruim binnen de 10u eindigen.
De kilometers werden afgeteld en de eindstreep kwam in zicht ….
Na 9u53’20” bereikte ik moe maar heel tevreden de eindmeet. Ruim 45’ sneller dan vorig jaar.
Bart eindigde in 9u31’28” wat een uitstekende tijd was ….. welke tijd hij zou behaald hebben zonder zijn knieperikelen is voor ons niet echt duidelijk …
Frank eindigde in9u50’02” wat ruim 1 uur sneller was dan vorig jaar.
Filip die een uitstekende debuut helletocht maakte eindigde in 10u24’59” mits meer MTB ervaring zou hij ook ruim binnen de 10u kunnen geraken.
Maar tijden zeggen niet alles, het gevoel van overwinnen, van deelnemen en slagen daar gaat het om. En opnieuw hebben we bewezen dat dergelijke wedstrijden er niet alleen zijn voor de topatleten maar ook voor recreanten die een hoge dosis aan inzet en karakter hebben.
Allen die hier aan meedoen zijn winnaars ………
Tot slot hebben we getracht om ons lichaam te ontdoen van die verschillende gellekes, sqeezykes, W-cup en andere… Enkel door toedoen van heerlijke gerstenat kon dit gebeuren….
Nadat we de tent moesten verlaten (de grote kuisploeg kwam op) besloten we nog een bezoekje te brengen bij de overwinnaar … In de Finesszaal vloeide de drank weelderig …
De terugtocht naar Zele verliep rimpelloos …. de vrouwen reden met de wagen en de mannen sliepen … ieder zijn toer om inspanningen te leveren.
Aan allen die ons gesteund hebben, aan de organisatie, aan de supporters, ….
1000 maal dank het was fantastisch.
Patche, Sooi, Filip en de Witten .
