Een hele triathlon volbrengen zonder dat daar ook maar één training aan vooraf gaat. Zeppelin Zeerip deed het en zijn vriendin – Lauren Steele – vond het vooral een heel slecht idee. Misschien zelfs wel een beetje arrogant. ,,Ik had mijn bedenkingen”, schrijft ze in een blog. ,,Sterker nog, ik had een mening: dit was – zacht uitgedrukt – een verschrikkelijk plan. Op zijn minst zou het leiden tot heel veel ongemak en in het ergste geval een blessure.” Dat ongemak voelde de 26-jarige Zeerip – die geen enkele duursport achtergrond heeft, maar wel fanatiek snowboarder is – absoluut en hij schroomt niet de details te delen.
Het begon allemaal om 18:50 uur op een zaterdagavond in Utah, Amerika. ,,Ik had een wetsuit, maar ik vergat mijn neusklem en zwembril. En oh ja, ook het vermogen om überhaupt te zwemmen”, grapt de Amerikaan. Met wat afwisselende slagen wist hij de 3,8 kilometer toch meester te maken, terwijl hij omgeven was door zijn vrienden in kano’s. ,,Na 1:51:52 uur kroop ik uit het meer. Het begon donker te worden, ik had het koud en ik had opeens niet zoveel zin meer in de 180 eenzame kilometers fietsen door de nacht.”
(tekst gaat verder onder foto)
Uitrusting
Snelle wissels waren voor de snowboarder geen prioriteit: ,,Ik wisselde rustig aan in vijftien minuten en ik voelde mij daarna meer klaar voor het fietsonderdeel dan ik er uitzag. Het werd mijn eerste keer fietsen met kussentjes op mijn billen – daar was ik erg enthousiast over – en ik droeg trailrunschoenen op mijn pedalen.”
‘Na vier uur moest ik toegeven dat Ironmans wel echt zwaar zijn’
In het donker begon Zeerip de eerste kilometers af te werken tot hij tot de vervelende ontdekking kwam dat hij meer aandacht had kunnen besteden aan de weersvoorspelling. Een vrouw die hem verloren en doorweekt in het donker langs de weg aantrof, kon hem nog wel een goed hotel aan het einde van het dorp aanraadde, maar Zeerip had geen interesse. Hij had een doel voor ogen. Al begon hij steeds meer op te zien tegen de reis richting dit doel. ,,Na vier uur moest ik toegeven dat Ironmans wel echt zwaar zijn. Ik heb het gezegd. Ik wilde gewoon in bed liggen met mijn vriendin en hond.”
Marathon: ‘Ik zat weer vol goede moed’
Na 6:21 uur stond hij eindelijk aan dat bed. Erin duiken mocht hij alleen nog niet. In plaats daarvan maakte hij om 3:30 uur zijn vriendin wakker om hem te vergezellen voor de afsluitende marathon. ,,Terwijl zij haar spullen pakte, vulde ik het gat in mijn maag met een perzik, broodje en een donut”, vertelt Zeerip. ,,Ik zat weer vol goede moed.”
‘Ik hoopte dat ik wandelend kon slapen’
Lang kon hij niet genieten van zijn energieke en positieve gevoel. Want de wissel van het fietsen naar het lopen mag dan wel iets zijn om naar uit te kijken, dat gevoel van opluchting verdwijnt ook weer snel. Zo ook bij Zeerip. ,,Het duurde 16 kilometer; toen was het wel klaar. Daarna heb ik steeds gevraagd of we even konden wandelen. Ik hoopte dat ik dan een beetje wandelend kon slapen. Maar dat werkte niet”, lacht de atleet.
Achillespees van rubber, maar een eindtijd van 13:26
,,Na vijf uur hardlopen, voelde mijn achillespees alsof hij van rubber was en ieder moment kon breken. Met nog twee kilometer te gaan tot de finish, moest ik het hardlopen toch weer afwisselen met wandelen.” Gelukkig voor Zeerip kon hij met wat hernieuwde energie toch nog een magische finish beleven. ,,Toen ik thuis kwam, zag ik dat Sean (een vriend, red.) als verrassing een finishlijn had gemaakt op de oprit. Je kunt natuurlijk niet door een finishlint heen wandelen, dus ik verhoogde het tempo en rende er doorheen met een looptijd van 5:14 uur en een totaaltijd van 13:26 uur.”
Maar de pijn was nog niet voorbij
Genieten van zijn prestatie kon Zeerip echter nog niet. ,,Ik was extreem uitgedroogd. In plaats van een beloning in de vorm van een biertje, trakteerde mijn lichaam zichzelf op overgeven, opvliegers en pijn van top tot teen. Het voelde als de dood.” Tot een week na de race had Zeerip nog moeite met lopen.
Aanrader?
Als de atleet zijn ‘do it yourself’ Ironman moet beoordelen met sterren, scoort het niet hoger dan twee uit vijf sterren, zegt hij. ,,Ik zou mensen niet aanraden om dit te doen zonder training. Je doet jezelf waarschijnlijk veel pijn. Maar als je jezelf echt verveeld voelt, dom en gemotiveerd op een vrijdagavond, en je gaat er dus toch voor…dan heb ik wel één advies: koop extra electrolytes.”
De mening van een duursport fanatiekeling en partner
Behalve van Zeerip zelf, is het natuurlijk interessant om van zijn vriendin – zelf fervent duursporter – te horen hoe zij het avontuur heeft beleefd. Steere: ,,Een deel van mij wilde dat Zeppelin’s Ironman avontuur het zwaarste zou worden dat hij ooit heeft gedaan. Ik wilde dat hij alle pijn, vermoeidheid en de angst van zes maanden hard trainen zou voelen in één avond. Ik vond dat hij naïef was – misschien zelfs wel arrogant – om te verwachten dat hij dit kon doen zonder te trainen.”
Maar daar komt Steere van terug. ,,Toen ik zag hoe hij zich klaarmaakte voor de race, realiseerde ik mij dat ik heel erg veel respect heb voor deze missie; net zoveel respect als ik heb voor mijn vrienden die hard werken voor een wedstrijd. Zeppelin staat zichzelf toe om iets te proberen, grote ideeën te hebben en iets te doen wat de rest van de wereld zou bestempelen als ‘onmogelijk’ en niet ‘normaal’. Deze missie herinnert ons er weer aan dat we tot meer in staat zijn dan we vaak denken; als we tenminste zorgen dat we goed gehydrateerd blijven”, voegt ze daar plagend aan toe.
