Na de eerste paar dagen gewenning was het tijd voor serieuze business en de reden waarom we uitgenodigd werden bij het Australian Institute of Sport: onderzoek! Op zondag betekende dat eerst een 35 kilometer run bestaande uit 28K easy, gevolgd door 7K all-out. De dagen voorafgaand aan deze test kregen we maaltijden met weinig vezels en precies 8 gram koolhydraten per kilogram lichaamsgewicht. Op het menu dus witte boterhammen (met honing, jam, ei en salade), rijst met kip en als ontbijt op raceday 4 witte boterhammen, 3 pakjes honing en een potje magere Griekse yoghurt. Ready, set, go!
De ‘race’ vond plaats rondom Lake Giniderra waar je een rondje van precies 7 km kan maken. Voor de start om 8.00 uur werd er om 5h30 eerst bloed afgenomen. Precies om 6h00 kregen we ons ontbijt voorgeschoteld: 2 uur voor de start. De bedoeling was om de eerste 28 km op tempo 4.47 (minuut per kilometer, red.) te lopen. Niet precies mijn duurtempo, maar gelukkig was het oké om tien seconden sneller of langzamer te lopen. Na 3 rondes hadden we precies 1 minuut om eventueel andere schoenen aan te doen óf even snel te plassen. Ik koos voor het laatste. Tijdens de test kregen we elke 3.5 kilometer een flesje sportdrank, in totaal bijna 1100 ml. Natuurlijk werd ook onze sweat rate gemeten: In de ruim 2h30 die ik nodig had voor de 35K verloor ik maar 400 milliliter aan vocht: handig die drankposten.
Na de finish werd er direct weer bloed afgenomen, een uur later weer en daarna kregen we een heerlijke herstelshake van yoghurt, banaan en cacao: natuurlijk precies afgemeten. Voor mij ging het om exact 365 gram.
(tekst gaat verder onder foto)
De maandag na de 35K mochten we onze eigen training doen, in mijn geval twee fietstrainingen en een zwemtraining. Niet te gek om wel uitgerust te zijn voor dinsdag: meer testen! Op dinsdag werden we om 5h25 in het lab verwacht om eerst ons rustmetabolisme te meten. Voor deze meting is het de bedoeling om gedurende 10 minuten stil te liggen. Via een masker en zak vangen ze de in- en uitgeademde lucht op. De verhouding zuurstof en co2 die je in- en uitademt zegt iets over je energieverbruik. Zo kunnen ze een inschatting maken van hoeveel energie je verbruikt (minus al je trainingen en activiteiten op een dag). Stilliggen was overigens geen probleem, we vielen allemaal zo weer even in slaap. Voordat we begonnen met de daadwerkelijke looptest werden we daarna eerst nog onder de DXA-scan gelegd. Deze scan meet met behulp van x-ray je lichaamssamenstelling, oftewel je spier-, vet- en botmassa. De resultaten hebben we nog niet gehad, ik zal ze volgende keer laten zien.
Na de DXA kregen we hetzelfde afgepaste ontbijt als voor de 35K test en precies twee uur later werden we in het lab terugverwacht voor de VO2max-testen. Het was een uitgebreide test waarbij we eerst 4×4 minuten werden gemeten (met een masker om de zuurstofopname te meten) op 13-14-15-16 km/uur. Tussen elke stap zat 1 minuut pauze om lactaat te meten. Na de 4×4 min volgde een maximaaltest waarbij eerst de snelheid en daarna de helling van de lopende band werd verhoogd. Met deze test kun je de VO2max bepalen: oftewel de maximale zuurstofopname in ml/kg/min. Tenslotte was het de bedoeling 40 minuten op ±90% van je marathontempo te lopen om vervolgens nog 1×4 minuten op 16 km/uur te lopen. Pittig dagje maar wel meteen een goede training!
Nu de eerste testen klaar zijn, begint de interventie van 17 dagen. Tijdens deze 17 dagen krijg ik elke dag minimaal 10 g/kg koolhydraten en heb ik elke dag een training waarbij ik 60 g koolhydraten per uur inneem. Op dag één mocht ik meteen met een bidon Maurten en 5 gels de fiets op. Na deze 17 dagen worden de twee testen herhaald om te kijken of deze koolhydraatinname heeft gezorgd voor verbetering. Dus de komende dagen is het vooral genieten van de prachtige (fiets)omgeving, baantjes trekken in de twee zwembaden en mooie hardlooprondes vinden in de buurt. Gisteren betekende dat in ieder geval een pittige intervaltraining op Stromlo. Stromlo is onder Australische hardlopers het mekka van het hardlopen. Hier worden elk jaar de Australische crosskampioenschappen gehouden. Stel je overigens geen modderig parcours voor. Crossen in Australië vindt plaats op een prachtig gemaaid grasparcours, overigens wel met de nodige heuvels. Onder het toeziend oog van kangeroes!
