Ze leek op weg naar een topprestatie in de Ironman van Mont-Tremblant, maar de buikgriep die de rest van het gezin Deckers-Timmermans eerder deze week teisterde, heeft Tine blijkbaar ook in de greep gekregen. In Canada ging ze na een solide zwemnummer al vrij snel aan kop in het fietsen. Maar na 130 km moest ze de leidersplaats afstaan aan Amber Ferreira. 15 kilometer later verdween Deckers definitief uit de race. Een flinke tegenslag voor de viervoudige winnares van Nice, die in Canada nog eens graag wou uitpakken en daarmee ook goed bezig was.
De winst moest ze op die manier laten aan Sara Gross, die Amber Ferreira in het tweede deel van de marathon voorbij ging. Bij de mannen was de zege voor Tj Tollakson, die een straat voorsprong had op Daniel Halksworth. Andreas Raelert werd derde.
“Ik heb heel goed gezwommen, tegen mijn gewoonte in”, blikt Tine terug op haar halve wedstrijd. “Ik heb nauwelijks tijd verloren op de kopgroep, de top twee, want ik kwam als derde uit het water. Tijdens het fietsen heb ik snel de leiding overgenomen, maar na 60 km vloeiden de krachten uit mijn benen. Dat is verontrustend tijdens een Ironman. Toch bleef ik doorzetten, ook al nam mijn grote voorsprong snel af, tot twee minuten op 10 kilometer. Maar ik voelde me almaar slapper, tot ik duizelig werd op een bepaald moment, het werd zwart voor mijn ogen. Dat was het moment om te stoppen, na 150 kilometer. Ik ben gaan liggen in de graskant tot het over was.”
“Net voor de afreis naar Canada zijn Pieter, Hasse, ik en een buurmeisje bij ons thuis ziek geworden, we vermoeden een lichte voedselvergiftiging door het eten van verse vis of net niet. Ondanks de koorts en de aanhoudende diarree wilden we toch van start gaan, hier in Canada. We wilden er het beste van maken, de organisatoren, de sponsors en supporters verdienen dat, maar ik wist ook wel dat je fysiek top moet zijn voor een volledige Ironman. Het was een gok, een mislukte gok, zo blijkt nu. Jammer, want de wedstrijd is op mijn lijf geschreven. We moeten nu ook geen keuze maken: Hawaï of niet. Ik ben gewoon niet gekwalificeerd. Hawaï 2014 was vooraf een vraagteken, Hawaï 2015 wordt een uitroepteken. Woensdag kom ik naar huis en dan kijk ik of ik nog ergens een wedstrijd meepik in de loop van de komende weken/maanden. Misschien nog een Ironman in het najaar met het oog op Hawaï 2015. Al bij al blik ik tevreden terug op het eerste seizoen als mama-triatlete. Nice betekende de echte comeback aan de top. Volgend seizoen zal ik zeker bevestigen, daar ben ik van overtuigd.”
