Twee broers, één sport en één doel: zo goed mogelijk worden in triathlon en zo groot mogelijke stappen zetten. Toch hadden beide mannen een totaal andere winter: voor Milan was het een winter die in het teken stond van herstel van zijn blessure en vervolgens enorme stappen voorwaarts, voor Omar was het juist een winter waarin hij hinder ondervond van een enkelblessure, die daarna voor zeer moeizame weken zorgde, zowel fysiek als mentaal. Maar, die problemen lijken inmiddels voorbij. ,,We draaien inmiddels weer mooie weken.”
We beginnen met Milan. Hij stond tenslotte onlangs nog aan de start van Ironman 70.3 Dubai. Dit, na ruim een half jaar aan blessureleed en een intensieve herstelperiode. ,,Daar is inmiddels genoeg over gezegd”, relativeert hij nuchter. ,,Daar moet ik niet meer te lang bij stil blijven staan. Het is vervelend dat ik die blessure heb gehad en dat ik zo lang aan de kant heb moeten staan, maar eindelijk gaat het nu weer beter. Ik ben de afgelopen maanden heel langzaam begonnen met opbouwen. Zeker het hardlopen ging heel rustig. Steeds hele kleine stukjes en dan uitbouwen, zowel in aantal kilometers als in aantal uren. Dat is zeker lastig, want voor je gevoel duurt het heel lang voor je weer serieus aan de bak kunt.”
‘Er komt altijd wat nieuws’
Moeite om ondanks de blessure gemotiveerd te blijven, had Milan niet. De drang om op de bank te gaan zitten kwam niet op. ,,Er komt altijd wat nieuws. Een nieuw seizoen, een nieuwe race. Ik ben nog jong en hoop nog een aantal jaren mee te kunnen. Dan kun je dus niet tien weken niks gaan doen. Je vorm verdwijnt razendsnel en je hebt het dubbel aantal uren nodig om die vorm weer terug te krijgen.”
(tekst gaat verder onder foto)
Milan gebruikte de winterperiode dan ook om af te studeren, sport te kijken, met Omar mee te gaan naar de wedstrijden die hij deed, maar dus ook en vooral om aan zijn eigen herstel te werken. ,,Op een gegeven moment kon ik weer zestig kilometer per week lopen. Best een mooie afstand, maar je weet ook dat je op dit niveau nog veel meer moet lopen om het verschil te kunnen maken. Je wil gewoon méér om een stevige basis te leggen. In aanloop naar Dubai kon ik uiteindelijk uitbouwen naar 80 kilometer per week. Nu ben ik weer pijnvrij. Een hele verademing.”
Het was eenzelfde verademing voor Milan dat hij in Dubai weer aan de start van een race kon staan. Bij het zwemmen en fietsen kon hij goed meekomen, bij het lopen verloor hij echter tijd en dus terrein. ,,Dat zat waarschijnlijk in de voeding. Ik heb een gevoelige maag. Waar komt dat dan door? Misschien te hard fietsen? In Dubai fiets je eigenlijk alleen maar rechtdoor, heb je nergens een moment van rust. Maar geen idee: een triathlon goed kunnen volbrengen is een enorme puzzel. Het blijft zoeken naar je eigen mogelijkheden.”
‘Een huis, maar geen thuis’
Voor Omar dus een hele andere winter. Dat heeft deels ook te maken met alle perikelen rondom iQ2, de ploeg waar zowel Omar als Milan deel van uitmaakt. ,,Ik heb best wat moeite gehad met de overstap naar Hillegom”, doelt Omar op het huis waar een groot gedeelte van de teamgenoten samen in zou verblijven, maar dat inmiddels is opgeheven. ,,Een hele nieuwe trainingsomgeving. Voor mij was het een huis, geen thuis. Dan kom je er ineens achter waarom je triathlon bent gaan doen. Een egoïstische sport. In zo’n huis is het ineens ‘samen’. Dat kan best wel lastig zijn. Gelukkig ging het uiteindelijk wel beter.”
Dat was echter precies het moment waarop Omar tijdens een looptraining zijn enkel verstuikte. ,,Heel knullig, want die dag zouden we eigenlijk niet eens gaan hardlopen. Uiteindelijk toch gegaan, maar in de duinen verstapte ik me. De hele maand december heb ik pijn gehad. Toen was het ook niet echt het weer om buiten te gaan fietsen en kwam alles even, op een verkeerde manier, bij elkaar. Omgaan met die situatie vond ik heel erg moeilijk. Alles stortte op dat moment een beetje in.”
(tekst gaat verder onder foto)
Veerkracht
Gelukkig toonde Omar ook veerkracht en kreeg hij eind december de smaak toch weer te pakken. ,,Toen heb ik een 100 x 100 meter gezwommen, ongetraind, en dat ging eigenlijk heel makkelijk. En heb ik het lopen ook weer opgepakt, heel rustig. Daarnaast ben ik nu dus weer terug in Almere. Geen idee of het daardoor komt, maar ik heb sinds een week of drie alles weer op de rit. Ik denk nu een manier gevonden te hebben die voor mij werkt. Eerst sloeg ik trainingen makkelijker over met slecht weer, nu zit ik uren op de Tacx. Het kwartje lijkt te zijn gevallen. We gaan er gewoon weer staan. Het diepe in.”
Beide broers zitten nu in Calpe, naar eigen zeggen een ideaal oord om een paar weken te trainen. In april gaan ze daar nog een keer heen en daarna begint het Europese seizoen. Ze zullen onder andere starten bij Ironman 70.3 Marbella, Ironman 70.3 Barcelona, Ironman 70.3 Luxemburg en het NK Middle Distance in Klazienaveen. ,,Wat daarna komt, zien we nog wel.”
