Ze draaide ‘gewoon’ een intensieve trainingsweek vooraf, maar afgelopen nacht (Nederlandse tijd, red.) opende Els Visser haar seizoen toch met een zilveren medaille bij de ‘Hell of the West’. Deze wedstrijd in Australië, waarbij er 2 kilometer wordt gezwommen, 80 kilometer gefietst en 20 kilometer hardgelopen, was vooral bedoeld als mooie prikkel richting de komende periode. ,,Maar uiteindelijk is dat racen gewoon heel cool. En het voelde heel erg goed.”
Overigens waren de omstandigheden van de race redelijk bijzonder. Dat begon gisteren al, tijdens de briefing. ,,We zaten plotseling midden in een ‘dust storm’. Enorme wind en alles zag bruin van het stof. De takken vlogen van de bomen en alles zat onder het zand. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. De organisatie moest toen opnieuw het hele parcours af om het ‘raceklaar’ te krijgen.”
‘Magisch, cool, maar ook wel eng’
Die storm ging gelukkig liggen en een dag later – vandaag dus – kon er gewoon gestart worden. ,,Maar ook dat was bijzonder. We gingen om vijf uur in de ochtend van start, echt in het pikkedonker. In de rivier lagen een paar boten met grote lampen. Die moest je dan maar volgen om enigszins je weg te vinden. De boeien kon je niet zien. Het was magisch, cool, maar ook wel een beetje eng.”
Naar eigen zeggen heeft Visser tijdens het zwemmen in open water altijd wel even een flashback naar Indonesië, waar ze een paar jaar terug een bootongeluk meemaakte en zeven uur op open zee moest zwemmen om te overleven. ,,Dat had ik vandaag, omdat het zo donker was, een beetje extra. Maar goed, uiteindelijk schakel je dat gewoon uit.”
‘Kijken wat er mogelijk was’
Tijdens het zwemmen moest Visser wel een aantal dames laten gaan, waaronder haar trainingsmaatjes Sarah Crowley en Holly Grice. ,,Maar dat zijn goede zwemsters die zelfs met de mannen mee kunnen. Vooraf wist ik dat dat zou gebeuren. Ik heb dus lekker mijn eigen race gezwommen en wilde dan op de fiets kijken wat er mogelijk was.” Uiteindelijk kwam Visser met een achterstand van iets meer dan twee minuten uit het water.
(tekst gaat onder foto verder)
Op de fiets deed Visser inderdaad wat ze moest doen, haalde meerdere dames in en na 65 kilometer rukte ze zelfs op tot de tweede plaats. ,,We fietsten veertig kilometer heen en veertig kilometer terug, dus je kon goed zien hoe je er ten opzichte van het deelnemersveld bij lag. De enige die ik niet kon bijhalen was Sarah, maar zij is ook echt ‘next level’. Vorig jaar nog derde in Hawaii en nu al topfit, dus ik wist dat er op papier niet meer dan een tweede plaats in zat.”
‘Redelijk relaxed’
En die tweede plaats werd dan ook veiliggesteld, zonder dat Visser daar tijdens het lopen nog heel diep voor hoefde te gaan. ,,Toen ik van de fiets kwam, had ik al een paar minuten voorsprong op de rest. Mijn coach riep dat ik rustig kon starten, zodat ik pas hoefde te versnellen als het nodig zou zijn. Ik heb uiteindelijk constant gelopen, vrijwel telkens rond een tempo van 4:20 minuut per kilometer. Nee, ik ben niet helemaal kapot gegaan en was redelijk relaxed.”
Uiteindelijk ging de winst naar Sarah Crowley. Zij finishte na 3:50:05 en was daarmee overduidelijk de sterkste. Visser pakte dus het zilver in een tijd van 4:07:16. Het brons ging naar Emily Donker, die na 4:08:13 finishte.
