Jan Frodeno pakte vandaag vol overtuiging de winst tijdens het Europees Kampioenschap Ironman in Frankfurt. Onder de bizarre omstandigheden – de hitte en het vijf kilometer langere fietsparcours – wist de Duitser alsnog onder de 8 uur te finishen in een tijd van 7:56:02. Na een spannende battle met Frodeno, finishte Sebastian Kienle als tweede (+3:58). Een ruim gat op de nummer drie, Franz Loeschke, die als derde finishte (+21:21). Diederen finishte zijn – voorlopig – laatste Ironman met een knappe achtste plek op 38:56 minuut van de winnaar; zo werd het een race waar hij met een goed gevoel aan terug kan denken. Patrick Lange, de andere van de ‘drie Duitse musketiers’ moest tijdens het laatste stuk fietsen de strijd tijdelijk staken door een lekke band: hij finishte uiteindelijk als elfde (+51:47) en zette door om met een finish zijn Kona start te valideren.
Bij de vrouwen pakte Skye Moench in de laatse 1000 meter de winst doordat de leidster in de race tot dat moment, Sarah True, op het laatste moment medische problemen kreeg. Een extra pijnlijke gewaarwording aangezien zij ruim zeven minuten voor lag op Moench. In een tijd van 9:15:31 ging dus zo Moench – tegen iedere verwachting in – er nog op het eind met de titel vandoor. Het zilver ging naar Imogen Simmonds (+10:30) en het brons werd Jen Annett in de schoot geworpen door deze gekke wending (+20:54).
De mannenrace
Frodeno maakte met het zwemmen meteen duidelijk dat hij vandaag niet van plan was om louter in een groepje te volgen. Zo zwom hij samen met Nieuw-Zeelander Dylan McNiece weg bij het clubje van vijftien man, die de achtervolging in hadden gezet en het gat van twee minuten probeerden te dichten. Deze groep bestond onder andere uit Lange, Kienle, Koutny, Loeschke en ook Diederen. Joe Skipper zat er met het zwemmen – zoals vaker – niet bij.
(tekst gaat verder onder foto)
Zoals verwacht lukte het alleen Kienle om dichter naar Frodeno toe te rijden. Bij vijftig kilometer fietsen was het gat op de groep vergroot tot bijna vijf minuten. McNiece hield het niet vol tussen het geweld voorin en liet zich door de groep oppakken. Hierdoor bestond het veld uit Frodeno op kop, Kienle op tweeënhalve minuut en vervolgens de achtervolgende groep.
Nog een spannend moment voor Frodeno rond het vijftig kilometer punt toen hij een bocht verkeerd inschatte en in de berm terecht kwam: daarbij verloor hij – wat leek – zijn belangrijke fles met daarin gelletjes. Dit kon nog een groot effect gaan hebben aangezien het de basis van zijn voeding vormt en hij geen zelfde voeding zou kunnen aanpakken.
(tekst gaat verder onder foto)
Rond hetzelfde punt wist Joe Skipper aansluiting te maken bij de groep. Daarentegen stelde Koutny alles in de waagschaal door weg te rijden bij deze mannen en, net als Frodeno en Kienle, man tegen man te vechten.
(tekst gaat verder onder foto)
Lange kreeg met een lekke band een pijnlijke tegenslag te verwerken rond 3:12 uur in de wedstrijd. Zo kwam hij gefrustreerd aan de kant te staan en zag hij de groep nog verder bij hem vandaan fietsen. Het kostte hem uiteindelijk bijna tien minuten.
Kienle kreeg Frodeno ondertussen steeds scherper in beeld. Daarentegen begon Skipper langzaam de prijs te betalen voor zijn heldhaftige ontsnappingspoging en zo zakte hij iets terug van de kop.
(tekst gaat verder onder foto)
Uiteindelijk sloot Kienle in de laatste fietskilometers aan bij Frodeno en de twee kwamen tegelijkertijd aan in de tweede wissel. Helaas verloor Kienle hier ongeveer dertig seconden met de verzorging van zijn voet, want eerder scheen hij al in een stuk glas te hebben gestaan. Frodeno rende niet direct weg en keek even toe of het goed ging met Kienle. Uiteindelijk vertrok Frodeno wel alleen en even later volgde Kienle.
Op tien minuten van deze eerste twee mannen volgde Koutny. Daarachter een moeilijk lopende Skipper op twaalf minuten, die even later al uitstapte.
Zeventien minuten achter Frodeno wisselde het groepje met daarin nog altijd Diederen. Andere grote namen in dit groepje: Dylan McNiece, Antony Costes en Christian Kramer. Lange zat bijna dertig minuten achter de koploper in T2 en wisselde als achttiende.
(tekst gaat verder onder foto)
Een mooi moment rond de vijftien kilometer in de marathon wanneer Kienle Frodeno bijhaalt en ze even samen verder lopen. De twee kijken elkaar lachend aan en wisselen een paar woorden. Frodeno liep na een paar minuten echter weer overtuigend weg bij Kienle.
Koutny werd halverwege de marathon van zijn derde plek ontnomen door de Duitse Franz Loeschke. Diederen liep hier op de achtste plek op 28:59 minuut van de kop.
Na een spannende marathon wist Frodeno stand te houden: zo won hij het EK Ironman in Frankfurt vol overtuiging in een tijd van 7:56:02. Het Duitse podium was compleet met Kienle, die dus als tweede over de streep kwam (+3:58) en de derde man: Franz Loeschke (+21:21). Diederen maakte zijn laatste Ironman er één om niet te vergeten en pakte een mooie achtste plek (+38:56).
(tekst gaat verder onder foto)
Vrouwenrace
Tijdens het zwemmen ontsnapte er bij de vrouwen nog geen koploper. Als eerste kwam True uit het water, met Amelia Watkinson en Simmonds in haar voeten. Op een ruime afstand van bijna vijf minuten volgde de vierde vrouw. Anders dan bij de mannen was er geen grote achtervolgende groep tijdens het zwemmen.
Na vijftig kilometer fietsen was het Simmonds in de leiding, gevolgd door Watkinson op anderhalve minuut. Een groepje van vier vrouwen met daarin Daniela Bleymehl, Kimberley Morrison, Moench en True bevond zich op 5:11 minuut van de Zwitserse op kop.
(tekst gaat verder onder foto’s)
Rond drie uur in de race haalde Morrisson Bleymehl in, maar nog geen seconde later kneep eerstgenoemde in de remmen. Althans, dat is wat een verwarde Bleymehl daarachter in eerste instantie zal hebben gedacht. Morrison bleek echter precies op dit punt lek te hebben gereden. Zo kwam ze aan de kant te staan. Veel ervaring met lekke banden leek de Engelse overigens niet te hebben en zo verloor ze met een hoop geklungel veel tijd en stapte ze later uit. De camera over haar schouder zal wellicht ook niet hebben geholpen.
Vlak voor de lekke band van Morrisson werd Watkinson door Bleymhel, Moench en True teruggehaald. Simmonds lag nog altijd sterk op kop met een gat van bijna zeven minuten op laatstgenoemden.
Vanaf 100 kilometer kwam de groep dichter op Simmonds te rijden. Zo maakten ze van de zeven minuten achterstand – die het groepje eerder had – 5:40 minuut.
(tekst gaat verder onder foto)
Rond 120 kilometer fietsen verliet Moench het groepje, True voegde zich hier later ook bij en zo lieten ze Bleymehl achter zich. Simmonds begon sterk terug te zakken en zo werd het gat steeds kleiner op de kopvrouw en sloten ze uiteindelijk voor de wissel aan. Bleymehl volgde op 24 seconden als vierde in de wissel. Zo beloofde het ook bij de vrouwen een spannend looponderdeel te worden: iets dat niet heel vaak voorkomt.
True zette meteen de toon voor de marathon en ging er hard vandoor, zo creëerde ze na drie kilometer al een gat van veertig seconden op de tweede en derde vrouw. Na dertien kilometer lopen liep Moench in de achtervolging op True (+2:40), als derde kwam Simmonds (+3:28). Het gat hierachter was groot en met minstens een kwartier volgde Watkinson. Bleymehl raakte in de marathon snel uit beeld en verdween uiteindelijk uit de race.
True wist haar voorsprong steeds verder uit te breiden en leek de winst te gaan pakken, tot zij binnen een kilometer van de finish door medische problemen geparkeerd stond en nog op het allerlaatste moment op moest geven. Het gat van zeven minuten liep Moench dan ook dicht, ze liep True voorbij en greep de titel voor haar neus weg. De tweede plek ging naar Simmonds (+10:30) en met Annett (+20:54) was het podium compleet.
