Afgelopen maandag, de dag na Marino’s overwinning in Oostenrijk, werd een persconferentie georganiseerd waar de top-3 mannen en top-3 vrouwen hun verhaal kwamen doen aan de mensen van de pers.
Ik sprak na afloop van de persconferentie nog eventjes met Marino over zijn 4e Ironman zege en over hoe de rest van zijn seizoen er nog uitziet.
Hallo Marino. De nummer 4 is binnen.
Het liep deze keer wel anders dan vorige jaren. Vorig jaar nam je van bij het begin van het fietsen de leiding en domineerde je iedereen in dat onderdeel. Dit keer kwam de aanval van Charly Loisel en moest je in de achtervolging. Hoe voelde je je in die situatie?
Wel, niemand had op voorhand ook maar de naam Loisel laten vallen. Ik kende hem wel. Ik wist dat het een hardrijder was. Dat hij snel zwom wist ik ook, al dacht ik niet dat hij zo snel zwom. Maar hij heeft nog nooit goed gelopen eigenlijk. En daar rekende ik zowiezo op. Ik was eigenlijk niet met Loisel bezig, maar vooral met wat er achter mij gebeurde. Ik had het op voorhand gezegd dat ik vooral naar Bayliss zou kijken. Bayliss is een mindere fietser als ik, maar ik moet het gat groot genoeg maken om in de marathon geen risico te moeten lopen.
Wat Loisel betreft. Ik heb mijn eigen ding gedaan. Ik weet dat ik mezelf zou opgeblazen hebben als ik het gat wou dichtrijden. Nu ja, dat hij lek reed en dan nog eens tegen de vlakte ging is heel jammer voor hem maar dat hoort helaas nu eenmaal bij de sport.
Ik had uiteindelijk toch voldoende voorsprong uitgebouwd om "veilig" aan de marathon te beginnen en Bayliss achter me te houden.
Nu je hier in Klagenfurt weer een ijzersterke zegen binnen haalde, met welk gevoel ga je naar Hawaii?
Dat heeft niks met elkaar te maken. Hawaii is gewoon iets totaal anders. Klagenfurt is echt mijn parcours. Hier ben ik top. Maar hoe top je hier ook bent, of gelijk waar anders ter wereld, dat is nog geen referentie voor Hawaii.
Wat maakt dat zo anders?
Hier zijn stukken waar je kan recupereren. In de afdalingen stamp ik nog even goed mee, en dan is het zo aerodynamisch mogelijk snelheid maken. In Hawaii stamp je gewoon 180km hard door, niks recuperatie.
Het is hier tijdens jullie fietsproef beginnen regenen. Ben jij een regenrijder?
Nee, helemaal niet. Het bolt zowiezo minder goed als het regent. En ik neem geen enkel risico. Je wil natuurlijk zo snel mogelijk rijden, maar in de bochten sta ik zo goed als stil. Dan rij ik nog aan 10km/h waar anderen aan 30km/h vlammen. Maar ja, die anderen zie je dan ook vaak tegen de vlakte gaan.
Als je je conditie nu vergelijkt met een jaar geleden. Ben je dan sterker geworden?
Normaal gezien wel. Het is er hier nu wel niet uitgekomen maar ik ben sterker geworden.
Wat staat er nu nog op je agenda? De Ironman Antwerpen 70.3 en dan?
Ja, Antwerpen en dan vertrek ik op hoogtestage en zijn er geen wedstrijden meer gepland tot Hawaii
Waar focus je op in je voorbereiding voor Hawaii? Nog harder fietsen?
Ik plan inderdaad nog een paar zware fietsblokken en in Sierra Nevada ligt de focus dan weer op het lopen.
Je vrouw Elke deed hier ook mee in Klagenfurt. Denk je tijdens de wedstrijd soms eens hoe het met haar zou gaan?
Nee, helemaal niet. Als ik ze dan toevallig ergens kruis op het parcours is het zo eventjes "aja, mijn vrouw doet ook mee". Maar in de wedstrijd denk ik aan niet veel. Die 8 uur dat gaat voor mij eigenlijk wel snel voorbij hoor. Vroeger was ik tijdens de wedstrijd met vanalles en nog wat bezig in mijn hoofd. Dat is niet goed. Je moet gefocust blijven.
Je werkt nog steeds zonder trainer, zonder hartslagmeter?
Ja, ik train al jaren op mezelf. Ik ken mezelf door en door en weet wat ik moet doen om het gewenste resultaat te halen. Ik heb nu wel zo een wattage meter op mijn fiets staan, en daar kijk ik dan zo af en toe wel een naar. Ik heb zo bepaalde waarden in mijn gedachte waarvan ik weet "als ik dat stamp, komen ze niet terug". Vroeger had ik een kilometriekske, maar dat werkt niet motiverend voor mij. Als je dan op een zwaar stuk zit en je ziet die snelheid dalen… Als je dat nu met die wattagemeter doet en je ziet dat je 400Watt trapt, dan snap je waarom je stil valt. Trouwens, snelheid zegt niet veel over hoe hard je trapt.
Aan welke vermogens rij je dan?
Meestal is dat rond de 300Watt. Hier had ik de eerste ronde 320Watt en ik ben binnen gekomen met 280 Watt.
En nu nog even vakantie?
Ja, we blijven hier nog enkele dagen voor we naar België komen.
Ik zie in het hotel een aantal atleten héél moeilijk stappen. Ze raken de trap niet op en af. Aan jouw zie je niets eigenlijk. Ik kon na mijn IM’s ook met moeite stappen. Heb jij dan geen spierpijn?
Ik voel mijn benen wel. Ze doen meer pijn dan anders, maar het gaat wel.
Ga jij dan niet zo diep? Of is het omdat jouw inspanning minder lang duurt dan voor de doorsnee triatleet?
Wel ik heb net deze ochtend met Elke nog die discussie gehad. Haar stelling is dat zijn meer afziet dan ik omdat ik er "maar" 8u over doe en zij 11u. Maar mijn stelling is dat mijn intensiteit veel hoger ligt en ik dus eigenlijk meer afzie.
Maar die atleet die er 11u over doet, draait 11u tegen zijn limiet en jij maar 8u.
Ja, maar die limieten zijn niet gelijk. Ik kan 8u aan dit tempo draaien, maar als ik een inspanning van 11u moet doen, zal die maximale intensiteit lager liggen dan voor een inspanning die 8u duurt.
Stof tot nadenken.
Veel succes in Antwerpen en Hawaii
