Al zijn pijlen waren op het WK Ironman gericht en dat betaalde zich zondagnacht (Nederlandse tijd, red.) uit: Jan Frodeno heeft zich op Kona gekroond tot kersvers Wereldkampioen en dat deed hij ook nog eens in een geweldig parcoursrecord. Na eerdere overwinningen in 2015 en 2016 was het vandaag opnieuw de Duitser die aan het langste eind trok op het vulkanische eiland: na 7:51:13 trok hij de overwinning naar zich toe. In een wedstrijd waarin veel gebeurde – maar waarin Frodeno vooral heel erg dominant was – waren het zilver en brons weggelegd voor respectievelijk de Amerikaanse Tim O’Donnell en Duitse Sebastian Kienle.
Het zwemonderdeel werd direct hard gemaakt door Josh Amberger, die meteen vanaf de start de leiding nam. Vooraf kondigde de Australiër dat dan ook al aan. ,,Ik heb de intentie om hard te zwemmen.” Tegelijkertijd bleek Amberger over een voorspellend vermogen te beschikken. ,,Alistair Brownlee houdt heel erg van pijn en is een échte showman. Hij wil altijd voorin een race meedoen. Ik verwacht dat hij alles doet om in mijn voeten te blijven.” En dat bleek te kloppen, want aanvankelijk was het de Brit die lange tijd in de voeten van Amberger mee ging.
Toch kwamen de twee niet weg bij een grote groep achtervolgers, waarin regerend Wereldkampioen Patrick Lange misschien wel de meest opvallende naam was. De Duitser liet daarmee zien dat zijn harde trainingen in het zwembad – dit jaar investeerde hij extra in het zwemonderdeel – effect hebben gehad. Des te meer omdat er hard werd gezwommen, want Amberger kwam als eerste terug aan land in een tijd van 47:28 minuut. In zijn voeten Jan Frodeno, Brownlee, Daniel Baekkegard, Tim O’Donnell, Maurice Clavel, Lange, Braden Currie en Jesper Svensson. Andere favorieten als David McNamee (+3:31), Sebastian Kienle (+4:48), Lionel Sanders (+4:54) en Cameron Wurf (+4:57) volgden na het zwemmen op gepaste afstand.
(tekst gaat verder onder foto)
Brownlee genietend op de fiets
Op de fiets was het Frodeno die al snel doorhad dat landgenoot Lange ook in de kopgroep zat – iets waar hij op voorhand waarschijnlijk niet op had gerekend en zeker niet op had gehoopt – en dus begon hij op de fiets meteen tempo te maken. Toch was het Brownlee die dat initiatief snel overnam en ondanks de natte wegen vooral het verschil maakte op de stukken naar beneden: hij reed met snelheden van boven de zestig kilometer per uur richting koppositie. De stukken omhoog deed hij letterlijk en figuurlijk lachend: de tweevoudig Olympisch kampioen genoot zichtbaar van zijn eerste race op Kona en maakte af en toe gebaren naar de camera.
Uiteindelijk ontstond er een kopgroep bestaande uit vijf atleten: Frodeno, Brownlee, Clavel, Amberger en O’Donnell. Na vijftig kilometer had Lange opvallend genoeg veel tijd verloren: hij kwam door met 3:14 minuut achterstand. Interessant was de groep waarin Lange terecht kwam, want hij kwam samen te zitten met onder andere ‘power bikers’ Kienle, Sanders, Wurf en ook de Deense Kristian Hogenhaug. Dit viertal maakte in het eerste kwart van het fietsonderdeel al bijna anderhalve minuut achterstand op de kopgroep goed.
(tekst gaat verder onder foto)
Exit verdedigend Wereldkampioen Lange
Niet veel later was het echter Lange die vrij plotseling maar resoluut in zijn remmen kneep en afstapte. De exacte reden hiervoor was onduidelijk en van mechanische pech leek geen sprake. Mogelijk dat het fietsongeluk, waar zijn vrouw vorige week bij betrokken was, nog in zijn hoofd speelde, maar dat blijft voorlopig speculeren. Ook werd er gesproken over het feit dat Lange afgelopen nacht mogelijk griep had gekregen. Vanuit de achterhoede bleef de groep met Kienle, Hogenhaug, Wurf en Sanders in ieder geval snel tijd goedmaken. De spanning in de race werd daarmee eigenlijk met de kilometer groter.
Halverwege het fietsonderdeel begon de kopgroep het tempo op te voeren en de eerste die daar de tol voor betaalde was Amberger: hij moest zijn concurrenten laten gaan. Een paar kilometer later verloor ook Clavel de aansluiting en bleven alleen Frodeno, Brownlee en O’Donnell over. Zij hielden het tempo zo hoog dat in de daaropvolgende kilometers ook vanuit achteruit niemand meer dichterbij kwam. Sterker nog: het gat op onder andere Kienle, Wurf, Hogenhaug en Sanders groeide weer tot meer dan drie minuten.
(tekst gaat verder onder foto)
Slotkilometers op de fiets zorgen voor verschil
In de laatste fase van het fietsonderdeel werden er uiteindelijk toch nog serieuze verschillen gemaakt. Frodeno besloot het tempo in de laatste twintig kilometer nog maar eens op te schroeven en die versnelling bleek te hoog gegrepen voor eerst Brownlee, daarna O’Donnell en ook de mannen in de achtervolgende groep verloren toen weer extra tijd op de koploper.
Uiteindelijk was het dus Frodeno die zijn fiets na 4:16:03 uur (fietstijd, red.) als eerste in de wisselzone op mocht hangen. Op dit punt had hij een voorsprong van 2:18 minuut op O’Donnell. Het was vervolgens Wurf die als derde terugkwam in de wisselzone, op 3:44 minuut van Frodeno. In zijn kielzog onder andere Kienle, Boris Stein (met een fietstijd van 4:13:18 de snelste fietser van de dag, red.), de aangehaakte Brownlee, Philipp Koutny, Hogenhaug en Sanders.
(tekst gaat verder onder foto)
Frodeno ijzersterk tijdens het lopen
Al snel tijdens de marathon bleek dat Frodeno over goede loopbenen beschikte. De winnaar van de 2015- en 2016-editie liep langzaam maar zeker uit op O’Donnell en ook daarachter verloren de achtervolgers tijd. Vooral Brownlee leek het in de beginfase zwaar te hebben en zakte, nadat hij even op een derde positie liep, weg naar een vierde plaats. Dat was onder andere aan een sterk lopende Kienle te danken, die dus oprukte naar een derde plaats. Net als Brownlee had ook Sanders het zwaar en al in de eerste kilometers verloor de Canadees veel tijd en hij zakte weg naar een zevende positie.
Ondertussen lukte het Frodeno door te lopen richting overwinning. ,,Als ik het zwaar heb, denk ik aan een raket. ‘Gewoon doorgaan'”, liet de Duitser in aanloop naar de race al weten. ,,Ik wil het, ik kan het, ik ga het doen.” Onder dat credo hield hij dan ook al zijn tegenstanders achter zich en kon hij uiteindelijk zijn derde Ironman Wereldtitel op Hawaii op zijn naam schrijven: na 7:51:13 uur – een nieuw parcoursrecord – kwam hij over de finish. ,,De laatste week was echt een rollercoaster. Ik wil iedereen bedanken voor de steun en support. Ik had het niet zonder jullie kunnen doen. Dit is het mooiste gevoel ter wereld”, sprak hij direct over de finish. O’Donnell pakte uiteindelijk het zilver in 7:59:40. Kienle nam het brons mee naar huis in 8:02:04.
