Eerder deze week verscheen het nieuws dat Los Angeles haar triathlon terugkrijgt. In 2019 kunnen triatleten weer los in de ‘stad van de sterren’. Voor Jason van der Burgt in ieder geval reden genoeg om meteen weer terug te denken aan de 2009-editie waaraan hij meedeed. Vlak voor de start kon hij overigens nog niet bevroeden dat het een memorabele race zou worden. ,,Het water was zo wild, dat ongeveer tweederde van de atleten niet eens door de branding kwam. Uiteindelijk heb ik het zwemmen maar gewoon overgeslagen”, lacht hij.
Terug naar het begin. Van der Burgt vertrok vanwege zijn werk bij de luchtmacht in 2009 richting LA. Meteen keek hij of er in die periode een race zou zijn in de stad en die was er dus. ,,Ik was toen al ‘triathlonverslaafd’, dus het leek me gaaf om mee te doen. Uiteindelijk had ik nog best geluk dat ik mee kon doen. De reis richting LA ging prima, maar duurde erg lang. Ik kwam de avond voor de race pas rond zes uur aan en kon mijn spullen tot acht uur ophalen. Ik heb snel een auto gehuurd, de startlocatie gezocht en uiteindelijk gevonden. Eenmaal daar, was iedereen al weg. Er stond nog één autootje met daarin allerlei bakken met startnummers.”
Van der Burgt legde uit dat hij helemaal uit Nederland kwam en tot zijn opluchting kreeg hij zijn startnummer nog mee. Ondertussen keek hij zijn ogen uit. ,,De startlocatie was prachtig en het water lag er ontzettend rustig bij. Ik had echt zin om te racen. De volgende ochtend was de situatie echter heel anders.”
Hij ging vroeg naar de start, checkte zijn fiets in en deed de standaard dingen die nodig zijn voor het begin van een race. ,,Maar wat was het geval? De zee was helemaal niet meer zo kalm meer als de avond eerder. Er waren enorme golven, van zo’n één tot twee meter. De start was in groepen van zo’n 100 triatleten per keer, maar ik zag al snel dat bij iedere start zo’n tweederde van de zwemmers niet door de branding kwam. Ze werden steeds teruggespoeld. Ik stond bibberend toe te kijken, probeerde alvast een beetje te oefenen, maar je kwam inderdaad telkens in een wasmachine terecht.”
(tekst gaat onder foto verder)
Ook toen hij uiteindelijk écht moest starten, lukte het Van der Burgt niet om zich door de branding te zwemmen. ,,Ik stond enorm te balen, want dacht echt dat mijn triathlon hier zou eindigen. Ik wandelde een beetje over het strand en er was verder helemaal niemand van de jury of organisatie die ons in de gaten hield. Op een gegeven moment zag ik de eerste Age Groupers van mijn groep – die paar die er wel in geslaagd waren om door de golven te komen – uit het water komen. Toen heb ik maar besloten er gewoon achteraan te rennen en aan het fietsen te beginnen.”
Toen begon het genieten voor Van der Burgt. ,,Het is natuurlijk hartstikke bijzonder om op de fiets het geweldige LA in en door te fietsen. Het fietsen en ook het lopen gingen trouwens erg goed. Ik vond het wel superspannend wat ik had gedaan en ben na afloop nog op zoek gegaan om iemand van de jury te vertellen dat ik niet had gezwommen. Gek genoeg was er helemaal niemand. Een prijsuitreiking heb ik ook nooit gezien.”
Het maakt Van der Burgt niet zoveel uit als er mensen zijn die het raar vinden dat hij het zwemmen heeft overgeslagen. ,,Ik heb het helemaal niet gedaan om dan stiekem hoog te eindigen. En loop ook niet aan de grote klok te hangen dat ik een goede finish had. Ik heb het alleen maar gedaan omdat ik in LA was en niet wilde dat mijn triathlon al zou eindigen nog voordat ik ook nog maar begonnen was”, besluit hij lachend.
