De Noor Kristian Blummenfelt heeft zojuist zijn favorietenrol bij de Olympische Spelen waargemaakt door Olympisch goud te winnen. Lange tijd leek het erop dat Alex Yee – het Britse looptalent – de Olympische race naar zich toe zou trekken, maar in de slotfase plaatste Blummenfelt een vernietigende versnelling waar niemand meer tegenop kon. Na een zinderende wedstrijd pakte hij zo dan ook het Olympisch goud. Het zilver ging naar Yee en het brons naar de Nieuw-Zeelandse Hayden Wilde.
De wedstrijd begon meteen zenuwachtig met een valse start, waarbij de helft van de mannen in het water sprong en een meter of honderd zwom, terwijl de andere helft rustig bleef wachten tot hun collega’s werden teruggeroepen en er opnieuw gestart mocht worden. Nadat die tweede start had plaatsgevonden, was het vooral de Chileense Diego Moya die er keihard aan begon te trekken en het tempo in het water bepaalde. Daarachter ontstond een lang lint, waaruit bleek dat het zwemtempo hoog lag. Toch was het niet die Moya die na de eerste zwemronde van 950 meter – en met dus nog 550 meter te gaan – aan de leiding uit het water kwam, maar de Franse Vincent Luis. Hij werd wel op de voet gevolgd door Moya, maar ook door bijvoorbeeld Dmitry Poliyanskiy, Henri Schoeman, Jonas Schomburg, Igor Poliyanskiy, Tayler Reid en Jonathan Brownlee.
Tekst gaat verder onder foto’s
Tempo blijft hoog, Luis leidt zwemonderdeel
Ook die laatste 550 meter in het water bleef Luis aan de leiding en veranderde er eigenlijk weinig. Na 17:39 minuut zat zijn 1500 meter er al weer op, rende hij als eerste richting de fiets en volgde vervolgens alle mannen in nog steeds datzelfde grote lint. Twee favorieten voor de eindoverwinning, Kristian Blummenfelt en Alex Yee, verloren al wel behoorlijk wat tijd, respectievelijk 25 en 30 seconden. De Spanjaarden Javier Gomez Noya en Mario Mola gaven al 40 seconden toe in het water.
In de eerste van acht fietsrondes, eigenlijk direct vanuit de wisselzone, ontstond een kopgroep van negen atleten: Reid, Brownlee, Polyanskiy, Schomburg, Van Riel, Luis, Schoeman, de Canadese Tyler Mislawchuk en Japanse Kenji Nener. Kort daarachter, op vijftien seconden, volgde een groter peloton met onder andere Blummenfelt en Yee, die in deze fase de grootste afwezigen in de kopgroep waren. Logischerwijs reed deze groep voor wat het waard was om zo snel mogelijk de aansluiting met de kopgroep te vinden.
Tekst gaat verder onder foto
Kopgroep werkt samen, achtervolgende groep vindt aansluiting
Uiteindelijk kregen Blummenfelt en Yee, maar met hen nog veel andere atleten, het scenario waar ze op hoopten: de achtervolgende groep vond al voor de helft van het fietsonderdeel de aansluiting met de kopgroep en zo ontstond er dus een grote groep met vrijwel alle favorieten bij elkaar. Heel lang bleef die situatie niet onveranderd, want de Luxemburger Stefan Zachäus, niet per se een favoriet voor een hoge eindklassering, greep dit moment aan om eens op avontuur te gaan, plaatste een versnelling en reed solo uit de groep weg. Ondertussen sloten van achteren ook de Spanjaarden nog aan in het peloton.
Lang bleef Zachäus niet weg, dat is ook haast onmogelijk met een jagend peloton achter je, maar negen kilometer voor de wissel naar het lopen was het nog wel de Zwitser Andrea Salvisberg die een soortgelijke poging waagde om weg te rijden uit de grote groep. Daar slaagde hij overigens behoorlijk goed in, want binnen een mum van tijd zag hij zijn voorsprong uitgroeien tot meer dan twintig seconden.
Tekst gaat verder onder foto
Salvisberg als eerste richting run, Yee als eerste in achtervolging
Uiteindelijk was het de Zwitser die op de fiets niet meer werd achterhaald en zo dus solo aan de leiding mocht beginnen aan de allesbeslissende tien kilometer lopen. Na een flitsende wissel, binnen een paar seconden en op het oog bijzonder soepel, begon Salvisberg dan ook aan zijn run, met een voorsprong van veertien seconden op de achtervolgers. Daar was het meteen Yee, die natuurlijk bekend staat om zijn meer dan razendsnelle looptempo, die de groep begon aan te voeren en zijn pijlen op Salvisberg richtte. Als door een groep hongerige wolven werd de Zwitser dan ook al snel opgeslokt.
Ondanks het hoge looptempo van Yee, was het na 2.5 kilometer de Fransman Dorian Coninx die de leiding brutaal overnam, het tempo nog wat verhoogde en daarbij geen genade kende voor een aantal grote namen die moesten lossen. Net als Yee konden ook mannen als Hayden Wilde, Van Riel, Blummenfelt en Max Studer volgen. Ook Brownlee wist te volgen, alsmede de Amerikaanse Kevin McDowell. Grootste afvaller in deze fase was Luis. Lang duurde het kopwerk van Coninx overigens ook niet, want Yee pakte al snel weer de koppositie terug.
Tekst gaat verder onder foto
Blummenfelt probeert, Yee niet akkoord maar zwicht
Net voor het ingaan van de vierde en laatste loopronde, was het Blummenfelt die een eerste move maakte en even probeerde de leiding over te nemen. Dat lukte hooguit vijf seconden, want Yee keek hem even brutaal aan, zonder enige vermoeidheid op het gezicht, versnelde weer en nam meteen de leiding terug. Dat was overigens meteen het moment dat er nog maar drie mannen over waren: naast Yee en Blummenfelt kon ook Wilde nog aanhaken.
In de laatste ronde werd er niet meer gepokerd en werd het tempo alleen maar opgevoerd. Eerst door Blummenfelt, die opnieuw liet zien het tempo te willen bepalen, en daarna door Wilde. Toch was het Blummenfelt die de eerste échte versnelling pakte en maximaal begon te sprinten. Met een blik die alleen maar pijn uitstraalde, perste hij het maximale uit zijn lijf en dat was genoeg voor de overwinning.
Blummenfelt won de race, luid juichend, na 1:45:04 uur. Yee finishte 11 seconden later als tweede en Wilde op 20 seconden als derde. De Belgische Marten van Riel werd vierde en gaf 48 seconden toe.
