Je kunt je zestigste levensjaar maar beter goed vieren. En daarbij dacht de Amerikaanse Will Turner niet aan een partytent, foute muziek en vrienden, maar aan het finishen van 105 triathlons in twee jaar tijd. Het begon allemaal in 2018, toen Turner zestig werd en dit vierde met het volbrengen van evenveel hele triathlons – zestig dus – in één jaar tijd.
Op nieuwjaarsdag 2019 bedacht Turner samen met zijn partner Chris DeStefano om door te gaan voor de honderd. Voor 2019 wilde hij het anders doen en dus besloot hij de Long Distances zoveel mogelijk in verschillende natuurgebieden af te leggen.
,,Ik deed mijn eerste Ironman toen ik 50 was en er was een bepaalde quote waarin ik mij toen wel kon vinden: ‘Als je dromen je geen angst aanjagen, zijn ze niet groot genoeg’. Ik wilde een gigantische doel voor mezelf zetten toen ik zestig werd. Ik dacht als ik nou zes Ironmans doe, zou dat geweldig zijn.” Maar iemand was hem al voorgegaan, vertelt Turner in een interview met Outside Online. ,,En dus moest ik terug naar de tekentafel.” Een bijzondere gedachtenkronkel bracht Turner bij het idee van zestig triathlons. ,,Ik had gehoord van de ‘x tien factor’. Je neemt je doel en doet het keer tien. Dat is wat ik heb gedaan.”
(tekst gaat verder onder foto)
Über-sherpa
Samen met DeStefano reisde Turner het hele continent over. ,,Chris had al veel gefietst en wist alle mooie plekken aan te wijzen waar we heen zouden kunnen.” De twee beleefden de wedstrijden grotendeels samen en DeStefano – Turner noemde hem ook wel zijn ‘über-sherpa’ – had daarin een praktische rol. Zo reed DeStefano vaak vooruit om ergens langs het parcours klaar te staan met een koelbox.
‘Dat is verfrissend’
Het grootste deel van de tijd racete Turner alleen. Zelfs muziek mocht nog geen afleiding vormen. ,,Mensen vragen vaak naar wat voor muziek ik luister tijdens al die uren. Ik heb helemaal geen oordopjes in wanneer ik race. Ik ben alleen met mijn gedachten. Even weg van alle herrie in de wereld.”
(tekst gaat verder onder foto)
Hoe het begon: ‘Sportiviteit zit niet in mijn genen’
Turner is nogal een laatbloeier als het op sportiviteit aankomt, zoals hij zelf zegt. ,,Sportiviteit zit niet in mijn genen. Ik begon met lopen en besloot toen ik eind twintig was om eens een halve marathon te doen. Ik belandde in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen.” Turner ging vervolgens wat marathons doen, maar ook daarbij was hydratatie een probleem. ,,Ik denk dat twee van mijn eerste marathons eindigden in een medische tent.” Maar opgeven deed Turner niet. ,,Het was niet zo van: ik ben hier goed in, laat ik eens een Ironman doen. Het is meer zo dat ik er niet goed in was en erachter wilde komen hoe het beter kon.”
30 nationale parken
Maar liefst 30 nationale parken in Noord-Amerika ontdekte Turner tijdens zijn triathlons. ,,Veel van die parken waren ver van de bewoonde wereld. Het gebeurde vaak dat ik ergens helemaal alleen liep in het donker terwijl ik naar de sterren en het maanlicht keek. Ik kon de Melkweg zien en voelde mij zo klein.”
(tekst gaat verder onder foto)
Wilde dieren: stingrays en haaien
Wanneer je zoveel tijd doorbrengt in de natuur, is de kans groot dat je in aanraking komt met wilde dieren. Zo kwam Turner al eens oog in oog te staan met een beer. ,,Hij keek mij recht aan vanaf enkele meters afstand en draaide zich weer om. Ik was denk ik te dun voor hem.” Toen Turner voor één van zijn Long Distances wilde zwemmen in de zee bij Californië, maakte hij zich door verschillende nieuwsberichten zorgen over het leven in de zee. Een week van tevoren zag de atleet een nieuwsartikel waarin stond dat het aantal stingrays in de zee bij Zuid-Californië was gegroeid met 400 procent. Onderweg naar het strand hoorde Turner op de radio een misschien nog wel beangstigender bericht: ,,Ze hadden het over recente aanvallen van haaien. Nu moet ik mij zorgen maken over stingrays én haaien, dacht ik.”
De berichten kwamen niet uit het niets, want Turner zag al na tien slagen een stingray onder zich zwemmen. ,,Wat doe je dan? Ik bedacht mij dat ik er nu toch al was en het maar gewoon moest proberen te negeren. Ik begon weer te zwemmen en tien minuten later zag ik een grote bewegende schaduw onder mij, bij de bodem. Ik zweer dat het op een haai leek.” Met grote haast volbracht Turner zijn zwemonderdeel om vervolgens weer veilig voet aan land te zetten.
Ernstig ziek: ‘Dat zette alles in perspectief’
Niet de vele triathlons, niet de wilde dieren, maar de constatering van een ernstige ziekte bij Chris maakte alles onzeker. ,,Chris werd gediagnosticeerd met kanker en werd geopereerd aan zijn nier in 2019″, vertelt Turner. ,,Het zette alles op pauze vanaf februari tot mei. Het was echt een test voor ons. Het was heel emotioneel en vermoeiend. Toen hij weer sterk genoeg was om te reizen na zijn operatie, zijn we weer op pad gegaan. We besloten ons doel niet aan te passen en werkte de rest van het jaar extra hard om de verloren tijd goed te maken. Zijn operatie zette alles in perspectief. We weten niet wat morgen brengt, dus het is belangrijk dat we nu alles uit het leven halen.”
Death Valley
Zijn honderdste triathlon finishte Turner op 15 en 16 december 2019 onder de meest extreme omstandigheden van de Death Valley woestijn. Niet alleen de hitte, maar ook een storm maakte het Turner moeilijk. ,,Ik kreeg te maken met tegenwind van 50 tot 60 kilometer per uur en soms pieken van 110 kilometer per uur. Het was alsof ik achteruit ging.”
Na zijn honderdste triathlon voelde Turner zich nog niet helemaal voldaan. Thuis in Richmond, Virginia, deed hij nog eens vijf Long Distances om zo op een totaal van 105 te komen vlak voor de jaarwisseling. ,,Er is opluchting, blijdschap en tevredenheid. Maar er is ook wat verdriet omdat het afgelopen is”, aldus Turner na zijn laatste Long Distance.
