Zwemmen, fietsen, lopen,…
We staan er niet bij stil. Voor de meesten van ons gaat dat zonder enig probleem. Voor Maxime Deckmyn gaat bewegen een beetje moeilijker. Bij de geboorte heeft hij hersenschade opgelopen door zuurstof tekort. Hij heeft spastische quadriplegie, een motorische handicap. Zijn spieren staan heel erg gespannen en trekken spastisch samen, waardoor de coördinatie van bewegingen voor hem moeilijk is.
Toch was het, mits enige creativiteit, toch mogelijk om Maxim aan een echte triathlon te laten meedoen tijdens de Ben Mariën memorial in Mol
Ignace, zijn papa vertelt het verhaal:
Ik speelde al jaren voetbal. Maxime ging elke zondag middag naar de wedstrijd kijken. Zijn interesse voor sport zat er dus van kindsaf in.
Een 2,5 jaar geleden stopte ik met voetbal. Ik had nood aan een nieuwe sportieve uitdaging, en kwam bij WTT terecht. Ik ging aan triathlon doen. Mijn vrouw en kinderen stonden direct achter dit idee. Dat moet ook wel, want trainen voor een triathlon vraagt toch iets meer dan voor de voetbal 🙂
Voor Maxime was dit direct "zijn ding". Dit stond veel dichter bij zijn mogelijkheden dan voetbal. Maxime is een tijdje lid geweest van DIWI (een zwemclub voor motorisch gehandicapten). Hij heeft er op zijn rug leren zwemmen. Op school wordt er ook heel wat aandacht besteed aan sport. Daar kan hij vooral met zijn 3-wieler rijden. Lopen is voor Maxim bijna onmogelijk. Maar hij heeft een rolstoel. En zijn groot idool, Marc Herremans, die zit ook in een rolstoel…
Maxime zit in de week op internaat in Ten Dries in Landegem. Dit is een school voor kinderen van het type 4. Een tijdje geleden nam Marc Herremans contact op met de school. Hij wou met een aantal leerlingen iets gaan doen rond triathlon. Marc's To Walk Again foundation ging de nodige fondsen ter beschikking stellen om een soort mini-triathlon binnen het hele Zwin triathlon circus te organiseren. Er was al één en ander geregeld en de triatleten-in-spé waren enorm enthousiast. Tot ze 2 weken voor de zwintriathlon klaar stonden om een gezamelijke training te gaan doen op de Blaarmeersen in Gent. Ze kregen telefoon dat ze niet moesten vertrekken. De organisatie van het Zwin had zich terug getrokken. Ze konden het risico niet lopen…
De gelatenheid was groot. Maxime was een paar dagen droevig. Tot ik met een ander idee kwam. Op 3 september hadden we met heel wat WTT'ers afgesproken om van de Ben Mariën triathlon in Mol ons club-evenement te maken. Ik heb direct contact opgenomen met Jan De Smet van TRIAMO. Jan stond onmiddellijk open voor het idee. Hij is beginnen zoeken naar een alternatief parcours waar Maxime met zijn rolstoel zou kunnen rijden, want de loopproef is normaal op zandgrond. Waar een wil is, is een weg… We kregen positief antwoord van Jan, dus zijn we beginnen trainen. De laatste week hebben we nog wat intensief gefietst.
De dag voor ed wedstrijd was hij héél nerveus. Ik moest van hem nog naar Filippe bellen, want hij wou absoluut een echt WTT-triathlon pakje aandoen. Ook zijn fiets moest tip-top in orde zijn. Hij had nog snel op de computer het logo van WTT afgedrukt om dat met doorzichtige plakband op zijn 3-wieler te plakken. Ongelooflijk toch hoe hij daar zo mee bezig is hé 🙂
Zondag was het dan zo ver. Hij was al héél vroeg wakker. We zijn om 9u30 naar Mol vertrokken en waren er als eersten van de club. Maxime was héél stil. Hij zij dat hij zich mentaal aan het voorbereiden was. We gingen ons inschrijven en dan alles klaar zetten. In het begin was het een beetje zoeken, maar al snel vond hij zijn draai.
Om 12u startte de initiatie triathlon. We gingen supporteren voor Axel, het broertje van Maxim. Maxime zelf koos voor de 3athlon4fun. Het weer was helaas minder goed in Mol. We hebben dan maar besloten om niet te zwemmen. Maar hij wou wel aanwezig zijn op het strand, zodat hij de zwemstart van dichtbij kon meemaken.
Wanneer de eerste zwemmer uit het water kwam, zijn ook wij, onder luid applaus, van het strand naar de wisselzone vertrokken. Maxime trok zijn nummer aan, zette zijn helm op, en vertrok voor 3 rondjes van 3,4km. Hij fietst tegen zo'n 12 a 15km/h.
Bij de eerste ronde ging het even mis. Hij wou een High-5 geven aan Tom Kuystermans, die langs de kant stond te supporteren. Maar zo'n 3-wieler reageert niet altijd zo goed op bruuske bewegingen. En hij is dus op zijn zijkant gegaan… Gelukkig was er niks aan de hand. Het was vooral even verschieten. De 2e ronde ging heel goed. Maar in de 3e ronde ging het voor mij dan mis. Ik reed lek. Ik ben dus met de fiets in de hand achter Maxime aan gelopen tot aan de wisselzone.
De 2e wissel ging perfect, en we vertrokken voor een toertje van ongeveer 1km
Maxime heeft nog niet de kracht in zijn armen om zijn rolstoel 1km te duwen. Maar dat komt wel. Nog wat groeien en veel boterhammen eten…De laatste meters van zijn triathlon heeft hij wel zelf afgelegd. Onder het luide geroep van de supporters heeft hij de finish gehaald.
Het was een fantastische ervaring. Maar Maxime was doodmoe. Het had enorm veel energie van hem gevraagd.
Marc Herremans heeft beloofd dat hij, als hij het wat rustiger heeft na Hawaii, zeker zijn woord gaat houden. Er komt dus nog vervolg op dit avontuur!
