Na een paar onrustige nachten slapen spraken we met Michiel de Wilde over zijn indrukwekkende zestiende plaats tijdens Ironman Florida. Ondanks een ietwat verstoord ritme voelt hij zich verrassend goed na zijn eerste hele triathlon. ,,Ik wilde eigenlijk zelfs nog even gaan hardlopen vandaag, maar ik begreep dat dit geen verstandig idee was”, lacht De Wilde. ,,Je hoort altijd van die doemscenario’s – teennagels eraf enzo – maar dat valt dus gelukkig allemaal mee. Al moet ik natuurlijk wel even rustig aan doen.”
Ondanks dat de droom van het doen van een hele triathlon er natuurlijk al was, stond het aanvankelijk nog niet op de planning. Maar De Wilde raakte aangestoken met het ‘virus’: ,,Omdat best veel vrienden het al een tijdje doen, werd ik wel nieuwsgierig. Toen heb ik mij bedacht om mijn seizoen gewoon af te sluiten met een hele.” Door het spontane idee focuste de atleet, die zich voornamelijk richt op de halve, zijn trainingen er dan ook niet op. ,,We hebben niet het hele schema omgegooid. Ik heb wel een maand wat langere duurlopen gedaan en wat specifieker getraind, maar dat is eigenlijk redelijk kort natuurlijk.”
Liedjes van Eminem zingen
Het trainingsschema mocht dan niet helemaal optimaal zijn, De Wilde wist toch een nette race te draaien en finishte in een tijd van 8:42:44 met een snelle marathon van 3:02:18. Iets wat zeker niet iedereen kan zeggen na een debuut op de hele. Of hij daar diep voor moest gaan? ,,Nee, niet echt eigenlijk. Daardoor voelt het nog een beetje onbevredigend.” Het gebrek aan echte pijn zorgde in ieder geval voor een extra mooie race beleving: ,,Alles vloog echt voorbij en doordat ik propvol cafeïne zat, moest ik ook wel gefocust blijven. Ik heb ook tijdens het fietsen geen moment om mij heen gekeken. Het was eigenlijk zo relaxt dat ik hardop liedjes heb gezongen; je moet toch iets om jezelf te vermaken”, grapt de atleet. ,,Ik fietste met een andere man en die flapperde een beetje om mij heen. Soms versnelde hij weer – en eigenlijk fietste ik al boven mijn wattage – dus dan liet ik hem gaan en kwam ik later weer terug; dan dacht hij waarschijnlijk dat Eminem er weer aan kwam”, schetst De Wilde zijn 180 kilometer aan fietsbelevingen lachend.
Spaarzaam racen
Terug naar het eerste onderdeel van de dag, het zwemmen: ,,Ik had gefocust op lange duur en daardoor niet echt dat sprintvermogen. Dat was wel klote, want dan mis je net die groep. Dus ik kachelde zelf een beetje door. Ik had bedacht dat als ik rond het uur zou zwemmen, het mooi zou zijn (hij zwom uiteindelijk 58:48, red.).” Eenmaal in het zadel werd het een kwestie van spaarzaam racen. ,,Met fietsen hamerde iedereen erop dat ik rustig moest blijven. Dat heb ik dus gedaan en ik heb het ook geen moment moeilijk gehad. Ik heb extra veel gedronken, omdat ik bang was om later uit te drogen; daardoor moest ik wel drie keer plassen. Gelukkig waren er een paar heuveltjes die naar beneden gingen, want dan kon ik staand plassen.”
De Kipchoge aanpak en uitgebreid zwaaien
De marathon liep hij volgens de ‘Kipchoge aanpak’; en dan hebben we het uiteraard niet over het tempo. ,,Ik moest aan Kipchoge denken. Die lacht als het zwaar wordt. En op de één of andere manier houdt dat je positiviteit wel vast. Ik was gewoon de hele dag krankzinnig positief en deed ook zo tegen andere mensen. Dus als iemand mij een flesje water aangaf dan zei ik ‘thank you, good luck today’. Mijn zusje was er als toeschouwer. Normaal ben ik gefocust en kan iedereen van alles roepen, maar geef ik geen teken van leven terug. Nu heb ik uitgebreid gezwaaid. Een beetje als een ‘walk in the park’ het grootste gedeelte van de dag. Zo ben ik normaal niet per se, maar het hield mij wel positief.”
(tekst gaat verder onder foto)
Toch wel zwaar
Aangekomen bij kilometer 37 maakte het ‘walk in the park’-gevoel dan toch een beetje plaats voor pijn. ,,Toen begon het wel een beetje zwaar te worden. Dat je tien seconden per kilometer in tempo zakt en de laatste twee kilometer zag ik zwart voor mijn ogen. Voor mijn gevoel ging ik toen bijna over mijn nek en mijn bovenbenen waren heel zwaar. Maar ik heb niet het gevoel gehad dat het de zwaarste race ooit was.” Desondanks liep De Wilde ruim sneller dan verwacht. ,,Ik had gedacht 3:10 te lopen. Zodat je op een tempo van ongeveer 4:30 minuut per kilometer loopt. De eerste helft liep ik uiteindelijk in 1:29 uur en dat is wel te hard. Maar mijn hartslag was laag en het voelde makkelijk.”
‘Het was niet aan mij gegund om er een circus van te maken’
Maar veel energie voor een spectaculaire finish was er niet meer: ,,Ik had van die sappige Amerikaanse Ironman filmpjes gezien van mensen die huilend over de finish komen of huwelijksaanzoeken doen. Nou, dat gevoel had ik helemaal niet”, lacht De Wilde. ,,Het was niet aan mij gegund om er nog een heel circus van te maken.”
Wellicht dat een klein ‘circus’ er de volgende keer wel in zit, want deze eerste lange afstand smaakt naar meer. Voor volgend jaar staat er sowieso weer één op de planning. ,,Ik heb vanochtend en vannacht al een beetje zitten zoeken zelfs (naar races voor 2020, red.)”, bekent de atleet. ,,Maar dit was pas mijn eerste seizoen als prof, dus de focus ligt niet per se op presteren en naar een specifieke wedstrijd toewerken, maar meer op het algehele plaatje. Dat is dus ook volgend jaar de doelstelling. Ik verwacht twee hele triathlons te doen en wat halve triathlons er naast. Ik vind de hele wel tien keer leuker om te doen.”
