“Tijdens het lopen had ik eigenlijk al spierpijn. Ik ben benieuwd hoe ik vanavond het restaurant in ga komen.” Het was een zwaar parcours en hij moest er flink voor knokken, maar Niek Heldoorn boekte zojuist een prachtige overwinning tijdens de eerste editie Challenge Malta. Voor hem nog eens extra speciaal, want na twintig jaar geen bezoek aan het eiland gebracht te hebben, zocht hij zijn oom en tante – die daar wonen – deze week weer op.
“Ik ben behoorlijk tevreden”, vertelt Heldoorn met een lach. Tevreden is dan ook een understatement, want veel beter dan zegevieren kan eigenlijk al niet. “De startlijst werd pas heel laat bekendgemaakt en toen dacht ik wel: ik moet deze wedstrijd mentaal als kanshebber in gaan. Toen ik met zwemmen goed voorin zat, dacht ik wel meteen ‘deze is van mij’. Ik wist dat ik sowieso goed kon finishen, maar al snel werd duidelijk dat ik ook echt voor de winst mee kon doen.” En die winst sleepte Heldoorn dus vol overtuiging binnen.
Eerst terug naar het begin van de race: het zwemmen. “We lagen lang in het water doordat de start werd uitgesteld. Dat was een beetje chaotisch en het was behoorlijk fris, maar gelukkig kon ik daarna wel goed zwemmen en met de kop mee komen. We kwamen met een groepje van vier uit het water. Ik had een goede wissel en sprong met twee anderen de fiets op.” Heldoorn had direct vertrouwen in dat tweede onderdeel: “Ik had een enorme power in mijn benen. Het was een heel ander gevoel dan tijdens Ironman 70.3 Lanzarote. Het is fijn dat het trainen dus effect heeft gehad.”
Met twee andere atleten kwam Heldoorn in een kopgroep terecht. “We hebben het werk goed kunnen verdelen. We hebben evenredig, netjes op afstand van elkaar gereden. Dat was heel fijn. Maar ik wist al snel dat ik er een looprace van moest maken. Dat voelde tijdens het fietsen nog wel even spannend.”
Met een heuvelachtige halve marathon, had Heldoorn het zwaarste stuk nog voor de boeg. “We moesten met fietsen twee keer een klim op, en die was er met lopen ook. Toen we die omhoog gingen, kwam Caleb Noble naast mij lopen. We hebben daarna veertien kilometer zij aan zij gelopen totdat hij er uiteindelijk langzaam af moest. Maar toen werden het nog zeven lange kilometers voor mij. Het laatste stuk – veel op en neer – was zwaar, maar dat maakte de beloning des te zoeter.”
Tekst gaat verder onder afbeelding
Het werd nog wel even spannend in die slotfase, al had Heldoorn dat niet helemaal door. “Ik heb de voorfietser hel vaak gevraagd hoe groot de voorsprong was. Ik wist hoe het met Caleb zat, maar had geen idee wat daar achter gebeurde; hoe dichtbij de derde atleet was en hoe hard die liep. Ik bleef het maar vragen. Dat bleek maar goed ook, want de nummer twee finishte uiteindelijk maar 20 seconden na mij. Ik moest dus echt tot het einde pushen.”
Pas toen die finishlijn eindelijk in zicht was geloofde Heldoorn het. “Het was extra speciaal dat ik op bezoek was bij mijn tante, die al 22 jaar met een Maltees getrouwd is. Ik had ze lang niet gezien en was ook lang niet op Malta geweest; ik denk dat het twintig jaar geleden was dat ik hier was. Ze stonden bij de finish en mijn oom had deze week nog een motor ongeluk gehad en zijn been gebroken; hij was de eerste die ik een high five heb gegeven. Dat was tof en emotioneel. Ik voelde zo’n ontlading.”
