“Het lijkt wel alsof mijn potje met geluk op is. De pech stapelt zich maar op en dat draagt er niet aan bij om een betere triatleet te worden; dat is waar ik jaar in jaar uit, iedere dag voor train. Ik heb de Olympische vlag nog in mijn kamer aan de muur hangen, maar ik ben geneigd die eraf te halen.” Pim Bakker was bijna hersteld van een enkelblessure toen het noodlot toesloeg en hij op de fiets werd aangereden. “De automobilist is gewoon verder gereden”, vertelt de atleet. Zijn fiets is total loss en gezien Bakker’s financiële situatie weet hij niet of een carrière als triatleet er nog wel in zit. 

“Ik fietste op de Posbank en daar heb je een wildrooster”, begint Bakker het ongeval te schetsen. “Het verkeer kan daar niet van beide kanten tegelijkertijd overheen, dus je moet op elkaar wachten. Ik reed in een rij achter een auto die de Posbank op gingen en toen kwam er een auto van de andere kant die zich ervoor gooide en er kneiterhard vandoor reed. Ik kwam daardoor ten val op het wildrooster met mijn fiets. Mijn voorvork was kapot, het frame had een scheur in de ‘bottom bracket’ en mijn stuur was gebroken; en dat zijn meteen ook wel de drie belangrijkste dingen van een fiets.”

‘Hij is gewoon verder gereden’

Daarbij werd Bakker volledig aan zijn lot over gelaten door omstanders, zo vertelt hij: “De automobilist is gewoon verder gereden. Niemand stond stil. Er waren best wel wat auto’s, maar iedereen ging gewoon door alsof er niets aan de hand was. Er waren een paar wandelaars die even omkeken, maar dat was het. Ik heb nog aangifte gedaan, maar daar kon niets mee worden gedaan, omdat ik geen kenteken had”, legt Bakker uit.

‘Dat geld heb ik gewoon niet’

Dankzij zijn fietsensponsor Krush kan Bakker voor de helft van de prijs een nieuwe fiets krijgen, maar dan is hij alsnog 1300 euro kwijt aan een nieuw frame en nieuwe wielen. “Dat geld heb ik gewoon niet. En ik heb ook best hoge lasten”, aldus Bakker, die eerder al eens uitgebreid vertelde over zijn lastige thuissituatie.

“Ik ben er nu helemaal klaar mee. Ik werk al zo hard om de sport te kunnen betalen. Nu is mijn fiets kapot en ik kan niet zomaar een nieuwe regelen. Ik heb ook geen mountainbike. Dan ben je dus een triatleet zonder fiets…”

‘Het is zo duur’

De triathlonsport is duur en dat wordt steeds erger, vindt Bakker. “Het is niet te betalen als je geen rijke ‘pappie’ en ‘mammie’ hebt. Het is zo duur. Daar schrik je echt van. Als je als junior in de sport komt kijken, dan schrikken die ouders zich ook rot van alle kosten die erbij komen kijken. Dat gaat niet de goede kant op. Een aluminium racefiets met een beginnersset wielen en simpele afmontage zijn gewoon zwaarder dan een carbon fiets met Di2 (elektrisch schakelen van Shimano, red.). Het zal alom niet veel schelen, maar je staat gewoon één nul achter en dat is heel vervelend. Maar nu heb ik dus überhaupt geen fiets.”

‘Ik ben er echt mee gestopt voor nu’

Dat dwong Bakker er dan ook toe om gisteravond een lastig besluit te nemen. “Ik ben er echt mee gestopt voor nu. Tenzij er nog iemand om de hoek komt kijken met een grote zak geld. Ik heb gewoon geen racefiets of mountainbike dus ik kan nu niet normaal trainen. Als iemand mij kan helpen, wil ik graag doorgaan.” Overigens heeft Bakker loyale sponsoren die bijspringen waar ze kunnen, maar een nieuwe fiets heeft hij niet zomaar geregeld. “Het heeft niet aan mijn sponsoren gelegen dat ik dit besluit heb genomen”, maakt hij duidelijk.