Het was een lesje ‘hogere school triathlon’ die zojuist werd gegeven door Taylor Knibb: de Amerikaanse topatlete won niet alleen het WK Ironman 70.3, dat deed ze ook nog eens op een manier die nog lang zal bijblijven. Haar overmacht was zó enorm dat de wedstrijd eigenlijk saai werd om te volgen, maar tegelijkertijd was haar overmacht zo indrukwekkend dat de strijd daarom tóch episch was.
De start van de wedstrijd werd vooral gekenmerkt door de koude omstandigheden; met een buitentemperatuur van vier graden en een watertemperatuur van ongeveer twintig graden, was het allesbehalve écht aangenaam. Toch was het wedstrijdbeeld precies zoals verwacht; titelverdedigster Lucy Charles nam meteen de leiding tijdens het zwemmen. Wellicht meer verrassend was het dat niemand minder dan de Nederlandse Lotte Wilms een gaatje naar de Britse koploopster wist dicht te zwemmen en ongeveer halverwege het zwemonderdeel aansloot. Dat deed ze niet alleen, want ook Taylor Knibb kwam mee naar voren en zo ontstond er in het water dus een kopgroepje van drie vrouwen. Na 23:50 minuut kwamen deze drie vrouwen, met Charles in eerste positie, als eerste uit het water richting T1. Eerste achtervolgsters waren op dat moment Flora Duffy (+00:30), Holly Lawrence (+00:33), Grace Alexander (+00:39), India Lee (+00:42), Ellie Salthouse (+00:44), Rachel Olson (+00:59) en Emma Pallant-Browne (+1:10). Diede Diederiks als 37e op 6:08 minuut achterstand.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Ook al had Knibb een slechte wissel en verloor ze niet alleen ruim een halve minuut maar daarmee ook posities, was het toch de Amerikaanse die bizar sterk aan het fietsen begon. In de eerste kilometers haalde ze meteen weer Duffy en ook Lawrence – die haar in T1 waren voorbij gestoken – in en niet veel later ging ze ook voorbij aan Lucy Charles. Even leek het alsof Charles geparkeerd stond, maar niets was minder waar; het was simpelweg Knibb die op haast buitenaards tempo over het fietsparcours aan het vliegen was en van niemand iets heel liet. Al snel ontstonden de eerste serieuze verschillen: na twintig kilometer had Knibb een voorsprong van meer dan een minuut. Het was toen namelijk Duffy die als tweede doorkwam en 1:13 minuut achter Knibb lag. Charles, Lawrence en ook de sterk naar voren fietsende Paula Findlay zaten kort achter Duffy.
Vanaf dat moment bleek ook wel dat Knibb niet met de handrem reed, want halverwege het fietsonderdeel was haar voorsprong al opgelopen tot ruim drie minuten. Het achtervolgende viertal had op dat moment overigens ook gezelschap gekregen van India Lee, maar toch lukte het de vijf vrouwen dus niet om hun achterstand te beperken; die bleef constant groter worden. Ondertussen verloor ook Wilms steeds meer tijd; ze reed in deze fase nog wel tiende, maar haar achterstand was al opgelopen tot ruim 6:30 minuut. Diederiks won razendsnel aan posities, lag hier 26e, maar verloor tegelijkertijd veel tijd en reed al op bijna dertien minuten achterstand.
Knibb verslapte nergens en was goed gefocust; ze reed haar eigen race, bleef hoog tempo rijden en liet ook in de kilometers die volgden niemand in haar buurt komen. Na 65 kilometer was haar voorsprong alweer toegenomen tot bijna vijf minuten. Ondertussen had India Lee daarachter een penalty van vijf minuten moeten uitzitten en had Lawrence meer moeite met het tempo, waardoor alleen nog Charles, Findlay en Duffy volgden. Lawrence had op dat moment al ruim een minuut op haar drie metgezellen verloren en reed toen dus vijfde op meer dan zes minuten. Ondertussen waren de commentatoren van de livestream al druk aan het speculeren over met wat voor voorsprong Knibb aan de afsluitende halve marathon zou beginnen, maar één ding was in deze fase al wel zeker; het moest gek lopen of Knibb zou de overwinning aan haar neus voorbij laten gaan.
Tekst gaat verder onder afbeelding
In de laatste kilometers van het fietsen gebeurde nog veel; zo verloor Lawrence bijvoorbeeld nog veel tijd en werd Charles gelost door Duffy en Findlay. Voor even althans, want in de afdaling richting T2 kwam de Britse toch weer terug bij het tweetal en zo kwamen deze drie vrouwen dan ook gezamenlijk in de achtervolging op Knibb terug in de wisselzone. Wel met een haast ontmoedigende achterstand: ze hadden op dat moment 6:45 minuut goed te maken op de koploopster. Lawrence volgde als vijfde, met 9:33 minuut achterstand. Lotte Wilms volgde zeer sterk als zesde; ze reed in een groepje met Nikki Bartlett, Imogen Simmonds en Emma Pallant-Browne en had een achterstand van 11:11 minuut.
Als Charles, Duffy en Findlay nog de illusie hadden dat ze de wedstrijd eventueel konden winnen, konden ze die illusie na vijf kilometer hardlopen wel loslaten; Knibb leek geen probleem te hebben met het zware parcours – veel klimmetjes, een klein stukje offroad en ondertussen oplopende temperaturen – en wist haar voorsprong zelfs uit te breiden tot ruim boven de zeven minuten. In dat opzicht was de strijd tussen Charles, Duffy en Findlay eigenlijk spannender, want zij liepen zij aan zij en gaven elkaar in deze fase geen strobreed toe. Inzet voor deze strijd: het zilver, het brons en de altijd pijnlijke ‘chocolade-medaille’.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Na een kilometer of tien viel het achtervolgende groepje uit elkaar. Eerst was het Charles die er af moest en later moest ook Duffy er aan geloven; Findlay liep te hard en ging solo – en dus als tweede – verder. Ondertussen was Pallant-Browne, die een tegenvallend zwem- en fietsonderdeel kende, bezig aan een mooie opmars tijdens het lopen en zij lag op dat moment al vijfde. Haar achterstand van ruim tien minuten maakte het voor haar echter niet makkelijk om naar voren te lopen.
Terwijl Knibb in de laatste kilometers relatief relaxed naar de overwinning kon lopen, werd het daarachter nog bijzonder spannend. De strijd om het zilver was ook wel bepaald – Findlay was sterk genoeg om de tweede plaats veilig te stellen – maar daarachter kwam Charles weer voorbij aan Duffy en ondertussen kwam Pallant-Browne, met nog vijf kilometer te gaan, op minder dan een minuut achterstand van die twee vrouwen te lopen. Niet veel later ging Pallant-Browne voorbij aan Duffy, waardoor ze dus vierde lag.
Op dat moment liep Knibb naar een zinderende overwinning; ze won het WK Ironman 70.3 in een tijd van 4:03:20 uur. Toen Findlay tweede werd, op 5:36 minuut achter Knibb, was Pallant-Browne al voorbij gegaan aan Charles. Het was een bittere pil voor laatstgenoemde, maar voor de zeer sterk lopende Pallant-Browne betekende het dus dat ze het brons mee naar huis nam. Dat deed ze op 7:24 minuut achterstand van Knibb.
