Na een indrukwekkende carrière besloot Tine Deckers dit jaar dat het mooi is geweest. Vanwege het coronavirus zag de 42-jarige Belgische triatlete zich genoodzaakt er iets eerder dan verwacht een punt achter te zetten. Maar, daar heeft Deckers vrede mee: ,,Ik ben gelukkig nogal een nuchter iemand en er zijn ergere dingen in het leven dan zo te moeten stoppen. Ik heb een mooie, lange carrière gehad, waar ik tevreden over ben”, vertelt de atlete in een interview met Sporza.be.

Met name de wedstrijden in Frankrijk waren favoriet bij de triatlete die zich specialiseerde in de lange afstand. Zo schreef ze maar liefst vijf keer de overwinning van Ironman France op haar naam en trok ze ook aan het langste eind bij de Embrunman en Ironman 70.3 Pays d’Aix. Dan hebben we het slechts over haar Franse titels, want ook nam Deckers deel aan het WK Ironman op Hawaii, al lag dat haar een stuk minder: ,,Dat kwam vooral door de warmte en de vochtige omstandigheden. Maar ik heb er uiteindelijk toch de beste Belgische prestatie neergezet. Mijn twaalfde plaats in 2011 vind ik nog altijd heel mooi.”

‘Dat was minder mijn ding’

Deckers kwam eigenlijk het beste tot haar recht op een pittig fiets- en loopparcours. ,,Ik was niet de beste zwemmer, dus ik moest zorgen dat het fiets- en loopgedeelte nog zwaar genoeg was om dat goed te maken. Bovendien betekent een zwaar fietsparcours ook vaak een mooie omgeving. Vlakke wedstrijden op snelwegen, dat was minder mijn ding.”

‘Ik had mijn zoontje beloofd met hem op vakantie te gaan’

,,Mijn mooiste wedstrijden waren altijd die in Frankrijk. En mijn eerste zege, die herinner ik me nog levendig. Daarnaast is het mooiste aan triathlon dat je de wereld ziet. Het is ook een kleine wereld met veel Belgische toppers, dus je komt elkaar vaak tegen.” Dat was dit jaar wel even anders en mede daardoor hakte Deckers de knoop vervroegd door. ,,Ik wilde internationaal graag afronden in Lanzarote en dan nog aan Challenge Geraardsbergen deelnemen. Maar naarmate de pandemie oprukte, begon het wel tot mij door te dringen dat het niet zou gebeuren. De wedstrijd in Geraardsbergen stond gepland op 6 juni, de verjaardag van mijn zoontje. Ik had hem beloofd dat ik daarna met hem op vakantie zou gaan en daar niet meer zou lopen, fietsen en zwemmen. En dat heb ik ook gedaan. En gelukkig maar, want ook het Belgisch Kampioenschap, mijn allerlaatste doel, werd uiteindelijk afgelast.”