Age Grouper Tom Oosterdijk stevende bij het Ironman Wereldkampioenschap op Hawaii af op een geweldig resultaat, hij zou ruim onder de 9.30 uur finishen, tot hij 700 meter voor de finish plotseling in elkaar stortte. ,,Dan ben je zo dichtbij en valt alles ineens uit je handen. Dat is extreem pijnlijk.”
Vanaf het moment dat Oosterdijk naar Hawaii vertrok, stond het geluk al niet aan zijn zijde. Zijn vlucht in Amsterdam was vertraagd, waardoor hij de connectie miste naar San Francisco en uiteindelijk ook die naar Kona. ,,Een dag later dan gepland kwam ik op Kona aan en bleek dat mijn fiets niet was meegekomen. Daar moest ik nog een dag op wachten en die kreeg ik uiteindelijk terug met een slag in mijn wiel”, vertelt Oosterdijk die daardoor tot de maandag voor de race moest wachten om het parcours op zijn fiets te verkennen. ,,Veel kwam daar niet van terecht, want ik kreeg ook nog eens twee lekke banden en moest lopend naar huis.”
Ondanks de pech die hij had in de eerste dagen, genoot Oosterdijk volop van de week in aanloop naar de Ironman. ,,De hele stad staat op zijn kop, overal zie je fietsers en hardlopers die aan het trainen zijn. Het ademt hier sport, dat is super gaaf. Het eiland is prachtig en de zee is zo verschrikkelijk helder waardoor je kwallen, schildpadden en vissen kunt zien zwemmen.”
Zaterdag was het moment dan eindelijk daar en zou Oosterdijk, die zich ruim twee maanden geleden bij Ironman Maastricht had gekwalificeerd, het opnemen tegen de beste triatleten in de wereld binnen de Age Group 25-29. ,,Ik had goed geslapen en werd uitgerust wakker. Mijn coach had gezegd dat ik voorin moest gaan liggen bij de start, zodat ik met de snelle groep mee kon, dus ik was ruim op tijd bij de startlijn – samen met een paar honderd anderen”, aldus Oosterdijk die onder de indruk was van de grote menigte die zich in het water had verzameld. ,,Het leken wel allemaal wilde stieren die dachten dat ze Michael Phelps waren. Iedereen zwemt door elkaar en over elkaar heen, mijn brilletje werd afgeslagen en van de zijkant bleven anderen op mij inzwemmen.”
Toch wist Oosterdijk zich goed staande te houden tussen het geweld en kwam hij na 1:08:53 (twee minuten sneller dan bij Ironman Maastricht) uit het water. ,,Ik ben snel naar mijn fiets gerend en heb een hand zonnebrand over mezelf heen gegooid. Het is verschrikkelijk hoeveel er gestayerd wordt op de fiets. Ik was mijn eigen wattages aan het fietsen, maar toen ik achterom keek, bleek dat zich een heel peloton achter mij had gevormd. Dat gaan we mooi niet doen, dacht ik, dus ik zakte in tempo terug”, vertelt Oosterdijk die het eerste stuk behouden heeft gefietst om energie te sparen. ,,Na anderhalf uur verdeelde het veld zich meer en kon ik doortrekken.”
Nadat hij 180 kilometer aflegde in 4:39:47 uur, meldde Oosterdijk zich in de wisselzone. ,,Ik was twaalf minuten sneller dan in Maastricht, terwijl ik de eerste helft onder mijn wattages had gefietst. Ik voelde me top en mijn benen voelden fris toen ik aan het lopen begon. Bij elk aid-station heb ik mijn hoofd en armen in het ijs gestopt en gezorgd dat ik genoeg kon drinken”, blikt Oosterdijk terug. ,,Ik liep bijna hetzelfde tempo als in Maastricht en hield mijn hartslag de hele tijd in de gaten. Op de snelweg naar het Energy Lab was de gevoelstemperatuur meer dan 40 graden. Het had geregend, dus de luchtvochtigheid was extreem hoog en er stond geen zuchtje wind op het loopparcours. Sjonge sjonge, wat was het warm.”
De race verliep voorspoedig en na 9:14:05 passeerde Oosterdijk het 40,7 kilometer-punt. Het leek erop dat hij een geweldige tijd zou neerzetten en in de Age Group 25-29 binnen de top 30 zou eindigen. De finishstreep bereikte hij echter nooit. ,,Op mijn horloge staat dat ik 41,51 kilometer heb gelopen. Dat betekent dat het nog minder dan 700 meter tot de finish was. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment Alii Drive opdraaide, maar veel kan ik me daar niet meer van herinneren”, geeft Oosterdijk toe.
Nadat hij 3,8 kilometer had gezwommen, 180 kilometer had gefietst en 41,51 kilometer had hardgelopen, zakte Oosterdijk dus in elkaar. ,,Ik voelde het helemaal niet aankomen, dat was het vreemde. Ik had zowel op de fiets als tijdens het lopen een lagere hartslag dan in Maastricht, maar dat zegt dus niet alles. Ik heb niet het idee gehad dat ik om zou vallen, maar het kan ook zo zijn dat ik dat laatste stuk kwijt ben.”
Het volgende moment dat Oosterdijk zich kan herinneren is dan ook het moment dat hij zijn ogen opende in het ziekenhuis. ,,Waarschijnlijk heb ik een hitteberoerte gehad. Ik heb deels te weinig vocht binnengekregen en misschien ook niet genoeg zout in combinatie met de hitte. Het kan ook komen doordat ik van te voren weinig in de hitte heb getraind en mijn lichaam niet aan deze extreme temperaturen gewend was”, legt Oosterdijk uit. Uiteindelijk heeft Oosterdijk één dag op de Intensive Care gelegen en kreeg hij 11 liter vocht toegediend. Inmiddels maakt hij het weer goed. ,,Ik ben blij dat het vlak voor de finish gebeurde. Natuurlijk was ik liever gefinisht, maar ik heb absoluut genoten van de race en ik weet dat ik een super goede tijd zou hebben neergezet als ik wel was gefinisht.”
De felbegeerde finishmedaille heeft Oosterdijk tot zijn grote spijt niet ontvangen, maar dat ziet hij vooral als een goede reden om volgend jaar terug te keren naar Hawaii. ,,Ik heb nog geprobeerd of ze mij in de brancard over de finish wilden brengen of ergens in een envelopje nog een medaille hadden liggen, maar de organisatie was meedogenloos”, laat Oosterdijk weten. ,,Het is ontzettend balen dat ik niet ben gefinisht, maar ik lig er niet wakker van. Ik heb een paar supergave dagen gehad en het eiland is supertof. De profs zijn hier heel toegankelijk. Ik heb zelfs met Joe Skipper getraind.”
Of Oosterdijk zelf de ambitie heeft om zelf uiteindelijk prof te worden? ,,Dan moet er nog wel heel veel gebeuren, wil ik echt mee kunnen doen in dat veld”, geeft hij toe. ,,Ik denk dat het verstandig is om in ieder geval nog een jaar bij de Age Groupers te starten, maar de ambitie om in de toekomst prof te worden is er wel.”
