Om 05.30u 's morgens lag ik al te woelen in mijn bed. Weer een nieuwe uitdaging lag op me te wachten. 2500m zwemmen, deze afstand had ik nog niet eerder in een wedstrijd moeten overbruggen, dan 87km biken met serieuze hellingen in, voor het Wheel gedeelte was ik vrij gerust, dit is mijn favoriete onderdeel en het is een vlak parcours.
Het zwemmen bleef toch wel op mijn maag liggen. 16.5°c, zo koud, zo ver, en ik was bang voor de klappen en het onder geduwd worden, weer zo afzien. Ik kon het niet uit mijn hoofd zetten.
Om 07.45u stond iedereen al paraat en werd mijn hele hebben en houden weer in de auto gepuzzeld. Ik had alles wel 5x nagekeken en wist ik zeker dat alles in orde was en dat ik alles bij had, dus kon ik met een gerust hart vertrekken.
Op het wedstrijd secretariaat waren we bij de eersten aan de inschrijving. We werden goed onthaald. Ik kreeg het nummer 32.
Alles was tot in de puntjes geregeld. We kregen parkeergelegenheid vlak naast de wisselzone, echt gemakkelijk voor ons. Nadat we onze laatste richtlijnen kregen wandelden we terug naar de auto en deed ik mijn routine. 2 Uur voor de wedstrijd eten. Ik kreeg met moeite 1 pistolet door mijn keel. De zenuwen speelden me parten denk ik.
Bike en wheeler werden uit de auto gehaald en wedstrijd klaar gemaakt. Wheeler, handbike, helm, nummer en zonnebril plaatsten we in de wisselzone.
Aan de auto kreeg ik nog een deugddoende spieropwarmende massage van Lieve. Me goed ingesmeerd met zonnecrème want de zon liet zich van zijn beste kant zien. Echt Wielemie weer! De sfeer zat er van in het begin in. Er werd op de wedstrijd gefocust, maar er werd ook gelachen en gezeverd.
We moesten met de auto naar de start van het zwemmen omdat die 2,5km verderop lag. Met 1 auto reden we, achterin Ivo, Christine en Lieve, Eric reed en ik zat vooraan op de schoot van Julien en maar lachen. We zaten als sardienen in een doosje. Toen we aan de ophaalbrug van het kanaal kwamen gingen de barelen toch niet net naar beneden zeker. De brug steeg omhoog om voorbij varende boten door te laten.
Wat grappig was, was dat die duiven die erop zaten gewoon bleven zitten en net de lift naar boven namen. Ik zat dubbel
geplooid op Julien zijn schoot en maar lachen en warm dat dat was. Als je zo met de auto langs de vaart rijdt besef je pas hoe ver je moet zwemmen. Amai, zo ver in dat koude water.
Aan de start van het zwemmen was nog niemand te zien, enkel de mensen die met kano's ons moesten begeleiden. We begonnen al te twijfelen of de start wel om 11u was. Eric had een grote houten plaat gevonden, ideaal om op te gaan zitten om mijn wetsuit aan te trekken.
Spalken aan, vettig spul erop en wringen maar met het wetsuit. Ondertussen kwamen mijn ouders en supporters er al aan. Echt fijn zo omringd te worden door zoveel mensen. De andere atleten kwamen nu ook aan met de bus.
Eric en Julien droegen me naar het water. Atleten kregen de kans om in te zwemmen. Op hun gezicht kon ik aflezen hoe koud het water was. 7 Minuten voor de start, Eric goot een thermos warm water in mijn wetsuit zodat de shock met het koude water niet te groot zou zijn.
Een paar minuten voor de start ging ik het water in. Door het warme water in mijn pak viel de temperatuur van het water nog mee. Toen ik naar de start zwom voelde ik dat mijn armen goed zaten. Ook deze keer mocht ik een aantal meter voor de massa starten. Dames en heren startten weer gelijk en was ik bang voor de klappen.
Bang, daar klonk het startschot. Ik vertrok voor mijn 2500m zwemmen en vond meteen mijn tempo. Al gauw kwam er een man met een blauwe surfplank rechts van me aan de kant peddelen. Hij bleef de hele tijd bij me. Hij gaf me een goed oriëntatiepunt zodat ik in één rechte lijn kon zwemmen. Soms riep hij "beetje naar links", maar verstond hem in het begin niet en als ik dan boven kwam riep ik "watte" grappig hoor.
Maar goed dat hij dat riep anders vrees ik dat ik op een bepaald moment knal tegen een paal op gezwommen zou hebben.
Deze keer was het net of de andere atleten wisten dat ik zo bang was voor de klappen. Slechts 2x ben ik half overzwommen geweest en heb ik geen enkele klap gekregen! Super gewoon!
Toen we onder de ophaalbrug zwommen vond ik het best wel akelig omdat die zo laag hing en het er zo donker was. Eenmaal er onderdoor wist ik dat het niet meer ver zwemmen was. In het water was er enorm verschil van temperatuur op plaatsen waar de zon scheen en waar er schaduw was.
Telkens ik aan mijn rechter kant kwam ademen zag ik mijn supporters met hun wit met rode support Wielemie T-shirt aan en hoorde ik hen roepen.
Voor ik het besefte was ik al aan de trap waar Eric en Julien me opwachtten. Ik had naar mijn gevoel kei goed gezwommen. Na slechts 41min. zwemmen heften ze me uit het water en liepen naar de wisselzone.
Roef mijn pak en spalken uit, terwijl smeerde Lieve mijn gezicht nog eens in, terwijl deed ik mijn nummer aan, zette ik mijn helm op en zette ik mijn bril op. Koek in de mond en hup, weg was ons Mie. 87Km biken op een heuvelachtig parcours
Na de wissel was het bijna onmiddellijk zwaar. De keizersberg op. De naam zelf zegt het zelf al een berg om "u" tegen te zeggen! Tegen een goed tempo (7km/u) reed ik hem op, na deze berg viel er niet veel te recupereren want de volgende kanjer was al in zicht. Er stonden veel mensen buiten aan hun woning en juichten me de berg op.
Na deze berg kon ik kapit geven. Eerst tegen 50km/u de berg af en dan een stuk langs het kanaal.
Ik heb al vele fijne wedstrijden achter de rug, maar zoals deze heb ik nog nooit meegemaakt. Alle seingevers en medewerkers kenden me bij naam en waren op de hoogte van alles. Ongelofelijk hoe ze me aanmoedigden. Ook supporters die 'k nooit eerder zag die me met m'n naam aanmoedigden, van mede atleten kreeg ik ook enorme steun. Ik kreeg er soms tranen van in mijn ogen.
Per ronde reed ik sneller en sneller. De tweede ronde reed ik al 10 min. sneller dan de eerste. De bochten nam ik ook gedurfder waardoor ik soms wel even op 2 wielen reed i.p.v. 3. Zo kon ik mijn gemiddelde snelheid opdrijven tot bijna 25km/u wat super is voor zo'n parcours.
De laatste ronde kwam er meer wind opzetten en kreeg ik het lastiger. Op het einde. Ik was enige rolstoelatlete en alle valide deelnemers waren al bijna binnen om aan hun loopgedeelte te beginnen. De supporters bleven me aanmoedigen tot de laatste snik, wat me heel erg hielp.
Onderweg tijdens de laatste kilometers vroeg ik aan Eric een 3action een energie gel drink om nog een energie boost binnen te krijgen. Hij deed het open en gaf het aan. Bots ik er toch wel niet tegen zeker. Een hele kwak op m'n schouder. Jakkes, ik voelde het zo onder mijn oksel lopen, en plakken dat het deed.
Vijfde en laatste keer de zware bergen op voor ik de wissel binnen reed. Supporters stonden er nog steeds en riepen me naar boven.
Julien en Lieve stonden ons op te wachten bij mijn wheeler. De wissel verliep weer vlot en kon ik beginnen aan mijn lievelings onderdeel wheelen..
Hoewel mijn armen pijn begonnen te doen verliep het heel vlot. Langs alle kanten werd ik weer aangemoedigd. De tweede ronde mocht ik niet meer op de baan wheelen en moest ik samen met de lopers op het fietspad. Eric reed voorop en floot op zijn fluitje om de atleten te verwittigen dat ik op komst was.
Maar plots zag ik bijna alles in duigen vallen. Mijn tweede ronde, maar eerste ronde op het fietspad moest ik een grote bocht nemen om aan de andere kant van het kanaal te geraken. Eric en ik hadden te laat gezien dat er een borduur naar het fietspad toe was . Ik kon niet meer remmen en vloog er vanaf en landde op 1 wiel. Ik krijste bijna heel Leuven bijeen van het verschieten. Ik lag bijna op de grond en zag zo bijna alles in het water vallen. Gelukkig was er niets gebeurt en kwam ik er met de schrik vanaf.
De volgende 2 ronden kon ik het beter inschatten en kon ik veilig er afrijden. Met een gemiddelde van 19km/u zat mijn 20km wheelen er al gauw op en reed ik met een totaal tijd van 5.15.46u als 6de vrouw en 146ste in het totaal over de finish.
Van deze tijd had ik nooit durven dromen. Ik dacht dat ik er minstens 5.30u over zou doen met dit parcours. Ik ben dolgelukkig! Ik voel Hawaii weer een stukje meer binnen bereik en geeft een super goed gevoel.
Aan de aankomst was er nog een interview met de omroeper en de omhelzingen met mijn supporters konden beginnen.Iedereen was dolgelukkig. Smitty heeft er weer een mooie maar vermoeiende fotoreportage opzitten. Ik heb onderweg zien crossen om foto's te nemen, hij heeft er een wedstrijd op zich van gemaakt. Ook Ivo mijn cameraman heeft er een zware dag opzitten, hij heeft alles gefilmd en zal weer een pracht van een dvd monteren, ik ben benieuwd!
Eric heeft een even knappe prestatie achter de rug als ik achter de rug. Je moet het maar doen, de hele wedstrijd achter me rijden als navigator en bevoorrader. Lieve en Julien zorgden voor op en top snelle wissels.
Ook wil ik graag de organisatie en medewerkers bedanken! Alles tip top in orde en goed geregeld. Alle supporters ben ik dankbaar voor al hun energievolle aanmoedigingen
