In oktober vorig jaar – 86 marathons geleden – spraken wij al uitgebreid met Adrian Kostera over zijn grote doel om 100 marathons in 100 dagen te volbrengen. Hij had er toen dus al veertien gehad. Gisteren volbracht hij de laatste 42,2 kilometer van het avontuur. Het is allemaal onderdeel van een nog groter doel: in 2023 honderd hele triathlons finishen in evenveel dagen. Maar hoe is dit eerste grote ‘trainingsblok’ bevallen? ,,Het viel mee. Het waren honderd mooie dagen”, is Kostera’s eerste en duidelijke reactie. Toch vertelt hij later ook zware momenten te hebben gekend, vooral mentaal. ,,Na 51 marathons heb ik hardop gezegd dat ik er mee wilde stoppen”, omschrijft hij zijn diepste dal. Ook voor Kostera’s relatie was het niet altijd even makkelijk. We spreken hem uitgebreid over de afgelopen honderd dagen en werpen stiekem alvast een blik richting de toekomst.
Een PB tijdens marathon 98
In de slotfase gooide Kostera er nog een schepje bovenop en zo deed hij afgelopen vrijdag, tijdens zijn 98e marathon, een poging om voor het eerst sub drie te lopen. Met een tijd van 2:59:05 slaagde hij, maar maakte hij zijn laatste twee marathons wel extra zwaar: ,,Mijn spieren zijn absoluut verzuurd doordat ik vrijdag nog de snelste marathon heb gelopen. Gisteren ging het super moeilijk en vandaag (zondag, red.) was ik met mijn zware benen wel een beetje bang dat ik geen goed tempo kon lopen. Maar de atmosfeer en al die mensen. Het was een geweldige dag.” Om zijn honderdste en dus laatste marathon te vieren nodigde Kostera vrienden en familie uit om met hem mee te lopen.
Ondanks dat hij afgelopen vrijdag niet volledig uitgerust aan zijn sub drie poging begon, behaalde Kostera dus toch zijn doel. Hij gelooft dat de dagelijkse marathons daar absoluut voor hebben gezorgd: ,,Voordat ik begon aan de honderd marathons zat de beperking vooral in mijn longen en hart. Niet in mijn spieren. Ik kon niet sneller lopen soms, omdat ik niet sneller adem kon halen. Mijn spieren waren nooit moe. Door de honderd marathons is mijn conditie veel beter geworden.”
(tekst gaat verder onder foto)
Fysiek Vs. mentaal
Terwijl Kostera van tevoren dacht dat zijn kracht bij het mentale aspect van dit soort uitdagingen ligt, ziet hij dat nu anders: ,,Voordat ik begon dacht ik dat het voor mijn lichaam super zwaar zou worden, maar dat ik het met mijn hoofd goed aan zou kunnen. Maar uiteindelijk was het helemaal andersom. Na een paar marathons vond mijn lichaam het heel normaal en was het niet meer zwaar, maar mentaal was het super zwaar. De momenten dat ik op wilde geven kwamen door mijn mentale toestand, niet de fysieke.”
Blessures: knie, scheenbeen, voet of enkel
Desondanks ondervond Kostera uiteraard ook genoeg fysieke ongemakken. Zeker in het begin. ,,Aanvankelijk rende ik met mijn horloge op mijn pols en probeerde ik altijd een juist tempo aan te houden. Dan rende ik vaak te hard of te langzaam en daardoor kreeg ik al snel blessures. Na zes dagen kreeg ik een flinke blessure aan mijn scheenbeen. Daarna kwamen vijftien of twintig super slechte dagen. Iedere dag had ik pijn. Mijn knie, scheenbeen, voet of enkel. Toen ben ik zonder horloge gaan rennen, die stopte ik in mijn rugzak en ik keek niet meer. Ik ging echt lopen op gevoel. Nadat ik dat ging doen, had ik geen last meer van blessures.”
Moeilijk moment: eenzame marathons en ruzie thuis
De grootste mentale klap kreeg Kostera te verwerken toen hij ongeveer halverwege was. ,,Rond marathon 40 of 45 had ik een groot mentaal probleem. Ik had een beetje ruzie met mijn vrouw en ik was teleurgesteld dat niet veel mensen meer meeliepen. Ik liep twintig dagen alleen en wilde stoppen. Toen ging ik mensen berichten en kwam bijna iedere dag iemand mee. Door die steun kon ik het uiteindelijk toch afmaken.”
Planning 2020: quintuple en deca ultratriathlon
In aanloop naar de honderd triathlons, die Kostera in 2023 hoopt te volbrengen, staan er dit jaar nog een quintuple (vijf hele triathlons) en een deca ultratriathlon (tien hele triathlons) op de planning. Kostera vreest ze niet, ook in het ultieme doel is zijn vertrouwen alleen maar groter geworden: ,,Die honderd marathons zijn eigenlijk het moeilijkste van een Ironman. Als je blessures hebt kan je vaak nog wel een beetje zwemmen of fietsen, maar lopen lukt niet. Ik heb mezelf nu bewezen dat ik na een hele dag werken – een beetje alsof je hebt gezwommen en gefietst (Kostera doet fysiek zwaar werk in een boomkwekerij, red.) – nog een marathon kan lopen.” Daarnaast bereidt hij zich ook al voor op het gebrek aan slaap: ,,Ik heb vaak dubbele marathons gerend in de nacht na mijn werk. Dan sliep ik een uur en ging ik weer naar werk. In het begin was dat moeilijk, maar nu normaal.”
‘Mijn principes zijn veranderd’
De afgelopen maanden heeft Kostera uiteraard veel tijd met zichzelf doorgebracht en dus ook veel nagedacht. ,,Ik heb nagedacht over van alles, zoals mijn leven. Ik ben veel veranderd. Mijn principes zijn veranderd. Ik kwam er achter hoe belangrijk mijn relatie is en besefte mij dat een miljoen likes op Facebook niks waard zijn vergeleken bij één persoon die met mij mee komt rennen.” Terwijl hij de afgelopen periode heel actief op Facebook zijn avontuur deelde, wil Kostera in de toekomst meer offline gaan: ,,Het kostte mij teveel tijd en energie. En dan krijg je soms een negatieve comment. Een paar dagen geleden bijvoorbeeld reageerde iemand dat ik misschien alles wel gewoon op de fiets had gedaan. Dat geeft slechte gevoelens. Ik probeer mezelf een beetje te beschermen.”
Even ‘rustig’ of toch niet
Voorlopig doet Kostera het even ‘rustig’ aan. ,,Ik ga zeker één of twee weken niet rennen. Vanaf morgen begin ik met zwemmen en fietsen. Maar niet volgens een schema, gewoon rustig aan.” Echt helemaal niks doen kan ook gewoon niet: ,,Ik heb honderd dagen 6000 calorieën per dag gegeten. Als ik stop krijg ik denk ik enorm honger, blijf ik eten en word ik zwaarder.”
