Ze was zo’n zes jaar oud toen ze voor het eerst in aanraking kwam met de triathlonsport, liet nooit meer los en de Amerikaanse maar in Australië woonachtige Dee Fuller heeft nu één doel. ,,Ik wil ooit mee hebben gedaan aan álle wedstrijden van Challenge Family. Die organisatie heeft echt iets magisch neergezet.” Fuller heeft overigens alvast de eerste stappen gezet, want de afgelopen jaren ging ze al eenmalig of meerdere keren van start tijdens Challenge Roth, Challenge Almere-Amsterdam, Challenge Wanaka, Challenge Melbourne, Challenge Forester en The Championship. ,,En al die races roepen warme herinneringen bij me op.”

Toch lukt het Fuller niet om haar meest favoriete race aan te wijzen. ,,Elke wedstrijd was speciaal en uniek. Ik zal het proberen uit te leggen: tijdens mijn eerste deelname aan Challenge Wanaka (2015, red.) hadden we dermate slecht weer, waardoor zelfs veel pro’s de finish niet haalden. Ik weet nog dat de wind zo hard blies, dat ik eigenlijk niet eens meer wist hoe ik op mijn fiets moest blijven zitten. Het was heroïsch. Of als ik aan Challenge Roth denk: ik geloof niet dat ik ooit zoveel kippenvel heb gehad als tijdens het beklimmen van Solarer Hill. En, laten we eerlijk zijn: tegelijkertijd met Jan Frodeno op het parcours racen is ook niet verkeerd.”

Logischerwijs zat Frodeno wel ver voor Fuller, maar de Age Grouper presteert desalniettemin altijd verdienstelijk en zat eigenlijk altijd bij de top tien vrouwen overall. Races die nu het hoogst op haar verlanglijstje staan om zo uiteindelijk haar doel te verwezenlijken, zijn onder andere Challenge Gran Canaria en Challenge Budva-Montenegro. ,,Ik wil gewoon overal een keer van start gaan, maar ook terugkeren op de plaatsen waar ik al geracet heb.”

Waarom Fuller zo gek is op triathlon? Die vraag kan ze beter beantwoorden dan de vraag wat haar favoriete race dan eigenlijk is. ,,Vanwege de uitdaging en het feit dat je drie verschillende sporten onder de knie moet krijgen. Deze sport heeft me energiek, vastberaden, gedisciplineerd en sterk gemaakt, zowel fysiek als mentaal. Dat gevoel dat je aan de start van een wedstrijd staat en dat je weet dat je er alles aan hebt gedaan om op je best te zijn: dat is onbeschrijflijk.”