,,Frankfurt wordt mijn laatste Ironman”, aldus Bas Diederen in aanloop naar de race aanstaande zondag. ,,Na Luxemburg (Diederen werd tweede, zie hier het verslag, red) voelde ik weer even die top, maar daarna zit ik weer een week of zelfs twee te stressen voor een Ironman. En dan denk ik: ‘dat moet ook op een andere manier kunnen’. Met zo’n Ironman hangt alles zo van één race af, als dan je hoofddoel mislukt, heb je direct een ‘slecht jaar’. Nu doe ik ook veel korte races en daar beleef ik zoveel plezier aan. En ik heb dat echt nodig om plezier in de sport te hebben. Dus als ik geen kwalificatie voor Hawaii pak, is dit mijn laatste Ironman. Ik zal zeker blijven sporten, maar ik vind het té leuk om alleen dit te doen.”
Tegenslagen
Het zat Diederen de afgelopen twee à drie seizoenen niet mee. ,,In 2016 had ik in het begin nog wel een goede race in Zuid-Afrika. Geen goed resultaat (41e, red), maar ik lag daar tot vijftien kilometer lopen op kop. De rest van het jaar was gedoe, met in Frankfurt een lekke band. In 2017 gebeurde dat ook weer in Frankfurt, toen zelfs meerdere. Ik was dat jaar ook net weg bij Team4Talent en daarna had ik even tijd nodig om opnieuw mijn draai te vinden. Daarbij ben ik toen ook begonnen met mijn eigen coaching bedrijf, Team Upgreat. Daardoor merkte ik wel dat sporten even op de tweede plek kwam. Tijdens wedstrijden wilde ik er dan wel voor gaan, maar je merkt dan toch dat de prioriteiten ergens anders liggen.”
Afgelopen seizoen deed Diederen bewust weinig wedstrijden: ,,Twee halve en één hele. Die twee halve gingen wel goed, maar op de hele kwam ik vermoeid van de fiets en dan houdt het op. Doordat je dan weinig wedstrijden doet, heb je meteen een slecht seizoen. Daarom wil ik dit seizoen veel wedstrijden doen: als een hele dan niet lukt kan je er alsnog positief op terug kijken.”
(tekst gaat verder onder foto)
‘Terug naar wat ik vroeger deed’
Als het een periode wat minder gaat, ga je natuurlijk op zoek naar manieren om de ‘oude’ vorm weer terug te vinden. ,,Ik ben echt terug gegaan naar wat ik vroeger deed”, vertelt Diederen dan ook. ,,Mijn trainingen waren teveel een doel op zich geworden, in plaats van de wedstrijden. Ik moest in trainingen vooral loslaten wat ik daarvoor deed (in 2016/2017, red). Dat was allemaal gebaseerd op wat ik in literatuur lees over hoe je zou moeten trainen. Dit is natuurlijk ook mijn job geworden en daarom ben ik er hele dagen mee bezig. Eerst was sporten iets waar ik niet de hele dag mee bezig was, dan ging ik lekker op gevoel sporten. Als je zoveel met schema’s bezig bent, ga je in die flow door en wordt het automatisme. Vervolgens voelden trainingen als iets dat ik af moest werken”, probeert Diederen uit te leggen. ,,De laatste tijd fiets ik, bijvoorbeeld, weer hard wanneer ik daar gewoon zin in heb. Het voelt weer meer ontspannen.”
Social media: een hekel aan ‘dingen posten’
Iets dat Diederen echt siert is zijn liefde voor deze sport. Alles dat daar verder aan aandacht bij komt kijken, lijkt niet zo aan hem besteed. Althans, klopt dat? ,,Ik lees niks”, beaamt Diederen lachend. ,,Ik volg nauwelijks atleten, die nieuwsdingen hoor ik dan wel eens in het zwembad. Als ze dan zeggen ‘dit moet je echt lezen’, dan zoek ik het soms wel op. Maar ik volg het verder niet, ik vind het allemaal zo ver van de echte wereld af staan. Het leidt mij ook alleen maar af. Dat had ik de laatste jaren ook: dan kijk je steeds weer op dat Instagram en dat voegt in ieder geval niks toe aan mijn plezier in de sport, het doet er eerder afbreuk aan. Nu ben ik lekker met mezelf bezig en dat vind ik heerlijk.”
Af en toe ‘moet’ er dan toch wel iets online komen. Als triatleet is het uiteraard ook een belangrijke manier om sponsoren aan je te binden en je komt er dus niet helemaal onder uit. Zeker niet na een succesvolle race: ,,Na Luxemburg bijvoorbeeld. Dan moet je weer wat posten… En daar heb ik dus een hekel aan: ‘dingen posten’”, vertelt Diederen met een lach. ,,Dan merk ik ook na drie dagen: ‘shit ik ben weer de hele tijd aan het kijken’. Daar wil ik dan weer mee kappen, want ik raak de focus er ook echt door kwijt. Als je kijkt hoeveel minuten je er dan weer mee bezig bent. Je focus op wat je aan het doen was, is weg. Bij mij is dat tenminste zo, dus ik heb het echt afgezworen. Dit is wel iets dat ik na deze winter heb veranderd en dat ook echt heeft geholpen.”
(tekst gaat verder onder foto)
De zoektocht
Als Diederen zich niet interesseert voor media aandacht, wat drijft hem dan wel? ,,Uiteindelijk ben ik deze sport gaan doen om te kijken wat ik uit mezelf kan halen. Dat is ook de reden dat ik die drie jaar dat het minder ging wel de motivatie kon houden. Omdat ik altijd opzoek ben naar manieren om sneller te worden. En als het dan in de wedstrijd niet lukt, dan blijft de zoektocht wel waarvoor ik het doe; die zoektocht vind ik gewoon echt heel mooi.”
Waarom Frankfurt?
Maar we dwalen een beetje af. Wat is de reden dat Diederen nou juist Frankfurt verkiest als laatste Ironman? ,,Ik vind het een leuke wedstrijd, vandaar dat ik hem ook nog een keer wilde doen. Ook met die snelle Duitsers zondag (Frodeno, Lange en Kienle, red); dat vind ik leuk om nog eens mee te maken.” Verder hoopt Diederen een constante race neer te kunnen zetten: ,,Ik wil zwemmen met de groep. Met fietsen zal het daarna wel uit elkaar vallen, dan wil ik mij nog een beetje inhouden. Ik wil namelijk vooral weer een degelijk marathon lopen. De laatste keer dat ik dat heb gedaan is wel weer even geleden.” Op de halve zit het dus wel goed, maar een hele is natuurlijk toch weer even wat anders: ,,Na Luxemburg zie ik dat de vorm er wel is, maar ik heb nog geen hele gedaan dit jaar, dus dat maakt het best spannend.”
(tekst gaat verder onder foto)
De oplettende triathlonvolger heeft wellicht gezien dat Diederen één week later ook op de startlijst van Ironman Klagenfurt staat. ,,Ik schrijf mij altijd al in januari in, omdat ik het anders vergeet”, lacht Diederen. ,,Dat heb ik gedaan met het idee dat als ik na tien kilometer mijn ketting breek en ik mij top voel, ik nog naar Klagenfurt kan rijden. Al weet ik niet eens of ik dat ook echt zou doen.”
Laten we hopen dat dit niet nodig is en dat Diederen met een tevreden gevoel op zijn laatste Ironman kan terugblikken. ,,Als ik nog eens kan herhalen wat ik heb gedaan – niet per sé qua klassering maar als alles gewoon goed voelt – is dat prima. Ik wil een wedstrijd doen en weer het idee hebben ‘ja, dit ging goed’.”
Misschien wel extra leuk
Misschien dat hij dan wellicht ook nog een beetje kan genieten voor zover dat überhaupt mogelijk is tijdens een hele triathlon: ,,Ik hoop dat ik er tijdens de wedstrijd nog mee bezig kan zijn. Dat ik nog eens denk: ‘ja, dit is de laatste keer’. Misschien dat het dan wel extra leuk wordt”, lacht Diederen. ,,Ik weet het niet. Ik ga mijn best doen om te genieten in ieder geval.”
Zeg nooit nooit
Maar écht nooit meer een hele doen, klinkt Diederen nog iets te drastisch in de oren: ,,Ik zou ooit nog wel eens onder de acht uur willen, dus misschien als ik een keer lekker in vorm ben, dat ik ooit denk ‘goh ik doe volgende maand gewoon weer eens een hele’.” Voor nu zal de focus echter meer op werk komen: ,,Ik stop niet opeens, ik zal steeds meer gaan werken en steeds minder zelf sporten. De komende tijd zal ik het niveau van Luxemburg nog aan kunnen houden, dus ik blijf wel als topsporter sporten. Alleen de focus wordt anders. Geen Ironman meer.”
