Voor Bob Martens was de Ironman Maastricht vorige zondag ook een speciale gebeurtenis. De Limburger heeft al heel wat moois op zijn palmares staan, maar een Ironman in eigen streek wou hij niet missen, ondanks de moeilijke aanloop. De dinsdag voor de wedstrijd verloor hij zijn Omi. De strijd om te finishen werd uiteindelijk een strijd om een podiumplaats. Weinigen kunnen zo’n strijd zo treffend neerschrijven als Bob en dus waren we wat blij dat we zijn wedstrijdverslag mogen publiceren. Geniet mee: “Wat ‘n dag gisteren! En wat ben ik diep moeten gaan. Ja, te diep. Tot 100 km fietsen ging het super. Ik reed samen met een Belg en het tempo zat er goed in…”
“Er reden nog maar een paar amateur atleten voor me. Op de weg van Geulle aan de Maas naar Elsloo in de tweede ronde moest ik hem laten gaan. “Ok, even de teugels laten vieren en je eigen tempo rijden,” dacht ik. Maar ook de volgende groepjes kon ik niet meer volgen. Ik begon wat duizelig te worden, kreeg koppijn en moest herhaaldelijk gapen. Een zonnesteek? Daar dacht ik als eerste aan, want die pothelm van Casco mag dan super aerodynamisch zijn, maar ventileert voor geen meter. Potdicht.
Onder aan de Geulhemmerberg ben ik even langs de kant gaan liggen om wat water over m’ n hoofd te gooien. Op dat moment was er geen haar op mijn hoofd meer dat er aan dacht dat ik de finish zou halen. “Op het binnenblad naar Maastricht en dan einde oefening,” ging er door mijn hoofd. Eenmaal rustig van de fiets gestapt, voelde ik me meteen een pak beter. En voordat ik het wist had ik m’n loopschoenen aan en was ik vertrokken. En het gekke was; het liep meteen best lekker en meteen zeker van m’n zaak: finshen!
Voor mijn lieve Omi die afgelopen dinsdag plotseling overleed. Zij is voor altijd mijn Iron(wo)man. Misschien was ik er wel onbewust mentaal helemaal niet meer bij met fietsen… ik weet het niet. De laatste loopronde was het vechten van verzorgingspost naar verzorgingspost. Het leek nergens meer op, maar dat kon me weinig meer schelen. De strijd om een podiumplaats in mijn leeftijdscategorie, werd uiteindelijk een overlevingsstrijd waarbij er maar één tegenstander was: mezelf. De laatste meters waren emotioneel, maar na de finish kon ik een half uur geen woord uitbrengen, zo kapot zat ik.
“Je hebt een ongelofelijke prestatie geleverd maar ga nooit meer zo diep,” zei m’n pa. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor de vele aanmoedigingen langs de kant. In het bijzonder m’n geweldige schoonvader John Bosch (vandaar het roze doekje op de foto), Francois Diris en Tim Kragten voor de verzorging. Ja, in nood leer je je vrienden kennnen;-) En natuurlijk mijn lieve schatje Denise Bosch voor alle opofferingen. Het was in mijn ogen een grandioze eerste editie van Ironman Maastricht. En ik denk dat Limburg het triatlonvirus te pakken heeft! Als laatste wil ik natuurlijk oermens Bas Diederen felicteren. S’ochtends cola drinken, ook nog pech hebben en dan zo’n wereldprestatie. Dan ben je van een andere planeet.”
