In 2014 nam Heleen bij de Vaate afscheid van haar leven als professioneel triatleet. Dat deed ze in stijl want ze pakte toen, tijdens Challenge Almere-Amsterdam, zowel de Nederlandse als Europese titel op de Long Distance. Gisteren mocht ze weer even proeven hoe het is om te winnen: in een tijd van 10:56:39 kwam ze als snelste agegrouper (W40-44) over de finish van Ironman Nice.
,,Een beetje stijve benen, maar verder gaat het eigenlijk prima”, sprak Bij de Vaate een dag na de race met een grote glimlach op haar gezicht. Nuchter als altijd. ,,Ik had wel een beetje verwacht dat ik dit nog kon. Vorig jaar deed ik voor het eerst weer een Long Distance in Wisconsin, nadat ik in 2014 was gestopt. Daar zette ik een vergelijkbare tijd neer op een ander parcours.”
(tekst gaat onder foto verder)
Het zijn sinds haar stoppen best bijzondere jaren voor Bij de Vaate. In 2014 woonde ze nog in Frankrijk, maar dat land werd vanwege het werk van haar man ingeruild voor Amerika en sinds vorig jaar Zwitserland. ,,Je moet dus steeds weer opnieuw beginnen. Werk zoeken, mensen leren kennen, de taal leren. Dat is uitdagend. De eerste paar maanden zijn altijd leuk. Dan valt er heel veel te ontdekken en te regelen. Maar na een paar maanden wordt het natuurlijk een beetje lastiger.”
Naar eigen zeggen woont de geboren Nederlandse nu in het Zwitserse paradijs. ,,Met de bergen als mijn achtertuin. Ik maak hier ontzettend veel fietskilometers, maar je kunt er echt van alles doen. Skiën, langlaufen, wandelen, noem maar op.” En dat is maar goed ook, want als er iets als rode draad door het leven van Bij de Vaate is blijven lopen, is het sport. ,,Dat zit er gewoon in. Dat zal ook altijd wel zo blijven. Ik train nog steeds zo’n vijftien uur per week. Dat is inderdaad meer dan een gemiddelde recreant, maar wel minder dan de echt goede age groupers.”
Als Bij de Vaate nu nog aan een race meedoet, is dat op een hele andere manier dan vroeger toen ze pro was. ,,Het gaat me nu om het hebben van plezier. Die beleving probeer ik tijdens de wedstrijd ook te hebben. Aan de andere kant zal het competitieve altijd in me zitten. Maar ik kan niet meer zo diep gaan als ik vroeger kon. Zo hard heb ik gewoon niet meer getraind. Ik zou mezelf dan drie keer tegenkomen. De druk is er af, ik hoef niet per se meer pijn te lijden.”
(tekst gaat onder foto verder)
Finishen na vijftien uur wil Bij de Vaate dan ook weer niet. ,,Ik wil het wel in een leuke tijd doen.” Die instelling had gisteren dus een tijd van 10:56:39 tot gevolg. Ze zwom 1:10:32, fietste 5:51:36 en liep 3:42:04. ,,Het zwemmen ging verrassend goed. Het was een rolling start, dus ik werd lekker meegezogen in de stroom. Het fietsen was wel even afwachten, want dit was de eerste race waar ik het parcours nog niet op voorhand had gezien. Tijdens de afdalingen heb ik dan ook behoorlijk wat tijd verloren, omdat ik daar heel behouden heb gereden.”
Tijdens het lopen kreeg de triatlete tussen de 15 en 20 kilometer even een energiedip. ,,Ik ben nu natuurlijk een uur langer bezig met een triatlon dan dat ik gewend ben uit mijn periode als pro. Dat is dus hartstikke wennen omdat je dan heel anders met je voeding om moet gaan.” Na de twintig kilometer ging het overigens weer soepel bij Bij de Vaate. ,,Gelukkig duurde het dipje niet zo lang.”
Of Bij de Vaate binnenkort weer een triathlon gaat doen, weet ze nog niet. ,,Maar in augustus wacht wel weer een hele andere gave uitdaging. Dan gaan we de ‘Tour du Zwitserland’ rijden. We fietsen dan met een groepje 140 tot 170 kilometer per dag en dat dan tien dagen lang. Daarmee halen we zoveel mogelijk geld op voor kinderen in Zuid-Afrika. De tocht wordt, met al haar hoogtemeters, enorm zwaar.”
