,,Ik zou mezelf niet als sportief persoon hebben omschreven”, vertelt Jessica Learmonth over haar ‘oude’ ik. Voordat de Engelse fanatiek aan triathlon begon te doen, hield ze zich met hele andere dingen bezig. Na een half jaar door Australië te hebben gereisd met haar vriend stelde ze orde op zaken. ,,We kwamen terug van onze reis en ik realiseerde mij dat ik een beetje dik was geworden. Ik wist dat mijn lichaam wat beweging nodig had.” Op dat moment werkte de topatlete nog in een supermarkt en deed ze er – naar eigen zeggen – alles aan om een sportief leven te vermijden. Learmonth neemt ons mee terug naar die tijd en legt uit hoe ze het roer omgooide.

Tot haar zeventiende zwom Learmonth op een hoog niveau. ,,Voor negen jaar trainde ik ongeveer tien keer per week, voor en na school. Ik had geen sociaal leven en ik vond het helemaal niet leuk. Het was zwaar en saai”, vertelt de 31-jarige atlete in een interview met BBC. ,,Uiteindelijk was ik er klaar mee om steeds zo moe te zijn. Ik haatte het, dus ik stopte. In korte tijd schakelde ik van heel veel sporten over naar niets doen; nooit trainen. Het was heerlijk. Ik had tijd om andere dingen te doen, zoals met vrienden uitgaan. Daar heb ik nooit spijt van gehad.”

‘Ik nam het bloedserieus’ 
Maar stiekem vond sportiviteit een weg terug haar leven in. Nadat Learmonth een knieblessure opliep tijdens een bootcamp training, werd haar aanbevolen om te gaan fietsen om te herstellen. Zo kwam ze uiteindelijk op het idee om een laagdrempelige triathlon wedstrijd te organiseren samen met drie collega’s. Als laagdrempelig zag Learmonth het zelf echter niet: ,,Ik nam het bloedserieus, want ik ben heel competitief. Ik denk dat niemand het verder serieus nam, maar ik ging er wel zo in.”

‘Dit had ik mij nooit kunnen bedenken’ 
Met de Spelen van 2012 in London in het vooruitzicht, wisselde Learmonth van beroep en werd ze personal trainer. Ze bezocht een Olympische wedstrijd baanfietsen in het weekend en liep daarna nog even snel langs de triathlon in het centrum van London om daar een blik op te werpen. ,,Het was idioot druk, we konden er nauwelijks wat van zien. Ik had mij nooit kunnen bedenken dat ik een paar jaar later zelf tegen de atleten in die wedstrijd zou racen”, zegt Learmonth nog altijd vol ongeloof.

Britse triathlonbond 
Nadat Learmonth enthousiast raakte voor triathlon en een tijdje goed meekwam op Europees niveau, kwam ze in het world-class opleidingsprogramma van de Britse triathlonbond terecht in 2015. Met een achtergrond in het zwemmen, vroeg vooral het lopen om veel aandacht. Learmonth wist zich sterk te ontwikkelen ook op dit laatste onderdeel en dat werd dan ook beloond met een bronzen medaille in de WTS van 2017, zilver tijdens de Commonwealth Games en WTS zilver in Lausanne in 2019.

‘Andere landen hebben dit probleem niet’ 
Een diskwalificatie tijdens het test event in Tokyo in 2019 zorgde het niet als officieel resultaat telt, maar toen Learmonth hand in hand met de eveneens Engelse Georgia Taylor-Brown over de finish kwam was het wel duidelijk: de Engelse atleten komen dit jaar voor de medailles naar de Spelen. ,,De vrouwen in Engeland zijn zo sterk. Er zijn er veel te veel en er mogen maar vijf dames starten in de een World Series wedstrijd. We concurreren met elkaar en als je slechter begint te presteren, heb je geen kans om jezelf in een wedstrijd te bewijzen”, aldus Learmonth. ,,Andere landen hebben dit probleem niet. Het maakt het moeilijker en dat zorgt er wel voor dat de lat hoog ligt.”