“Het was echt mooi. Het gat was natuurlijk wel groot, maar het was leuk om een keer mee te maken en te ervaren wat dit is.” Joep Staps stapte vanmorgen uit zijn comfortzone door deel te nemen aan de Winter Triathlon World Cup in Asiago, Italië. Na een lange periode mocht de atleet eindelijk weer racen, maar dit keer ruilde hij het zwemmen in voor langlaufen. Dat was wel even wennen. “Mijn vriendin zei: dit is een beetje zoals Pippi Langkous zegt ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan'”, lacht Staps. “Op de vlakke stukken gingen die anderen wel iets harder, niet veel, maar bergop maakten ze een gigantisch verschil. Ik stond te klooien en moest omhoog stappen.”

Maar voordat Staps op de latten stond, moest hij nog lopen en fietsen. Bekend terrein, al maakte de sneeuw en de heuvels dat alsnog compleet anders. “Van tevoren dacht ik dat het lopen geen probleem zou zijn, maar dan ga je het parcours verkennen en blijkt het heel erg op en af te gaan. ‘Shit’, dacht ik. Dat ging gewoon 20 tot 25 procent omhoog op sommige stukken en dat ben ik helemaal niet gewend. Het was super pittig.” Niet alleen het klimmen was lastig, ook het dalen was nog niet eenvoudig vanwege de dikke laag sneeuw die er lag. Uiteraard absoluut niet te vergelijken met een harde ondergrond. “Ik denk dat ik iedereen er op leg als ze vlak en op de weg lopen”, lacht hij. 

Staps besloot de rem erop te houden uit ‘angst’ voor dat laatste onderdeel wat hem nog te wachten stond. “Ik was bang dat als ik met die gasten mee was gegaan, ik mij helemaal had opgeblazen en niet meer had kunnen langlaufen.” Winter Triathlon is toch echt een vak apart, concludeert Staps dan ook: “Het was wel mooi om te zien dat het een specifieke sport is.”

‘Ik had veel last van ‘chain suck”

Op de fiets kwam Staps minder tot zijn recht dan gehoopt, mede vanwege een technisch probleem. “Het fietsen was lastig, want ik had veel last van ‘chain suck’; mijn ketting bleef steeds hangen aan mijn tandwiel. Ik had er wel iets opgesmeerd voor de kou, maar misschien dat hij juist daardoor bleef hangen. Iedere keer als ik naar boven wilde trappen, liep de ketting aan en kon ik óf lopen óf rustig doortrappen. Dat was wel even balen.” Morgen heeft Staps nog een Winter Duathlon op de planning staan, dus naast de rust die hij vanmiddag hoopt te pakken, zal de atleet nog even naar zijn fiets moeten kijken.

‘Langlaufen was echt gaaf’

Na 7,2 kilometer lopen en twaalf kilometer fietsen, eindigde Staps’ eerste Winter Triathlon uiteraard met het ‘beruchte’ langlauf onderdeel. “Het langlaufen was gewoon écht gaaf. Ik had natuurlijk nog nooit gelanglauft voordat ik hier kwam. Althans, ik had één keer in Nederland geoefend, maar dat is totaal niet te vergelijken. Dan kom je gewoon heel veel te kort. Maar het was wel mooi, ik heb genoten én ik ben niet gevallen”, lacht Staps trots.

‘Dat was echt klooien’

Gelukkig heeft Staps zichzelf kunnen sparen voor morgen: “Met langlaufen heb ik gewoon de techniek niet om echt kracht te zetten. Dus ik heb wel mijn best gedaan en alles gegeven, maar daardoor was het niet zo dat ik kapot over de finish kwam. Ik kon gewoon niet harder. Er was ook een stuk waar je omhoog moest en daar was de sneeuw erg papperig; ik kwam daar zó moeilijk omhoog. Dat was echt klooien, met die stokken en de ski’s over elkaar”, vertelt Staps met opnieuw een lach.” Uiteindelijk kwam Staps als elfde over de streep: “Ik had ook niet de illusie dat ik hier hoog zou eindigen. Dit was gewoon gaaf om mee te pakken!”