“Nou ja, life goes on. Ik heb het niet echt gevierd. Maar, het is bizar dat het gelukt is.” Het zijn zo’n beetje de eerste woorden als we bellen met Lotte van Trigt en vragen naar haar kwalificatie voor het WK Ironman op Kona. Ze kwalificeerde zich overigens een paar weken geleden al, maar de nuchterheid waarmee Van Trigt antwoord geeft, is intrigerend en bewonderenswaardig tegelijkertijd. Des te meer als je je bedenkt tegen wat voor barrières Van Trigt oploopt tijdens het sporten, voornamelijk door haar reuma.
Inmiddels anderhalf jaar terug spraken we ook met Van Trigt; een Nederlandse AG atlete die flink rugletsel opliep toen ze op haar achttiende werd aangereden en een aantal jaren later werd gediagnosticeerd met reuma. We spraken Van Trigt toen omdat ze Ironman Kopenhagen was gefinisht; sowieso al een prestatie op zich en gezien haar tijd die ze in Denemarken op de klokken zette – 11:09:01 uur – misschien nog wel meer indrukwekkend. Ze sprak toen al de droom uit om zich ooit voor Kona te kwalificeren. Inmiddels is dat dus gelukt.
Dat deed Van Trigt op 5 maart, toen ze aan de start stond van de sowieso al bijzondere editie van Ironman Zuid-Afrika: wegens slecht weer werd het zwemonderdeel ingekort van 3.8 kilometer naar slechts 900 meter, maar voor de rest bleven de afstanden gelijk. “Op zich was dat alleen maar in mijn voordeel”, relativeert Van Trigt. “Ik moet het tenslotte niet van het zwemmen hebben.”
‘Het zit in mij om te laten zien dat ik het wél kan’
Van Trigt slikt elke dag medicijnen, heeft goede maar zeker ook mindere dagen en ervaart dagelijks de beperkingen van reuma. “Ik heb altijd last van mijn rug. Pijn is niet normaal en je went er ook niet aan. Maar soms is het ‘te doen’. Natuurlijk baal ik wel eens dat ik hiermee heb te dealen, maar tegelijkertijd laat ik me niet tegenhouden. En al helemaal niet als mensen tegen me zeggen dat iets niet verstandig is, of dat ik het niet kan. Dan zit het in mij om te laten zien dat ik het wél kan. Ja, in dat opzicht ben ik wel een beetje bijzonder, misschien.”
Bizarre contrasten: van plaatsing WK Ironman naar niet kunnen openen jampotje
Het resulteert in soms bizarre contrasten: de ene dag kwalificeren voor Kona, voor veel triatleten toch een levensdroom, maar op de andere dag niet eens in staat zijn om een potje jam open te draaien. “Ik ben me daar zelf niet eens altijd bewust van. Soms zegt mijn vriend me dat het best knap is dat ik dit soort triathlons kan draaien, maar hij houdt me ook redelijk nuchter. We zijn tenslotte geen kanker aan het genezen.”
Volgens Van Trigt is ze mentaal eigenlijk sterker dan lichamelijk. “Ik ben ontzettend vastberaden. En heel sterk in mijn hoofd. Daardoor kan ik dingen ook uitschakelen. Mijn verstand op nul en gewoon doen wat ik moet doen tijdens een wedstrijd: zwemmen, fietsen en lopen.” Toch ging dat in Zuid-Afrika niet helemaal zoals gewenst: al vroeg tijdens het fietsen voelde Van Trigt meer last aan haar rug dan normaal en dat belemmerde haar enorm. “Al snel kwam de realisatie van het feit dat ik er meer last van had dan normaal. Maar net zo snel kwam de volgende gedachtegang: ‘hoe harder ik fiets, hoe eerder ik er vanaf ben. Gewoon blijven trappen, opgeven is geen optie. Mezelf zielig vinden doe ik zeker niet, want dit is iets dat ik zelf wil. Ik wil dit al jaren.”
Tekst gaat verder onder afbeelding
‘Fuck, het is me gelukt’
En nu gaat het gebeuren dus; in oktober mag Van Trigt naar Kona want haar slot heeft ze met beide handen aangegrepen. “Ik ga daar het beste uit mezelf halen en zo hoog mogelijk eindigen”, aldus de atlete die uitkomt in de categorie F35-39. “Maar het moet wel zo zijn dat ik daar ook een beetje kan genieten. Tijdens de race wil ik me wel beseffen dat ik gewoon op Kona ben. Zo’n gevoel van: ‘fuck, het is me gelukt’. Ik wil niet als een stier met een rode lap voor de ogen racen, waardoor ik achteraf eigenlijk niet meer door heb wat ik heb gedaan. Ik wil kunnen genieten. Dus het beste eruit halen, maar wel met het gezonde verstand. Ik stel hoge eisen aan mezelf.”
Terwijl Van Trigt haar seizoen morgen – zaterdag 8 april – opent met de Tri2one Tijdrit in Almere en daarna onder andere racet in Brouwersdam en Bilzen, hoopt ze vooral ook andere mensen met een lichamelijke beperking te enthousiasmeren en te stimuleren om meer te doen. “Zodat ze zich niet letterlijk laten beperken. Het is echt niet ideaal om een zware sport te doen met deze ziekte, maar het plezier dat ik ervan heb, de vreugde die ik er van krijg; dat weegt in alle opzichten op tegen de ongemakken.”
‘Doe wat je leuk vindt en probeer vooral’
Natuurlijk roept Van Trigt niet meteen iedereen op om een triathlon te doen, maar vooral te doen wat je zelf leuk vindt. “Probeer het. Ga in overleg met je arts, begeleider of fysiotherapeut en leg uit dat je iets graag wil doen én daar hulp bij nodig hebt. Ik geloof echt dat er veel meer mogelijk is dan we vaak met elkaar denken. Mijn arts zei me dat ik waarschijnlijk nooit meer tien kilometer zou kunnen hardlopen, maar nu ga ik dus naar Kona.”
Kona wordt voor Van Trigt hoogstwaarschijnlijk wel een eenmalig avontuur. “Ik stop daarna zeker niet met triathlon, maar ik heb wel gezegd dat Kona, vooral vanwege mijn bankrekening, iets eenmaligs is. Eigenlijk zoek ik nog naar sponsoren. Ik denk dat ik een mooi verhaal heb om te delen.”
