,,Naarmate ik ouder word, merk ik wel dat de pure sprintsnelheid langzaam verdwijnt.” De afgelopen jaren pakt Akershoek steeds vaker een lange afstand mee, maar nog altijd combineert hij dit met kortere triathlons. Maar de supersprint van afgelopen weekend in Willebroek – 350 meter zwemmen, 4,5 kilometer fietsen en 1500 meter lopen – was wel even wat anders. ,,Dat doet wel pijn, maar gelukkig duurde die pijn dus niet erg lang”, lacht Akershoek, die knap vierde werd.

Ondanks dat Akershoek de afgelopen maanden weinig kon zwemmen, kwam hij zaterdag goed tot zijn recht in het water. ,,Ik was qua klassering wel tevreden, maar het lopen viel tegen. Ik zag achteraf dat ik de 35e looptijd had. In een normale wedstrijd (dit was in tijdrit vorm, red.) zou je met zo’n tijd waarschijnlijk 33e worden. Vooraf was ik vooral sceptisch over het zwemmen, omdat ik dat weinig heb gedaan. Dat is voor iedereen hetzelfde. Maar blijkbaar ging dat wel heel goed, want ik heb daar veel tijd gepakt.” 

‘Het voelt heel vreemd’

Echt als een wedstrijd voelde dit evenement niet voor Akershoek. Dat kwam mede door de vele maatregelen die getroffen moesten worden. ,,Je had tien minuten de tijd om alles klaar te zetten in de wissel en dan moest je starten. Dan sta je daar met zeven mensen van je team en moet je telkens een minuut wachten. Het voelt heel vreemd. Iedereen loopt met mondkapjes op in de wisselzone. Zodra je het wedstrijdterrein opkwam, moest je een mondkapje dragen. Voor de start gooide je het in de prullenbak en direct na de finish kreeg je er weer eentje.” 

‘Ook geen prijsuitreiking natuurlijk’

Ook waren er geen snacks na de finish, ontbrak een speaker en stond er slechts een handjevol publiek. ,,Ook geen prijsuitreiking natuurlijk. Je praat dan een beetje met je teamgenoten, maar verder is er geen sfeer eigenlijk. Ik had niet echt het idee dat ik een wedstrijd aan het doen was. De wedstrijdspanning was er bij mij daardoor ook niet. Jezelf pushen is ook lastig, want je ziet verder niemand tijdens de race. Dan heb je niet het gevoel dat je met iemand aan het strijden bent.” 

‘Het WK Cross in Almere had ik omcirkeld’

,,Dit seizoen stond eigenlijk in het teken van een leuke halve in Finland, die over drie weken zou worden gehouden, en het WK Cross in Almere had ik omcirkeld. Daar wilde ik mij echt op focussen.” Beide races werden van het programma geschrapt toen corona toesloeg, maar Akershoek liet zich niet uit het veld slaan. ,,Ik vond het vrij simpel mezelf gemotiveerd te houden. Ik zit momenteel in een nieuwe omgeving. Ik woon in Sittard, maar heb vanaf maart veel in Heerlen gezeten. Daar heb ik veel nieuwe routes ontdekt, zowel op de mountainbike als hardlopend, dus ik heb mij eigenlijk prima vermaakt. Ik heb minder aan wedstrijden gedacht, geprobeerd goed te zijn, plezier te maken en nieuwe plekken te ontdekken. Gewoon een beetje erop uitgaan. En als ik een keer geen zin had, dan ging ik niet”, lacht Akershoek. 

‘Pakken wat je pakken kan’

Voorlopig vermaakt Akershoek zich met wat Belgische competitiewedstrijden en hoopt hij eind september aan het EK Cross Duathlon en Triathlon in Roemenië deel te kunnen nemen. Ook Challenge Mallorca in oktober staat op het programma. ,,Verder niks. Het is ook nog maar de vraag wat doorgaat. Het EK is al verplaatst, dat zou eigenlijk al geweest zijn. Hetzelfde geldt voor Mallorca; daar had ik mij al voor ingeschreven. Maar of ze daar straks echt atleten heen willen sturen en of je daar dan ook zelf heen moet willen, is de vraag. Als je daarheen vliegt en het gaat in lockdown, zit je vast op een eiland. De komende periode is het even afwachten hoe groot het risico is en of je daar naartoe moet willen gaan. Het wordt een beetje pakken wat je pakken kan en hopen dat er wat doorgaat.”