Het is een dunne scheidslijn: wat is op sportgebied gezond en wat niet? Wanneer is een prestatie te extreem? Met uiteenlopende frequentie plaatsen we op 3athlon.nl berichten over uitputtende ‘challenges’: enorme zwemtochten, de langste duathlon, veelvoudige triathlons en deze week nog het wereldrecord Everesten. Rik van Trigt, die als bondscoach Lange Afstand sinds 2014 zorgdraagt voor onder andere de Nederlandse topatleten die uitkomen op de klassieke afstand, heeft er in ieder geval een duidelijke mening over. ,,Voor mij persoonlijk is een Long Distance het ultieme. Daarmee loop je al zoveel spierschade en andere ellende op, dat je het niet gekker moet maken.”

We benaderden Van Trigt nadat het ons opviel dat hij met regelmaat op het oog negatieve opmerkingen plaatste onder onze berichten over die hierboven genoemde extreme prestaties. ‘Onzin’ en ‘gekkigheid’ zijn daarbij veel gebruikte termen. We vroegen ons af: waar komen die reacties vandaan? Welke gedachte zit daar eigenlijk achter? ,,Natuurlijk ben ik gek op die lange afstanden. Die deed ik zelf als atleet ook het liefste en daar ligt mijn kracht. Het is – als je het mij vraagt – de basis van onze sport. Wat mij betreft vormen de OD en LD de twee speerpunten van triathlon. En dat is al gek genoeg.”

‘Ik gun iedereen een gelukkig leven met gezond bewegen. Vanuit die basis plaats ik soms reacties’

Van Trigt plaatst zijn opmerkingen inderdaad uit bezorgdheid. Veel van zijn trainingsmaatjes van vroeger, allen in de vorige eeuw succesvol op de lange afstand, zag hij het lichaam soms onherstelbaar beschadigen. ,,Maar bij mij is dat niet gebeurd. Ik ben nu 58 en rij nog steeds moeiteloos een goed tijdritje”, lacht hij. ,,Ik gun iedereen een gelukkig leven met gezond bewegen. Vanuit die basis plaats ik soms de reacties waar jullie het over hebben. Ik noem dat soort extreme dingen inderdaad ‘onzin’.”

‘Laat het gezonde verstand boven emoties prevaleren’

Die opvatting heeft een tweeledige oorsprong, zo legt Van Trigt desgewenst uit. ,,Niet alleen omdat ik dus iedereen een gezond leven toewens, maar ook omdat ik vind dat Nederlandse topatleten zoveel mogelijk in lijn van hun normale trainingsschema moeten trainen. Niet teveel gekke dingen doen. Ik zie liever dat deze groep atleten samenkomt en zichzelf test aan de hand van bijvoorbeeld een snelle vijf kilometer, of voor mijn part een halve marathon. Veel liever dan dat ik ze een loodzware trail zie lopen of 100 keer een berg op zie fietsen. Soms vergeten deze profatleten ook wel eens dat het hun baan is. Dat ze verantwoordelijkheden richting sponsors hebben. Dat ze hun geld moeten verdienen met deze sport. Dan moet je gewoon geen gekke dingen doen. Laat het gezonde verstand boven emoties prevaleren.”

‘Ik heb er teveel om mij heen onherstelbaar zien beschadigen’

Overigens begrijpt Van Trigt maar al te goed dat de grens van wat wel en niet te extreem is, zich ergens in een grijs gebied bevindt. ,,Want natuurlijk zijn er ook mensen die hun lichaam heel extreem kunnen belasten. Maar ook zij gaan een keer kapot. Kijk maar naar de échte toppers van vroeger. Die zie je nu eigenlijk bijna nergens meer. Ik heb er teveel om mij heen onherstelbaar zien beschadigen. Een leven lang fit en gezond blijven: dat is mijn kernboodschap. En die boodschap kan soms verrekte direct zijn. Mijn bezorgdheid komt voort uit mijn bezorgdheid over de atleet.”