Kwam Maya Kingma vorige week nog breed lachend over de finish na haar zesde plek op het WK Sprint in Hamburg, werd die lach vandaag ingeruild voor tranen van geluk: geen wonder ook, want Kingma werd zojuist derde in Karlovy Vary en dat betekende haar eerste podiumplaats ooit bij een World Cup. ,,Ik kon het gewoon écht niet geloven. Ik ben zó blij: het waren echt tranen van blijdschap.”

Geslaagd voor master

Kingma mag sowieso al terugkijken op een meer dan bijzondere week: niet alleen vanwege die zesde plaats op het WK van vorige week, maar daarnaast was ze jarig én vanochtend kreeg ze ook nog eens te horen dat ze geslaagd was voor haar master. ,,Dat vind ik nog belangrijker dan deze derde plaats”, lacht ze enthousiast en desgevraagd. ,,Het is écht een prachtige week.”

‘Wetsuitswim: dat is gewoon klote’

Die prachtige week kreeg vandaag dus wel een extra grote kers op de spreekwoordelijke slagroomtaart door derde te worden tussen een ijzersterk deelnemersveld. ,,Het zwemmen was voor mijn doen weer slecht: net als vorige week moesten we in een wetsuit en dat is voor de betere zwemsters gewoon klote. Ik zat de eerste ronde al meteen ver van achteren. Uiteindelijk kon ik nog wel wat gaatjes dichten door om andere dames heen te zwemmen, maar het was verre van ideaal.”

‘Dit is het voor nu, gewoon doorzetten. Iemand moet het werk doen’

Vervolgens bleef Kingma tegen zichzelf zeggen dat er nog niks verloren was. ,,Dit is het voor nu”, bleef ik maar herhalen. ,,Gewoon blijven doorzetten.” Dat deed ze dan ook – ook al waren de eerste dames al een stuk eerder aan het fietsen begonnen – en al snel reed ze op de fiets naar voren. ,,Ik kreeg behoorlijk wat dames in mijn wiel, maar wilde naar voren en ik wist ook dat dat op dit zware fietsparcours zou moeten kunnen.” Kingma liet zich dan ook niet gek maken, deed veel kopwerk en langzaam maar zeker werden er dames opgeraapt. ,,Iemand moest het werk doen.”

‘Ik weet niet of ik nu nog kan lopen’

Op een gegeven moment klonterde er veel samen en had alleen nog de Britse Jessica Learmonth een gat. ,,Toen was ik nog niet met het lopen bezig. Ik bleef gewoon fietsen en heb de beslissing gemaakt om dat zo hard mogelijk te blijven doen. Ik voelde me sterk, dus wilde het de rest van de dames zo zwaar mogelijk maken. Tijdens het laatste aanloopstuk naar het hardlopen toe zorgde dat wel even voor wat twijfels: ‘fuck, ik weet niet of ik nog wel kan lopen nu’, dacht ik.”

‘Kon naar voren kijken’

Maar dat lopen lukte – om een understatement te gebruiken – meer dan aardig. Van een zesde plaats won Kingma steeds wat posities om uiteindelijk vierde te lopen. ,,Ik heb nooit bewust aan het podium gedacht, maar ik merkte wel dat mijn benen nog goed waren en ik relatief rustig kon ademen. Ik wist dat er van achteren niemand meer kwam, dus kon naar voren kijken.”

‘Sprint getrokken alsof ik de hele tijd zo hard liep’

Twintig seconden verder liep op dat moment Jessica Learmonth en Kingma slaagde er in dat gat te dichten. ,,Toen heb ik een sprint getrokken en heb ik haar ingehaald alsof ik de hele tijd al zo hard aan het lopen was. Toen ik een paar honderd meter later achterom keek, had ik al een gat. Na acht kilometer begon ik wel serieus pijn aan mijn benen te krijgen, ging het ademen ook niet makkelijk meer en wist ik wel dat er nog twee lange kilometers zouden volgen, maar het is gelukt. En nee, ik kan het écht niet geloven.”