Het WK Sprint werd pas twee weken geleden aangekondigd, wegens reisrestricties stonden er geen Australiërs en Nieuw-Zeelanders aan de start én atleten vonden het lastig in te schatten wat ze precies van wie konden verwachten, maar één ding weten we inmiddels zeker: met de vorm van Vincent Luis zit het wel goed. De Fransman kroonde zich zojuist na 750 meter zwemmen, 18.9 kilometer fietsen en 5 kilometer hardlopen tot kersvers Wereldkampioen en daarmee prolongeerde hij zijn titel. Het zilver en brons waren voor respectievelijk Vasco Vilaca (POR) en Léo Bergere (FRA) De enige Nederlander in de mannenrace, Marco van der Stel, moest genoegen nemen met een 41e plaats, waarbij hij 2:15 minuut toegaf op de uiteindelijke winnaar.
Tijdens het zwemmen was het direct de Oostenrijker Alois Knabel die de leiding nam en zodoende het initiatief in de wedstrijd toe-eigende. Daarachter, zoals je eigenlijk altijd bij sprinttriathlons ziet, een grote groep waarin de atleten dus alles op alles moesten zetten om hun plekje te veroveren. Na zo’n driehonderd meter was het overigens de Franse titelverdediger Vincent Luis die zich naar voren zwom en het tempo begon te bepalen. Daar weer achter was het Alistair Brownlee die, met een hoger startnummer dan ooit (66, red.), ook meteen liet zien wat zijn intenties waren.
Sterker nog, in de laatste meters was het zelfs Brownlee die de leiding overnam en zo als eerste voet aan wal zette: dat deed hij na 8:25 minuut. Vrijwel iedereen volgde kort en daarmee lagen ook alle favorieten nog goed in de wedstrijd. Van der Stel kwam als veertigste uit het water, 22 seconden achter Brownlee en onder andere bij de Spaanse Mario Mola en Noorse Kristian Blummenfelt in de buurt.
(tekst gaat verder onder foto)
Op de fiets ontstond al snel een groep van tien koplopers, die goed met elkaar samenwerkten. In die groep zaten de Britse broers Brownlee en de eveneens Britse Barclay Izzard, de Fransen Dorian Coninx, Léo Bergere en Vincent Luis, de Portugees Vasco Vilaca, de Duitsers Justus Nieschlag en Jonas Schomburg en Hongaar Márk Dévay. Izzard en Schomburg waren overigens de eerste twee atleten die al snel moesten lossen en terugvielen in de grote achtervolgende groep daarachter. Niet heel verwonderlijk, zeker gezien het bijzonder hoge tempo dat in de kopgroep werd gereden.
In de kopgroep waren het vooral de Brownlees die veel kopwerk op zich namen, al viel zeker ook op dat het collectief goed samenwerkte. Kop over kop werd het tempo constant hoog gehouden en kon de achtervolgende groep niet dichterbij komen. In die groep, die steeds op een achterstand van twintig seconden bleef schommelen, wist Van der Stel zich prima te handhaven.
In de slotkilometers van het fietsonderdeel begon die achtervolgende groep, voornamelijk aangevoerd door Blummenfelt, overigens toch behoorlijk wat tijd goed te maken en zag je de gezichten van de koplopers steeds meer tekenen. Daarmee nam de spanning in de wedstrijd aanzienlijk toe en leek nog alles open te liggen. Ondanks dat het gat niet volledig werd gedicht, en in de laatste meters het verschil zelfs nog een beetje groter werd, wisselden de twee groepen met 22 seconden verschil naar het looponderdeel. Van der Stel wisselde als dertigste, met dertig seconden achterstand. Bij het verlaten van de wisselzone tikte Luis overigens nog zijn eigen fiets om en werd het afwachten of de jury daarvoor een penalty zou geven.
(tekst gaat verder onder foto)
Tijdens het lopen waren het Vilaca, Bergere en Luis die er met z’n drieen vandoor gingen en het tempo dicteerden. Op zes seconden daarachter zaten Alistair Brownlee en Coninx die daarmee nog enige aansluiting hielden. Daar weer achter vielen de overige koplopers terug in de achtervolgende groep en waren het van daaruit juist de sterkere lopers die zich een weg naar voren baanden.
(tekst gaat verder onder foto)
Terwijl Luis constant op kop bleef lopen, waren het toch de drie koplopers die lange tijd gelijk op gingen en daarmee zouden strijden voor het goud, zilver en brons. Met 900 meter te gaan versnelde Luis nog maar eens, ook omdat de Belgische Jelle Geens vanuit achteren sterk kwam opzetten, en daarmee begonnen de eerste echte verschillen te ontstaan. Toen bleek er ook dit jaar weer geen maat te staan op Luis, want zijn versnelling bleek te machtig en zo kroonde hij zich na 49:13 minuut opnieuw tot Wereldkampioen. Na een spannende sprint tussen Vilaca en Bergere pakte de Portugees het zilver (+0:03) en de Fransman het brons (+0:06).
Marco van der Stel werd uiteindelijk 41e, op 2:15 minuut achterstand op de winnaar.
