28 juni is het zover en zal West-Friesland – Hoorn om precies te zijn – de allereerste Ironman 70.3 in Nederland verwelkomen. Na de mooie evenementen die eerder al door Extra Leisure in Maastricht werden georganiseerd (Ironman Maastricht, red.), belooft ook deze Noordelijke editie een sfeervol exemplaar te worden. Pedro Lebens weet daar alles van, want precies deze sfeer is wat hem motiveerde om zich op te geven voor een triathlon na het zien van de finish in Maastricht. We spreken hem over het vrijwilligerswerk dat hij deed tijdens Extra Leisure evenementen en hebben het natuurlijk over zijn eigen triathlondromen, die hij ondanks de ziekte van Crohn weet na te jagen.
Hoe het allemaal begon
,,Ik ben altijd sportief geweest; ik heb veel gemountainbiket en hardgelopen. Sinds de eerste Ironman in Maastricht help ik als vrijwilliger. Daarvoor heb ik wel eens geholpen tijdens de triathlon in Stein en zo kwamen we uiteindelijk bij de wedstrijd in Maastricht terecht.” Via het vrijwilligerswerk rolde Lebens uiteindelijk zelf de sport in: ,,We hebben daar vrienden leren kennen; Belgen, die zelf ook triathlons doen. In 2017 namen ze in Maastricht deel aan de Ironman. Na afloop vroegen ze mij wat ik ervan zou vinden ook eens een halve te gaan doen. Mijn eerste reactie was eigenlijk meteen ‘ja’, maar later sprak ik mijn vrouw en die reageerde dat ik dat niet zomaar kon zeggen.”
‘Dit is al een aanslag’
Aangezien Lebens lijdt aan de ziekte van Crohn, vormde een triathlon finishen een nog grotere uitdaging dan deze voor de gemiddelde persoon al is. Gelukkig maakte dat zijn vrouw niet minder enthousiast over de plannen: ,,Ze zei dat ik meteen toestemming moest vragen van de specialist.” Goed nieuws volgde snel: ,,Hij vond het geen probleem, als ik mijn grenzen maar goed aan kon geven. Dat is ook de reden dat ik nooit een hele triathlon zal doen. Dat is teveel en niet goed voor mijn gezondheid. Dit is al een aanslag. Voor een hele zou ik nog veel meer moeten trainen en door mijn ziekte moet ik altijd veel aanpassen.” Deze zorg maakt finishen dan ook altijd extra speciaal: ,,Ik ben altijd heel emotioneel als ik de finish haal. Dat is waarom ik het extra mooi vind dat ik dit kan doen.”
Deelnemer én vrijwilliger Ironman 5150 Maastricht
Nu de kogel door de kerk was, kon hij dus aan de slag: ,,Ik ben gaan trainen en trainen en heb uiteindelijk in Weymouth in 2018 mijn eerste halve triathlon gedaan.” Ondanks dat het zwemmen werd ingekort door de kou, raakte Lebens alleen maar enthousiaster. Na deze ontgroening verschenen er dan ook al snel weer nieuwe races op de kalender: ,,Daarna heb ik in 2019 de Ironman 70.3 van Barcelona gedaan en de 5150 in Maastricht.” Bijzonder genoeg was hij tijdens laatstgenoemde behalve deelnemer dus ook nog eens vrijwilliger: ,,Ik heb zelf nog mijn rugzak ingepakt de woensdag voor de wedstrijd”, vertelt Lebens lachend.
‘Het is altijd echt spektakel’
Voor dit jaar staat er dus een belangrijke wedstrijd op de planning: de eerste Ironman 70.3 Westfriesland. ,,In eigen land een wedstrijd doen geeft wel extra kippenvel. Daar verheug ik mij nu al op”, aldus de enthousiaste atleet. De sfeer die Extra Leisure neerzet tijdens hun wedstrijden speelt daar een belangrijke rol in: ,,Het is altijd echt spektakel. Dat doet bij mij wel iets. Bij de finish is het helemaal mooi; om dan te zien wat voor prestaties iedereen heeft geleverd.” Ook over de sfeer tijdens 5150 in Maastricht vorig jaar, is hij dan ook goed te spreken: ,,Die vond ik echt heel mooi. Voor het publiek was het ook echt een gave wedstrijd om te zien. Ook omdat het een wat kortere race is, was het voor toeschouwers heel aantrekkelijk.”
(tekst gaat verder onder foto)
Vrijwilligerswerk: ‘Het zit wel een beetje in mijn bloed’
Lebens haalt veel plezier uit vrijwilligerswerk en maakt nog maar eens duidelijk hoe belangrijk deze hulp ook is voor evenementen. ,,Ik weet dat er altijd mensen nodig zijn en ben mij ervan bewust dat het een noodzakelijk kwaad is. Ik vind ook dat je wel wat mag doen voor de maatschappij. Vrijwilligerswerk zit wel een beetje in mijn bloed.” Behalve dat hij dus onderdeel van de drijvende kracht achter deze evenementen is – want zonder vrijwilligers geen race – haalt hij er zelf ook veel plezier uit: ,,Het is leuk om andere mensen te treffen. Je leert gewoon zoveel mensen kennen en we hebben er leuke vrienden aan overgehouden.” Lebens had dan vaak ook wel een hele mooie taak: ,,Ik ben een paar keer als voorfietser mee geweest. Dat is altijd wel echt gaaf. Ik heb altijd een beetje gewonnen in Maastricht, want ik fietste bij de eerste man”, lacht hij. ,,En dan zweep ik het publiek een beetje op met mijn fluitje.”
