De Duitse triathlonbroers Andreas en Michael Raelert hebben hun zinnen gezet op het ultieme doel: het WK Ironman op Hawaii. Om dit doel te verwezenlijken, besloot de 44-jarige Andreas dat hij zijn carrière met een paar jaar verlengt. De jongere Michael, 39 jaar oud, focust zich weer op dat wat nodig is om een toptriatleet te zijn en besloot van coach te veranderen. Na even met Brett Sutton gewerkt te hebben, kwam hij tot de conclusie dat de beruchte en directe aanpak van de coach niet voor hem werkt, zo vertelt hij in een interview met Tri-mag.de.

De broers – die het Duitse dorpje Rostock als hun thuishaven zien – hebben samen al meerdere WK-titels op hun naam staan, een deelname aan de Spelen en verschillende Hawaii podium finishes. Terwijl Michael graag de hele wereld over reist voor trainingsstages en races, leeft Andreas een meer gesetteld leven in Rostock met zijn vrouw en kinderen. “We hebben hier door de jaren heen een infrastructuur opgebouwd die ons in staat stelt om onder de beste omstandigheden onze sport te beoefenen. We hebben alle faciliteiten hier en we hebben de vrijheid om de atletiekbaan of het zwembad te gebruiken”, aldus Michael.

Michael: ‘Ik moet het simpel houden’ 

Michael ontdekte in de afgelopen jaren dat het voor hem het beste werkt wanneer alles makkelijk bereikbaar is. “Ik moet het zo simpel mogelijk houden”, legt hij uit aan Tri-mag.de. Het is één van de dingen die hij meeneemt van zijn tijd met coach Brett Sutton. Toen Michael nog in Hamburg woonde, was het niet altijd mogelijk zijn trainingen ‘simpel’ te houden. Het reizen door de drukke stad naar het zwembad, of het wachten op stoplichten als je de stad uit gaat op de fiets, “dat kostte allemaal veel tijd”, vertelt hij.

Nadat Andreas in 2019 vanuit een koppositie uitviel tijdens Ironman Hamburg, besloot hij het prof leven nog één jaar de kans te geven. Toen de oudere van de twee een paar weken na deze teleurstelling wat testen onderging, realiseerde hij zich dat hij nog niet klaar was voor een pensioen. “De waardes die ik daar behaalde, kwamen heel dicht bij mijn beste niveau ooit. Dat is waarom ik weet dat een Hawaii kwalificatie absoluut nog een realistisch doel is als ik weer terug in actie kom.”

Hij zette zijn zinnen op het behalen van een Kona kwalificatie tijdens Ironman Cozumel, maar kort voor de race scheurde de atleet zijn Achilles waardoor hij uiteindelijk in december 2019 op de operatietafel kwam te liggen. Na zijn herstel hoopte Andreas op een mooi seizoen in 2020, zijn afscheidsjaar. We weten allemaal wat er vervolgens gebeurde…het coronavirus zette de wereld op zijn kop. “Is dit dan het einde van mijn lange carrière?”, vroeg Andreas zichzelf af.

Andreas: ‘Het was een moeilijk besluit’ 

“Het was een extreem moeilijk besluit wat ik moest nemen”, zegt Andreas, die uiteindelijk toch besloot dat dit niet de manier was om afscheid te nemen van zijn sport en daarom zijn focus nog eens verlegde op volgend jaar: 2021.

Na drie zilveren en twee bronzen medailles op het WK Ironman, keert Andreas graag terug naar het magische eiland. Terwijl een overwinning nog op zijn CV ontbreekt, heeft hij ook niet de illusie deze nog toe te kunnen voegen. Wel hoopt hij op een perfecte laatste wedstrijd. Maar zal hij na zijn operatie en de longontsteking die Andreas eerder in 2020 opliep nog in staat zijn op niveau te komen? “Het is altijd lastig te zeggen of je weer terug komt na een blessure”, zegt Andreas. “Ik weet als geen ander hoe dat werkt. Ik word ook nog eens ouder en ik zal moeten racen tegen de beste triatleten ter wereld om mij te kwalificeren.”

Andreas: ‘Als je achter de schermen kijkt, doen de resultaten van de afgelopen jaren er niet meer toe’

“Van buitenaf vragen mensen zich misschien af waar ik het op baseer dat alles anders zal zijn in 2021”, aldus Andreas. “Maar als je achter de schermen en naar de details kijkt, doen de resultaten van de afgelopen jaren er niet meer zoveel toe. Als alles goed valt op racedag, denk ik dat ik heel dicht bij mijn niveau van de afgelopen jaren kan komen.” Of dat een top vijf finish betekent in Kona? “Misschien moet ik er volgend jaar aan geloven dat ik qua vorm weer helemaal terug ben, maar dat de wereldtop simpelweg te ver weg is en onrealistisch om überhaupt over na te denken.”

Michael over het veranderen van coach 

Nadat hij even afdwaalde, heeft Michael het gevoel dat hij er weer helemaal bij is met zijn hoofd. “Ik voel een vuur dat ik lang niet heb gevoeld”, aldus Michael. Zijn samenwerking met coach Sutton stopte veel eerder dan gepland. Tegenwoordig werkt Michael met coach Sebastian Zeller.

“Je past óf goed in zijn systeem óf je bent gewoon niet goed genoeg”, legt Michael uit over Sutton. “Het jaar met hem was super interessant, maar de training sloeg niet aan. Andreas is een paard dat je kunt trainen in weer en wind. Ik, aan de andere kant, moet af en toe op stal gezet worden, wat rust krijgen en een aai over mijn bol. De volgende dag kan ik dan weer aan de slag.”

Michael: ‘Sutton analyseerde mij heel scherp’

Al stond Sutton dit soort ‘luxe’ niet toe, gaf hij Michael wel wat inzichten. “Sutton analyseerde mij heel scherp. Hij liet mij inzien dat ik de belangrijkste zaken de afgelopen jaren uit het oog was verloren.” Michael gooide het roer om en besloot zich niet langer af te laten leiden door vrouwen, snelle auto’s of status. De Duitser begon zich eindelijk weer volledig te richten op triathlon.

Net zoals zijn broer, stapte Michael uit tijdens Ironman Hamburg. Al voor de race voelde hij zich niet fit. Na zijn DNF in Hamburg werd Michael door een auto aangereden tijdens het fietsen en brak hij zijn sleutelbeen. Toen het seizoen daardoor gedwongen tot een eind kwam, besloot Michael dat het tijd was voor een andere coach.

Michael: ‘Cijfers liegen niet’ 

Met Zeller als coach werkt Michael weer veel met allerlei soorten cijfers. “Cijfers zijn eerlijk, die liegen niet”, vertelt hij. “Het is zwart of wit.” In de laatste jaren verloor de atleet veel snelheid en had hij moeite met het volbrengen van de zwaardere trainingen, maar ondertussen heeft Michael het gevoel dat hij weer terugkrabbelt. “Dit kleine ‘hummingbird’ hart van mij slaat soms weer 190 keer per minuut.”

Al behaalde Michael zijn beste resultaten op de Middle Distance, waaronder twee Ironman 70.3 WK-titels, focust hij zich liever op de Long Distance, in het bijzonder Ironman Hawaii. “70.3 wedstrijden zijn leuk voor mij en ik denk dat ik weer op een niveau kan komen waarbij ik competitief ben op die afstand, maar dat trekt mij niet. Op de lange afstand ben ik absoluut nog niet goed, maar het trekt mij des te meer. Het is veel boeiender om te trainen voor iets wat ik nog niet goed kan.”