“Plots ben ik wakker. Het is alsof iemand mijn borst steeds verder dichtdrukt en ondertussen mijn hart met dezelfde vaart naar buiten wil, het zweet op mijn voorhoofd en rug voelt ijskoud, mijn hart lijkt nog meer zijn best te moeten doen en overstemt mijn redenering. Ga rechtop zitten Robin, kalmeer jezelf! Maar alle signalen staan op rood, de druk neemt maar niet af, ik probeer steeds meer lucht naar binnen te halen, mijn kaak kan ik nauwelijks bewegen en mijn buikspieren trekken zich onvrijwillig samen. Dus dit is hoe het voelt om dood te gaan, ik weet het zeker.”
De woorden van Robin Imthorn komen hard binnen. Dat de marinier zo open en eerlijk durft te vertellen wat PTSS met iemand kan doen, is bijzonder. Er heerst namelijk nog altijd een taboe op geestelijke gezondheid, herkent Imthorn. Sinds hij zijn heftige verhaal openhartig deelde, is Imthorn overspoeld met reacties van mensen die zichzelf hierin herkennen. In 2010 ging Imthorn als marinier op uitzending naar Afghanistan en Uruzgan en bijna tien jaar later, in 2019, kreeg Imthorn last van heftige paniekaanvallen. Met dank aan therapie en hardlopen heeft hij ondertussen grotendeels de rust en balans in zijn leven teruggevonden. Dat is iets wat hij andere mensen die met deze problemen kampen ook gunt en daarom besloot de atleet vijf marathons te lopen in vijf dagen en daarmee aandacht te vragen voor geestelijke gezondheid en geld in te zamelen voor Stichting Survivor, Stichting PTSS en Commando & Family Support.
‘Hardlopen was destructief geworden’
Van 18 tot 22 juni 2021 gaat Imthorn deze extreme uitdaging aan. Tegenwoordig geniet hij volop van hardlopen, maar dat was wel eens anders. “Hardlopen was voor mij eigenlijk heel destructief geworden. Dat was nog voordat de PTSS zich uitte. Ik liep altijd hard in een soort ‘sloopstand’. Ik wilde iets voelen, want ik voelde mij verder emotioneel afstandelijk. Hardlopen was een uitlaatklep; het moest steeds harder, steeds sneller en steeds zwaarder, want dan voelde ik wat. Op een gegeven moment konden mijn lichaam en geest het niet meer aan en kwam de PTSS naar buiten.”
‘Ik genoot ervan en vond rust’
Imthorn ging in therapie en kwam in een revalidatiecentrum in Doorn terecht. “Daar ben ik goed begeleid. Ik heb aangegeven dat ik graag wilde sporten, maar dat ik mijn grens niet goed kan aangeven. Zij zijn mij daarbij gaan helpen. Op een gegeven moment vroeg een instructeur of ik een stuk wilde lopen. Ik moest van hem twaalf minuten doen over 1500 meter.” Dat was voor een ervaren hardloper natuurlijk geen uitdaging, maar toch moest Imthorn het doen. “Ik merkte dat ik in de flow kwam, ik genoot ervan en vond rust. Iets wat ik vroeger ook had. We zijn dat gaan uitbouwen en zo kreeg ik weer plezier in het lopen. Op een gegeven moment voelde ik weer een goede structuur, was ik klaar met revalideren en wilde ik die structuur zelf ook houden.”
Tekst gaat verder onder afbeelding
Imthorn breidde zijn trainingen voorzichtig verder uit en daagde zich na een goede periode aan opbouw uit met een run over vijftig kilometer. “Ik wist dat ik ondertussen de rust zou kunnen bewaren, maar ik wilde mezelf wel mentaal uitdagen en zien of ik dit kon. Het was wel zwaar en ik was echt naar de klote. Het was tijdens het lopen geen prettige ervaring, maar daarna wel; toen voelde het als een overwinning. Daarna is het idee voor deze vijf marathons ontstaan. Ik dacht als ik dit kan, kan ik nog veel meer.” Toch zoekt Imthorn uiteraard wel een grens op met het lopen van vijf marathons in vijf dagen, maar hij weet dat hij daar nu mee om kan gaan. “Dat komt ook omdat de route er naartoe niet destructief is, maar gestructureerd.”
‘Openheid is belangrijk om die schaamte te doorbreken’
Met deze uitdaging hoopt Imthorn geestelijke gezondheid beter bespreekbaar te maken. “Wat ik probeer te doorbreken is het taboe dat er op heerst. Er is veel schaamte voor je mentale toestand. Je komt er niet zomaar mee naar buiten. Als je last hebt van je been of heup ga je naar een fysiotherapeut, maar als je last hebt van je hoofd, ga je niet direct naar een psycholoog.” Iets wat volgens Imthorn met name komt doordat mensen zich dus schamen voor psychische problemen. “Ik hoop dat ik andere mensen kan laten merken dat open zijn over je situatie, meer begrip geeft en ruimte creëert. Het is moeilijk uit te leggen, maar openheid is heel belangrijk om die schaamte te doorbreken.”
Imthorn maakte zelf dan ook de dappere keus om één van zijn paniekaanvallen in detail te beschrijven op Instagram, waar hij mensen mensen op de hoogte houdt van zijn project. “Ik zat er al even mee in mijn hoofd, maar wist niet goed hoe ik dit neer moest zetten en hoe ik mensen uit kan leggen hoe dit voelt.” Imthorn’s woorden maakten grote indruk. “Ik had niet verwacht zoveel mooie reacties te krijgen.”
‘Die staat op mijn netvlies gebrand’
De herinnering aan specifiek deze aanval is bij Imthorn nog heel helder. “Dit is er eentje die op mijn netvlies gebrand staat, maar er zijn er meerdere geweest. Het was een constante factor totdat de therapie aan begon te slaan. Op een gegeven moment ga je de aanvallen wel herkennen en dan blijft je lichaam nog hetzelfde reageren, maar raak je minder snel in paniek en weet je dat je 112 niet hoeft te bellen.” Ondertussen heeft Imthorn – die overigens nog steeds werkzaam is bij het Korps Mariniers, maar nu in een opleidingsfunctie – gelukkig geen last meer van heftige aanvallen als deze.
