In oktober is het eindelijk weer tijd voor misschien wel de belangrijkste triathlon van het jaar: het WK Ironman op Hawaii. Na het jaren zonder Kona gesteld te hebben, zal het WK dit keer weer als vanouds op het Hawaiiaanse eiland plaatsvinden. Sebastian Kienle bereidt zich momenteel voor op wat hoogstwaarschijnlijk zijn laatste keer Kona zal worden. Terwijl hij aftelt naar deze memorabele dag, blikt hij vooruit op voorgaande edities. Dit keer het WK Ironman van 2012.

“Dit was mijn eerste WK op Kona”, aldus Kienle. “Mijn coach Lubos en ik vlogen samen vanuit Vegas – waar ik mijn eerste WK Ironman 70.3 titel won – door naar Hawaii. Ik bevond me op een roze wolk. Ik had een geweldige voorbereiding. In die tijd kwam nog niemand een maand van tevoren al aan op het eiland. Iedereen vertelde me dat de zware omstandigheden me zouden slopen. Het tegendeel bleek waar: het gaf me vleugels. Alles was nieuw en leuk.” 

“We werkten heel hard”, vervolgt Kienle. “Tijdens de race leer je alles wat je moet weten over deze zware race. Ik had denk ik de beste benen uit mijn leven tijdens het fietsen. Ik genoot een voorsprong van vijf minuten op Marino Van Hoenacker, toen ik merkte dat mijn voorband langzaam leeg liep. Ik had de ventielverlenger verwijderd en het ventielgat gedicht met tape. Er zat alsnog teveel lucht in de band om deze eraf te krijgen en ik kreeg de lucht er dus niet uit”, vertelt Kienle over deze ‘rookie mistake’. “Ik moest wachten op de ondersteuning die met de koplopers mee zou rijden, maar ze waren bij het groepje van Crowie Alexander.”

Tot grote frustratie van Kienle, vervolgt hij. “Ik was super boos; vooral op mezelf. Ik zakte terug naar de groep en kwam met hen in T2. Toen ik naar links afsloeg richting het ‘Energy Lab’ zag ik Marino zitten met een fles Cola. Hij wilde opgeven terwijl hij nog aan de leiding lag. Dat is het moment waarop je begrijpt hoe zwaar deze race is; het kan je mentaal slopen. Tijdens de marathon weet ik nog dat ik samen liep met Frederik van Lierde. Er was zoveel sterke zijwind, dat ik in de greppel rende om te proberen bij Freddi te blijven; hij rende zover mogelijk naar links als hij maar kon. Uiteindelijk pakte ik een vierde plek. Pete Jacobs won de race en Andreas Raelert werd tweede”, blikt Kienle terug.