Ze is pas eerstejaars pro, maar toch werd Sonia Bracegirdle afgelopen augustus wereldnieuws – in ieder geval binnen de triathlonwereld – toen ze samen met Els Visser werd gediskwalificeerd door Ironman Maastricht. Gisteren gaf de Nieuw-Zeelandse een lezing bij AthleteSportsWorld in Amsterdam. Daar had ze het over haar ervaringen als pro, haar trainingen, het feit dat het leven als een professioneel triatleet best ‘bijzonder’ is, over haar liefde voor stroopwafels tijdens een race en inderdaad, ze ontkwam er niet aan, haar diskwalificatie.

De levensloop van Bracegirdle staat in ieder geval in het teken van sport. Zoveel is wel duidelijk na haar lezing. Al op de lagere school was ze met allerlei schoolsporten bezig, al vond ze het wielrennen toen eigenlijk helemaal niks. Zwemmen en hardlopen lagen haar beter en de overstap naar triathlon werd rond haar zestiende – ook op school – gemaakt. Dat deed ze met plezier, maar toen ze vervolgens in het Verenigd Koninkrijk kwam te wonen om te studeren, was het roeien wat de klok sloeg. Eerst voor Camebridge, later voor Oxford. Triathlon verloor ze uit het oog: die sport kwam in 2017 pas weer op haar radar terug.

Constant een lach

Ze vertelt het met een lach. Constant een lach eigenlijk. De vrolijkheid, het enthousiasme en de passie stralen van haar af. Toen ze haar comeback in de triathlonsport maakte, in 2017 dus, deed ze onder andere Challenge Samorin (The Championship, red.) en Challenge Geraardsbergen. ,,Vooral die eerste was een interessante, want daar vergat ik dat ik nog moest rennen na het fietsen.” Weer een lach. ,,De races gingen allemaal niet zo denderend, maar ik besloot op basis van dat jaar wel om pro te worden”, aldus de atlete die tegenwoordig in Haarlem woont.

In 2018 werd Bracegirdle dus ook daadwerkelijk pro. Niet fulltime, ze heeft er inmiddels een parttime-baan naast. ,,Dat is iets dat ik de afgelopen tijd wel heb geleerd: ik heb er een hobby of werk naast nodig. Anders heb je zoveel tijd over en zit je wel heel veel alleen op de bank. Het leven als een pro is best saai en eenzaam. Weinig gestructureerd. Ik zie het nu alsof ik twee banen heb. Mijn ‘normale’ baan, maar ook mijn carrière als triatleet. Daar stel ik doelen op de lange termijn, net als dat ik dat bij iedere andere baan zou doen.”

Mentale aspect is zwaar

Die doelen zijn onder andere sneller worden, nog meer tegenstand kunnen bieden aan haar tegenstandsters, kwalificeren voor Ironman Hawaii en op de nog langere termijn zelfs daar meestrijden om de winst. ,,Maar zover is het nog lang niet. Dat is één van de dingen die ik het afgelopen jaar wel heb geleerd van mijn leven als pro. De mentale kant van de reis is een hele zware. De stap naar het pro-veld is een hele grote. Het besef dat je nog een lange weg hebt te gaan om echt competitief te kunnen zijn.”

‘Ik heb een fout gemaakt, de beslissing is terecht’

Maar, de objectieve kijker kan er niet omheen: Bracegirdle ís al een geduchte concurrent voor haar tegenstandsters. Er waren goede klasseringen in onder andere Slowakije, Taiwan en natuurlijk Maastricht. Daar werd ze derde, maar na afloop gediskwalificeerd waardoor die goede klassering dus ook weer als sneeuw voor de zon verdween. Bracegirdle zag, met de Nederlandse Els Visser in haar voeten, de laatste zwemboei over het hoofd. Ze ging voorlangs. ,,Ik had geen idee en het was natuurlijk ook helemaal niet mijn bedoeling. Ik wist dat ik als derde uit het water kon komen en was alleen maar bezig met zo snel mogelijk naar de kant te komen. Ik heb gewoon een fout gemaakt, dus de beslissing om me te diskwalificeren is terecht.”

Zelfs dat vertelt ze met een lach. Vervelend vindt ze de situatie natuurlijk wel, ook voor Els Visser die ook werd gediskwalificeerd en daarmee haar overwinning en Nederlandse titel Long Distance kwijtraakte. Visser vertelde overigens dat ze door iemand van de organisatie werd toegeroepen dat ze achter Bracegirdle aan moest zwemmen. ,,Maar dat heb ik niet gezien. Ik was alleen maar gefocust op zo hard mogelijk zwemmen. Denk dat de situatie voor Els een beetje anders was. Toen we net hoorden dat we gediskwalificeerd waren hebben we wel een aantal berichten met elkaar uitgewisseld, maar meer ook niet.”

Stroopwafels

Het bruggetje van een Nederlandse triathlon naar stroopwafels is natuurlijk een kleine. En dan ben je bij Bracegirdle aan het goede adres. ,,Ik ben groot fan van eten. IJs bijvoorbeeld. En stroopwafels. Heerlijk. Zelfs tijdens een race – ik ben niet zo’n fan van gelletjes – eet ik er ongeveer elk kwartier tijdens het fietsen eentje op. Maar, eerlijk is eerlijk, de beste manier om jezelf tijdens een race te verzorgen ben ik ook nog aan het zoeken.”

Voorlopig hoopt Bracegirdle in ieder geval pro te blijven. ,,Het liefst een jaar of tien om het maximale uit mezelf te halen. Het leukste aan dit leven is om op een mooie woensdagochtend de fiets te pakken en een heerlijke rit door de duinen te maken. Ja, dat is écht een privilege.”