De afgelopen drie jaar eindigden de Eredivisie vrouwen van Ferro Mosae ieder seizoen met de landstitel. Desondanks gaat het team er niet zomaar vanuit ook volgend jaar weer de gouden medaille om te hangen en dus op het hoogste treetje van het podium te staan. “We zeggen al drie jaar dat het nu echt niet meer zal lukken”, lacht Sarissa de Vries, één van de vaste waardes van het team. “Dan denken we vooraf dat het te lastig wordt om de opstelling rond te krijgen, maar lukt het toch weer. Ook volgend jaar gaan we gewoon weer voor het podium, maar ‘you never know’.” We spreken De Vries en Rani Skrabanja, ook uitkomend voor Ferro Mosae, over de kracht van dit topteam.
Om terug te gaan naar het begin van Ferro Mosae in de Eredivisie spoelen we terug naar 2014. “Dat was ons eerste jaar, het jaar daarvoor waren we gepromoveerd”, legt De Vries uit. “Ik ben er eind 2014 bij gekomen, toen ze op het punt stonden te degraderen; dat was nog heel spannend.” Slechts een paar jaar later was degradatie geen angst meer en werd winst zelfs het doel: “In 2017, 2018 en 2019 hebben we gewonnen. In 2016 werden we heel close tweede op basis van klasseringcijfers.” Tussen alle glorieuze momenten door kan Skrabanja – die een jaartje later dan De Vries en dus in 2015 bij Ferro Mosae kwam – zich dat kleine dieptepuntje nog goed herinneren: “Sarissa reed lek, ik kwam daarna alleen te zitten en schoof naar achteren.” Op één puntje zagen de vrouwen de titel toen aan hun neus voorbij gaan. Het jaar daarna werd dat gelukkig ruimschoots rechtgezet en die eerste landstitel ziet Skrabanja dan ook als het hoogtepunt als ze aan al die races terugdenkt: “Omdat dat de eerste keer was dat we met zijn allen de eindoverwinning behaalden.”
‘We doen eigenlijk alles zelf en dat maakt ons sterk’
De kracht van Ferro Mosae zit hem volgens De Vries in de goede sfeer die er hangt: “We zijn een heel hecht team. We hebben ook niet zoals andere clubs een teamcaptain buiten het team. We doen eigenlijk alles zelf en dat maakt ons heel sterk. We beslissen samen wie er start. De meesten van ons hebben ook nog een programma buiten de Eredivisie en zien de Eredivisie-wedstrijden daardoor als een hele leuke dag: de druk valt eraf en iedereen is er graag bij.” Skrabanja: “Het is voor mij echt een momentje om samen te zijn met een groep mensen waar ik graag mee ben. We hebben het altijd leuk en als daar een goed resultaat uitrolt, is dat alleen maar leuker.”
Skrabanja: ‘Ik probeer dan dicht bij mezelf te blijven’
Naast de Eredivisie richt Skrabanja haar peilen met name op World Cups en ETU-cups. De afwisseling tussen dat hoge niveau in het buitenland en het racen thuis – ook op hoog niveau – is fijn, maar tegelijkertijd komt er een druk bij kijken, vertelt Skrabanja. “Het is goed om te kijken hoe je ervoor staat en het sociale gedeelte van de wedstrijden in Nederland is heel fijn. Ik ben altijd een beetje aan het buurten bij mensen die ik een tijdje niet veel heb gezien. Maar er komt ook een beetje druk bij kijken in Nederland. Ik doe de wedstrijden vooral omdat ik het heel leuk vind en wat er qua resultaat uitrolt – of Sarissa bijvoorbeeld eerste is of ik – maakt mij niet uit. Het gaat mij meer om de teamprestatie. Je ervaart druk op een andere manier. In het buitenland doe ik mee om mijn eigen doelen te bereiken, terwijl in Nederland mensen wat van je verwachten omdat je, in tegenstelling tot veel anderen, in het buitenland racet. Ik probeer dan altijd gewoon dicht bij mezelf te blijven.”
De Vries: ‘Ik kan de trainingen weer beter aan’
De Vries richt zich steeds meer op de lange afstand en verwacht in 2021 soms zelfs langs de kant te staan tijdens een Eredivisie-wedstrijd. “Ik merk dat als ik nog een stap wil maken, ik het nu moet doen. Mijn lichaam kan de trainingen weer beter aan”, vertelt de atlete die een aantal jaar geleden last had van burn-out klachten en zich vorig jaar nog tot Nederlands Kampioen OD én Sprint kroonde. “Als ik op de lange afstand wil focussen is het niet heel handig om veel races over de korte afstand te doen. Maar ik vind dat wel lastig, want mentale gezondheid is voor mij het allerbelangrijkst en als een dag met die meiden mij gelukkig maakt, kan dat soms een beter effect hebben dan dat ik die dag in mijn eentje vier uur op de fiets zit, terwijl ik niet lekker in mijn vel zit. In die zin is dat voor mij wel een afweging.”
‘Iedereen wil graag en voelt de verantwoordelijkheid’
Ondanks dat het team niet echt een teamcaptain heeft, komen de meeste organisatorische taken achter de schermen bij De Vries samen. “Ik heb een beetje de leiding en hou contact met het bestuur van de club en de Teamcompetities bijvoorbeeld. Soms zit ik wel eens met de handen in het haar met de vraag hoe we het weer vol gaan krijgen, maar uiteindelijk komt het altijd op zijn pootjes terecht.” Vorig jaar voegden een paar nieuwe vrouwen zich bij het team van Ferro Mosae. “We hebben nu acht meiden waaruit we kunnen kiezen, maar Danne (Boterenbrood, red.) is net bevallen, Maya (Kingma, red.) gaat voor de Spelen en het merendeel van ons team heeft nog een wedstrijdprogramma buiten de Eredivisie. Zo is het elk jaar weer spannend, maar iedereen wil graag en voelt de verantwoordelijkheid.”
Skrabanja: ‘Leuk dat er meer strijd is’
Dat het niveau van de Eredivisie in Nederland zo is gestegen, maakt het ook steeds leuker en uitdagender om ‘gewoon’ in eigen land te racen, vindt Skrabanja. In 2019 sleepte Ferro Mosae pas in de laatste wedstrijd van de Teamcompetities de landstitel binnen. “Het was die dag nog echt de vraag wie er zou gaan winnen, want er waren nog drie teams die kans maakten. Vroeger zag je dat het verschil veel groter was.” Die concurrentie is zeer welkom, wat Ferro Mosae betreft: “We vinden het leuk dat het gat kleiner is en dat er meer strijd is. Dat is leuker voor iedereen.”
1eDivisie vrouwen en 2eDivisie mannenteam
Ferro Mosae komt ook in de 1eDivisie uit met een vrouwenteam én heeft een mannenteam in de 2eDivisie. “Die teams worden vaak bezet door echte studenten.” Voor het Eredivisie-team maakte de studentenvereniging nog wel eens een uitzondering en zo konden ook niet-studenten van de Universiteit van Maastricht onderdeel uitmaken van het team. “We hadden eerst bij de mannen ook twee teams, de één was meer een ‘fun team’ en de ander was een op prestaties gericht team. Dat is nu samengevoegd en elke student krijgt in principe kans om te starten.”
