Alsof de hitte van Arizona al niet overweldigend genoeg is – de temperaturen passeren niet zelden de 40°C – spendeert Katie Zaferes drie weken lang haar fietstrainingen in een hitte kamer tijdens haar zwaarste trainingsblok ooit. Dat is natuurlijk nog niet alleen met het oog op 2020, maar vooral ook voor het Olympische testevenement in Tokyo volgende week.
Als Zaferes hier binnen de top acht finisht en bij de twee beste Amerikanen zit, zal zij zich voor haar tweede Spelen kwalificeren. Mocht dit niet lukken, dan heeft ze nog een laatste kans volgend jaar.
Momenteel staat de Amerikaanse aan kop in het ITU World Series klassement. Na het evenement in Tokyo vindt de afsluitende race voor dit klassement plaats in Zwitserland; een behoorlijk verschil in klimaat met de broeierige hitte van Azië. Om Wereldkampioen te worden zal Zaferes in Zwitserland binnen de top dertien moeten finishen. Ze staat er dan ook goed voor.
Maar gezien de uren die Zaferes doorbrengt in de hitte, lijkt de focus voor haar niet op laatstgenoemde race te liggen. Al sinds een maand bevindt de atlete zich in Flagstaff, Arizona, waar de weersomstandigheden enigszins gelijk zijn aan die van Japan.
Samen met trainingspartner Non Stanford traint Zaferes veel op de hometrainer in blokken van 45 tot 90 minuten, onder temperaturen van 32 °C tot 35 °C en met een luchtvochtigheid van 80 tot 85 procent. Drie tot vier keer per week waden de twee zich in het zweet in een zelfgemaakte tent in de garage met de verwarming en luchtbevochtiger aan.
,,Het is best oncomfortabel”, zegt Zaferes in een interview met NBC Sports. De atlete houdt het weer in Tokyo al een jaar in de gaten via een app op haar telefoon. ,,Het is al een eerste voorbereiding voor de Olympische Spelen.” Op haar Instagram deelde Zaferes één van de ‘trucjes’ die de twee gebruiken om de tijd goed door te komen en elkaar uit te dagen: ,,Toen we een dag samen in de hitte kamer op de trainer fietsten, begonnen we om de beurt extra gas te geven. Eén van ons ging met het hoofd omlaag in de aero bars liggen en trapte wat harder, na ongeveer veertig seconden wisselde we dan weer. Alsof we op de weg fietsten. Een ‘leuke’ manier om de tijd door te komen.”
Uit de reacties blijkt dat niet iedereen dit als ‘leuk’ zou omschrijven. Zo grapte iemand in een opmerking: ,,’leuk’ … Dit is misschien wel de beste toepassing van aanhalingstekens ooit.” Het is hoe dan ook bewonderenswaardig wat atleten allemaal uit de kast trekken om sneller te worden!
https://www.instagram.com/p/B0eZIXEgVbb/?utm_source=ig_embed
