Na een zware dag ‘down under’ hebben zowel Niek Heldoorn als Els Visser een grandioze prestatie om bij te schrijven op hun palmares: beide Nederlandse topatleten zijn zojuist tweede geworden bij Ironman Nieuw-Zeeland. Voor zowel Heldoorn als Visser betekent dat ook meteen rechtstreekse kwalificatie voor het WK Ironman.

Voor Heldoorn betekent de kwalificatie dat hij zich – nadat hij vorig jaar al bij het WK in Nice aan de start stond – voor een tweede keer mag opmaken voor een WK Ironman en zich nu mag voorbereiden op zijn jongensdroom: racen op Kona. Hij moest er logischerwijs wel keihard voor strijden in Nieuw-Zeeland, maar dat deed hij met verve.

Al meteen in een kopgroep van vier man sterk kwam Heldoorn uit het water: na 52:07 minuut zag hij zich omringd door Michael Boult, Justin Metzler en Steve McKenna. Op de fiets waren het vervolgens Heldoorn en McKenna die er aanvankelijk met z’n tweeën vandoor gingen en een kleine voorsprong op de andere mannen pakten, maar uiteindelijk vormde zich toch een grotere kopgroep. Boult kon het tempo niet bijbenen, maar Heldoorn en McKenna kregen gezelschap van Metzler en ook Mike Phillips.

Het was die laatste atleet die in de tweede helft van het fietsonderdeel de sterkste benen bleek te hebben, want Phillips ging er in zijn eentje vandoor en pakte uiteindelijk een voorsprong van iets meer dan twee minuten op Heldoorn en McKenna, terwijl Metzler op iets meer dan drie minuten aan de afsluitende 42.2 kilometer hardlopen begon. Daarmee lag de strijd dus nog volledig open.

Terwijl McKenna en Heldoorn de eerste loopkilometers bij elkaar bleven in de jacht op Phillips, bleek McKenna net wat voortvarender van start te gaan: hij liep sneller op de koploper in en wist ondertussen de Nederlander op een licht groeiende achterstand te zetten. Halverwege de marathon was het McKenna die al aan de leiding ging en was Heldoorn ondertussen naar Phillips toegelopen, die samen op tweede en derde positie op iets meer dan een minuut volgden.

Vanaf dat moment begon Heldoorn zich echter nóg meer in de wedstrijd vast te bijten, liep hij weg bij Phillips en begon hij ook weer in te lopen op McKenna. Net voorbij aan de dertig kilometer nam hij zelfs de leiding in de wedstrijd over en leek het er even op dat hij de wedstrijd zou winnen. Zijn voorsprong werd ruim een halve minuut en met nog maar vijf kilometer te gaan ging Heldoorn nog steeds aan de leiding, maar uiteindelijk wist ook McKenna van geen opgeven en ging hij uiteindelijk toch weer voorbij aan Heldoorn.

McKenna won de race in 8:01:13. Heldoorn werd tweede in 8:03:46 en Ben Hamilton, die in de slotfase nog voorbij ging aan Phillips, werd derde in 8:08:13.

Vrouwenrace: Sodaro oppermachtig, Visser ijzersterk

In de vrouwenrace was het uiteindelijk één vrouw die oppermachtig bleek; Chelsea Sodaro. De op voorhand torenhoog favoriet maakte haar favorietenrol waar en won met ruime marge, maar dat betekende niet dat ook Visser geen geweldige dag had. Met een voor Visser goed zwemonderdeel begon haar dag in ieder geval meteen voortvarend: als zevende kwam ze uit het water met een achterstand van slechts 5:20 minuut. Op dat moment ging een kopgroep van vijf vrouwen aan de leiding, met onder andere Jocelyn McCauley, Barbara Riveros, Meredith Kessler, Regan Hollioake en ook Sodaro.

Op de fiets gingen Sodaro en McCauley er meteen met z’n tweeën vandoor en bleken ze duidelijk te sterk voor de andere vrouwen die aanvankelijk in de kopgroep zwommen. Hun afstand werd snel groter, terwijl de enige vrouw die wat terug kon doen, Visser bleek. De Nederlandse topatlete deed wat ze vaker deed; snoeihard fietsen en – zij het langzaam – tijd van haar achterstand goedmaken, om zo ook posities terug te winnen. Dat lukte tot ongeveer vijftig kilometer, want daarna begon ook Visser weer wat tijd op de twee koploopsters te verliezen.

Nog niet bevestigd, maar na ongeveer honderd kilometer lijkt Sodaro mechanische pech gehad te hebben, want binnen twintig kilometer verloor ze ineens meer dan vier minuten op McCauley. Het betekende dus dat laatstgenoemde vanaf dat moment in haar eentje naar T2 reed, terwijl Sodaro wel weer tijd begon goed te maken en uiteindelijk met 2:38 minuut achterstand aan de marathon begon. Visser bleef ook ijzersterk en keerde, met een achterstand van 6:37 minuut, als derde terug in T2, kort gevolgd door Hollioake.

Tijdens de run begon eigenlijk meteen de ‘Sodaro-show’ en al binnen een paar kilometer liep de Amerikaanse haar achterstand dicht en nam ze de leiding in de wedstrijd van McCauley over. Die voorsprong werd alleen maar groter en groter en zo liep Sodaro dan ook onbedreigd naar de overwinning. Daarachter ontstond een meer dan spannende strijd tussen McCauley, die steeds meer tijd begon te verliezen, Visser én Hollioake, die zich goed vastbeet in het tempo van Visser.

Met nog tien kilometer te gaan liepen de drie vrouwen nagenoeg bij elkaar, met slechts dertig seconden tijdverschil. Visser liep daarbij in de beste positie en dus tweede. Tot aan de laatste meters wist ze die positie vast te houden.

Sodaro won de wedstrijd in 8:40:07. Visser werd tweede in 8:57:34 en McCauley derde in 8:58:23.