Er werd vorige week heel wat geschreven over de Ironman van Klagenfurt (Oostenrijk), dat je bijna zou vergeten dat in dat andere kleine Alpenlandje Zwitserland ook een Ironman plaats vond. Wim Van Linden was een van de Belgen die in Zurich aan de start van de Ironman stond. Dit is zijn wedstrijdverhaal.

Donderdag morgen waren we klaar om te vertrekken naar Zurich voor mijn allereerste Ironman.
Het was een ritje van 7 uur waarna we aankwamen in ons hotel om alles rustig uit te pakken en de omgeving te verkennen. De start lag op 3 km en dat was een ideale afstand om nog eens wat los te lopen en de startplaats eens te bekijken.
Vrijdag hadden we gepland om ‘s morgens los te zwemmen in het meer en in de namiddag het fietsparcours van 90km met 650 hoogtemeters te verkennen. Het meer was zalig om in te zwemmen en een stralend zonnetje maakte de training zeer aangenaam. Ik kreeg nog wat tips van een lokale zweminstructeur ivm stroming en ondiepe plekken aan de aankomst en dus was ik helemaal klaar voor het zwemmen.

Toen we ons echter klaarmaakten voor de fietsverkenning merkten we op dat mijn achterband lek was (dat begon al goed). Ik verving meteen de band, maar merkte dat het velglint versleten was. De plaatselijke mechanieker stak er een nieuw velglint in en we konden vertrekken. 20km verder was het echter opnieuw van dat en konden we de achterband weer vervangen. Hier zagen we dan dat het nieuwe velglint te smal was en weer de oorzaak was van het lek. Ondertussen stond de voorband ook al plat en bleek het dezelfde oorzaak te hebben. Gelukkig waren we net een fietswinkel gepasseerd en konden we snel 2 nieuwe vleglinten kopen en onze weg verderzetten.

Toen barstte plots een onweer los en moesten we dikwijls gaan schuilen voor regen en hagel. Onze kledij was hier niet echt op voorzien en het was dus kou lijden tot we weer in het hotel waren … Maar ik was al niet meer lek gereden en dat was geruststellend voor de wedstrijd.

Zaterdag werd al het materiaal in gereedheid gebracht en werd de fiets nog eens grondig gecontroleerd op mankementen. ‘s Avonds moest de fiets dan in de wisselzone gezet worden. Dit wordt de dag op voorhand gedaan omdat het plaatsen van 2000 fietsen wel wat tijd in beslag neemt. Hier zagen we dan ook nog eens de professionaliteit van de organisatie vermits zij voor elke fiets een beschermhoes hadden voorzien tegen de regen!

We gingen dan snel terug naar het hotel om vroeg in ons bed te kruipen. Ik kon de slaap echter heel moeilijk vatten door de stress en moest ook al meerdere malen het toilet opzoeken.

De start voor de pro’s was om 06:55 en voor ons om 07:00. Dat wilde dus zeggen om 04:00 opstaan om te ontbijten en tegen 05:00 naar de wisselzone vertrekken (Om half vier was ik al eens gaan kijken of ik de wekker al niet gemist had). Toen we dan opstonden hoorden we de regen tegen het raam klettern, het ging een lange dag worden!

Ik nam twee grote borden honey pops en maakte me klaar om te vertrekken. We reden dan naar de wissel (ik op een reserve fiets) in de regen, daar zette ik alles klaar in de regen, kleedde me daarna om in de regen en wachtte dan aan de startzone… in de regen… We konden nog even inzwemmen en gelukkig voelde ik dat het in het water eigenlijk warmer was dan uit het water.

Toen de pro’s vertrokken waren, zorgde ik dat ik goed vooraan stond. Toen we klaarlagen in het water probeerde ik door de mist en regen de eerste boei te vinden, maar tevergeefs. Het was dus hopen dat de eerste zwemmer goed zwom en de rest dan kon volgen. Ik probeerde snel te starten, maar geraakte toch ingesloten en incasseerde wat klappen. Na het nodige wroetwerk kon ik vrij zwemmen en een goede positie uitzoeken. Het ging vrij goed en na één ronde hoorde ik dat ik ronde de 65e plaats zat. We moesten namelijk over een eilandje lopen waar supporters stonden en dan terug het water in voor een tweede ronde. Ik haalde heel wat atleten in in de tweede ronde en kwam aan op een 49e plaats. Ik had hier gehoopt op 55 minuten en het waren er 54. Dat zat al goed.
In de wisselzone trok ik vlug wat extra kleren aan voor de regen en vertrok ik op de fiets. Ik had van mijn coach de opdracht mij de eerste ronde zeker kalm te houden en dat lukte goed (bergop moet je natuurlijk altijd duwen, maar ja). Ik had echter heel veel kou en mijn kaken deden zelfs pijn van het bibberen. Ik moest ook 3 liter drinken om voldoende koolhydraten binnen te krijgen, maar door de kou nam ik het vocht niet goed op en moest ik heel de tijd plassen. Ik minderde dan de drank en nam wat meer gels en repen, maar dat was gevaarlijker voor de maag en darmen…

In de helft van de tweede ronde stopte het eindelijk met regenen en kreeg ik het terug wat warmer. Ik voelde de spieren in mijn benen ook terug en merkte dat ik wel wat krachten kwijt was.

Ik kwam aan in 5:08. We hadden geschat op 5 uur en gezien de regen zat ik hier dus ook nog op schema.

De marathon begon moeizaam en ik moest wat inhouden om de krampen weg te krijgen. Dit ging vlug over en ik kon weer voort. De eerste twee ronden gingen vrij vlot op een rustig tempo. Dan moest ik stelselmatig versnellen, maar dat ging niet meer goed. In de derde ronde kreeg ik een zware klop en begon mijn maag te reclameren zodat ik niets meer binnenkreeg. Enkel Cola ging nog binnen en dus was het lopen van bevoorrading tot bevoorrading om wat binnen te krijgen. Wouter en mijn ouders hadden snel een oplossing en vervingen de sportdrank in mijn flesjes door cola, zodat ik dit ook bij hen kon opdrinken. In de vierde ronde kwamen er bij elke stap krampen opzetten en moest ik zelfs een keer een toilet (speciaal geplaatst langs het parcours) opzoeken omdat de darmen volledig in de knoop lagen. Door mijn pasfrequentie aan te passen, kon ik nog blijven lopen en de krampen omzeilen. Ik kon nog net doorgaan tot aan de finish en liep binnen in 9:39.

We hadden een totaaltijd van 9:30 geschat en met deze omstandigheden komt dat overeen met de behaalde eindtijd.

Ik werd 15e in mijn categorie en 70e algemeen op 1820 deelnemers. Ik heb ook enkele profs achter mij kunnen houden en dat is altijd leuk.

Op het banket maandagmorgen werden de Hawaii-tickets verdeeld. De 8e in mijn categorie had jammer genoeg het laatste ticket en als ik de tijden nu bekijk, kom ik 7 minuten te kort voor dit ticket. Jammer… Ik ben echter héél tevreden van de wedstrijd en heb kunnen behalen wat er verwacht werd!
Nu ga ik wat rusten en hopelijk snel genieten van ons eerste kindje….

PS: Bedankt aan alle supporters en bovendien aan mijn begeleiders ter plaatse (Wouter, mama en papa), coach Ronald Gaastra, diëtiste Inge de Ridder, sponsor NorthgateArinso, mijn vrouw Veerle voor het geduld dit jaar en ons eerste kindje dat heeft kunnen wachten (en nog steeds wacht) tot na Zurich om ter wereld te komen!