“Ik dacht heel lang dat ik achtste zou gaan worden, maar op een gegeven moment ging ik er meer en meer in geloven, omdat mijn pace constant bleef.” Youri Keulen beleefde gisteren een geweldige dag tijdens het WK Ironman 70.3, waarin hij tijdens de afsluitende halve marathon oprukte van een elfde naar uiteindelijk zesde plaats. “Mijn team en ik zijn altijd blijven geloven in het proces.”

Dat geloven in het proces, dat is iets dat belangrijk is. In ieder geval wel voor Keulen, die, nadat hij vorig jaar al als één van de gevaarlijkste outsiders werd gezien voor het WK Ironman 70.3 maar toen de finish niet haalde, wraak een slechte raadgever vindt. “Na dat WK zijn wij – mijn team en ik – blijven geloven in het proces. Die race heeft mij enorm getriggerd, omdat ik daar teveel verloor op de fiets. Nu was ik één van de sterksten”, blikt hij terug op een fietsonderdeel waar hij met alle grote mannen meereed en zelfs meerdere favorieten zag kraken in de slotfase. “Dat is de verdienste van mijn begeleiding, nieuw materiaal en procesgericht werken.”

Helemaal tevreden is Keulen niet; de oplettende kijker zag een tegenvallend zwemonderdeel en dat merkte de atleet zelf ook. “Daar baal ik van. Op de fiets kon ik gelukkig veel rechtzetten, met dank aan de mannen om mij heen en natuurlijk ook mijn eigen fietsbenen.” Zorgen over de kopgroep die vooruit was, had Keulen niet. “Eerlijk gezegd heb ik niks meegekregen van wat er voor mij gebeurde. Eigenlijk krijgen mensen die de wedstrijd op tv volgen, dat veel beter mee”, lacht hij.

Ook kreeg Keulen niet mee dat niemand minder dan Kristian Blummenfelt – de titelverdediger en door velen beschouwd als de beste triatleet van dit moment – in de laatste kilometers van het fietsonderdeel moest lossen. “Ik heb het niet gemerkt, maar vooraf wist ik al wel dat een aantal mannen die Singapore (PTO Asian Open, red.) geracet hadden, niet fit waren. Ik appte Kristian nog voor de race en toen had hij het over verhoging en dat hij echt ziek was geweest. Dan is het eigenlijk nog heel knap dat hij zo lang, zo goed in de race zat. Wat mij vooral echt iets heeft gedaan, is dat ik op de fiets aan het racen was tegen mannen als Lionel Sanders en Sam Long. Dát was echt een bevestiging van het juiste doen in het proces. De ene na de andere atleet moest lossen door het hoge tempo, maar ik kon netjes opschuiven. Ja, tegen deze mannen kijk je soms toch wel eens op.”

Beide mannen werden verslagen – Lionel Sanders liep tegen een inmiddels spraakmakende penalty op en werd gediskwalificeerd en Keulen rolde Long in de laatste kilomers van de run op – en Keulen stevende dus op een ongekende zesde plaats bij het WK IM 70.3 af. Maar beseft hij eigenlijk wel dat hij bij de absolute wereldtop behoort? “Ik heb dit jaar al veel wedstrijden geracet tegen deze mannen. Dat is niet altijd makkelijk, maar ik ben het spelletje wel iets beter door gaan krijgen. Of ik tot de wereldtop behoor, laat ik aan andere mensen over. Ik ben en blijf nog altijd het ‘Limburgse Jungske’ uit Spaubeek. Soms voelt het allemaal wel onrealistisch.”

De prestatie van wereldformaat komt nog eens in een ander daglicht te staan, als Keulen vertelt over een moeizame voorbereiding die niet alleen hem, maar ook zijn familie aanging. “Mijn nichtje van zeven is overleden. Ik zat toen alleen in Girona en dat zijn wel heftige dingen. Ik wilde een race draaien waar ik trots op zou zijn en waar ik de familie een glimlach mee zou bezorgen. Ze heeft me kracht en motivatie gegeven en ik was na de finish erg emotioneel.”