Nederlands succes was er helaas niet bij de WTCS Finals, want al na het zwemmen bleek dat Richard Murray een strijd in de achterhoede zou voeren. Voor de objectieve kijker was er echter meer dan genoeg te genieten en vooral het slotstuk, waarbij vier topatleten met elkaar in een eindsprint verwikkeld raakten, was fenomenaal. Uiteindelijk ging de winst naar Fransman Dorian Coninx.
Het was de Australiër Matthew Hauser die na 17:57 alweer als eerste uit het water was – bijzonder hard op 1500 meter – en vervolgens volgden alle mannen binnen 1:10 minuut van elkaar. Opvallend was wel dat zowel Alex Yee en Hayden Wilde, op voorhand toch wel de twee grootste favorieten voor de eindzege, op driekwart minuut achterstand uit het water kwamen. Minder opvallend, maar wel vervelend was het dat ook de voor Nederland uitkomende Richard Murray meteen op achterstand werd gezet: hij kwam bijna als laatste uit het water en had toen al ruim een minuut achterstand.
Tijdens de eerste van acht fietsrondes ontstond een kopgroep bestaande uit veertien man, waarbij Dorian Coninx, Léo Bergere, Pierre le Corre en Vasco Vilaca de grootste namen waren. Op tien seconden daarachter reed een tweede groep van tien man, met onder andere Jonathan Brownlee en Morgan Pearson. Na ongeveer vijf kilometer sloot deze tweede groep aan bij de kopgroep, waardoor al vroeg tijdens het fietsen een grotere groep van 24 man aan de leiding ging. Achter die grote kopgroep ontstonden twee achtervolgende groepen: de eerste groep bestond onder andere uit Kristian Blummenfelt en Hayden Wilde, maar de aansluiting met de kopgroep werd niet gevonden. Daar weer achter reed onder andere Alex Yee, die nog meer tijd verloor en een echte topklassering al in deze fase leek te kunnen vergeten.
Tijdens het fietsen werden de verschillen niet snel groter, maar verschillen werden wel degelijk gemaakt. Toen de kopgroep in T2 terugkwam, volgde de groep met Blummenfelt en Wilde op 45 seconden, terwijl Yee op meer dan twee minuten volgde. Richard Murray was al te ver weggezakt, zat achterin het veld en kwam op 3:30 minuut T2 binnen.
Er ontstond vervolgens een bijzonder spannend looponderdeel: in de eerste van vier looprondes bleef de kopgroep grotendeels bij elkaar, maar in de tweede loopronde plaatste Morgan Pearson een vernietigende versnelling op een steile klim die dus vier keer genomen moest worden. Ruim 2.5 kilometer bleef hij uit handen van zijn achtervolgers, maar in de derde ronde sloten Dorian Coninx, Léo Bergere, Pierre le Corre, Tim Hellwig en Lasse Lührs toch weer aan. Pearson zakte ondertussen weg en dus leken deze vijf mannen de strijd om de overwinning met elkaar te gaan uitmaken. Wilde bleek ondertussen niet bij machte om het gat naar voren te dichten; een penalty van vijftien seconden hielp daar echter ook niet aan mee. Die penalty was overigens een bijzonder opvallende; na het zwemmen liet Wilde overduidelijk per ongeluk zijn badmuts vallen en dat kwam hem dus op een tijdstaf te staan.
In de laatste 2.5 kilometer hardlopen wisselden de mannen vooraan de wedstrijd elkaar meerdere keren af, tot Hellwig dermate versnelde waardoor hij niemand de kans gaf over te nemen. Een paar honderd meter althans, want in de laatste kilometer kwamen de vijf mannen toch weer bij elkaar en werd er afgestevend op een bloedstollende eindsprint. Hellwig, Le Corre, Bergere en Coninx waren de vier snelsten en liepen gezamenlijk het stadion in, op richting de laatste 200 meter.
De eindsprint werd aangetrokken door Hellwig en tot in de laatste tien meter leek hij die eindsprint ook te gaan winnen. Maar, toen versnelde Coninx nog één keer door, om uiteindelijk in 1:42:22 te finishen en daarmee de WTCS Finals te winnen. Hellwig werd tweede en Le Corre derde.
Murray werd uiteindelijk 45e op 4:15 minuut achterstand. Omdat Miguel Hidalgo, die zesde werd, gediskwalificeerd wordt, zou Murray opschuiven naar een 44e plaats.
