Afgelopen nacht waren de ogen gericht op Australië, waar Lotte Wilms en Els Visser de strijd met elkaar, maar ook met andere vrouwen, aangingen tijdens Ironman Busselton. Van een echte strijd tussen de twee Nederlandse vrouwen kwam het echter nauwelijks, want Wilms was vandaag duidelijk sterker dan Visser. Wilms finishte op een prachtige derde plaats en pakte daarmee meteen ook een WK Ironman slot voor volgend jaar. Visser eindigde als vierde, viel daarmee dus buiten het podium en heeft ook nog geen WK-slot te pakken.
In het water gebeurde precies waar iedereen rekening mee hield; Fenella Langridge – de uiteindelijke winnares – ging er samen met Wilms vandoor en met een grote voorsprong kwamen de twee ook weer uit het water. Dat deden ze na 51 minuten en vervolgens was het ruim drie minuten wachten op Chloe Lane en Lisa Norden, meer dan zes minuten op Maki Takahashi en ruim elf minuten op Visser. Voor Visser betekende dat al vroeg in de wedstrijd een enorme achterstand en daarmee geen ideale uitgangspositie voor de rest van de dag.
Waar Visser er normaal in slaagt veel tijd goed te maken op de fiets, lukte dat tijdens Ironman Busselton echter niet. Sterker nog; de achterstand van Visser werd aanzienlijk groter en daarmee haar kansen op een podiumplaats kleiner. Wilms en Langridge bleven ondertussen samen aan de leiding rijden en die situatie bleef lange tijd ongewijzigd. Toch was het vooral Norden die aan een indrukwekkend fietsonderdeel bezig was en langzaam maar zeker dichterbij de twee leidsters kwam en uiteindelijk, net iets voor het 100 kilometer-punt, ook bij ze aansloot.
In de tweede helft van het fietsonderdeel ontstonden er pas echt serieuze verschillen; Norden pushte lekker door en reed al snel bij Langridge en Wilms weg. En ook al kon Langridge dus niet meekomen met Norden, reed de Britse wel weg bij Wilms, die daarmee dus in haar eentje op een derde plaats bleef rijden. In deze positie kwamen de vrouwen dat ook T2 in: Norden aan de leiding, Langridge als tweede op 4:59 minuut en Wilms als derde op 8:29 minuut. Daarachter was de strijd eigenlijk al gestreden, want Lane lag vierde op 21:36 minuut en Visser vijfde op 22:34 minuut. Marion Tuin, de derde Nederlandse deelneemster, lag zesde, maar toen al op vijftig minuten achterstand. Tijdens de marathon zou zij niet alleen veel posities, maar ook veel tijd verliezen.
Tijdens de run ontstond eigenlijk alleen een spannende strijd tussen Norden en Langridge. Lang bleef Norden aan de leiding, al moest ze ieder meetpunt wel toezien hoe Langridge steeds weer wat tijd van haar achterstand had goed gemaakt. Na ongeveer 29 kilometer was het dan ook gedaan met de voorsprong van Norden en nam Langridge de leiding over. Wilms liep onbedreigd naar haar derde plaats en Visser haalde Lane nog wel in, maar maakte nooit meer serieus aanspraak op een podiumplaats.
Langridge won de wedstrijd in 8:29:43. Norden werd tweede in 8:33:02 en Wilms derde in 8:40:59. Visser werd vierde in 8:50:13.
