“Ik ben heel blij. Er zijn veel dingen misgegaan – de wissels konden bijvoorbeeld wel beter – maar er was ook heel veel wat wél goed ging.” Michiel de Wilde bemachtigde gisteren een mooie negentiende plek tijdens Ironman 70.3 Texas. Het resultaat mag er zijn, maar het kwam hem niet bepaald aanwaaien. “Ik voel me best wel shit”, zegt De Wilde, ondanks de boodschap, met een lach. “Na zestig kilometer fietsen sloeg mijn linkerbeen helemaal vast.”  

Aan zijn negentiende plek in deze zwaar bezette wedstrijd houdt De Wilde verder een goed gevoel over. “Dit was het grootste veld waarin ik tot nu toe heb geracet. Dat was wel echt tof.” Ondanks dat De Wilde voor de start plaatsnam tussen een aantal grote namen, kon hij de rust bewaren. Sterker nog, hij voelde eigenlijk totaal geen zenuwen: “Het was meer zo dat ik er gewoon ‘fucking’ veel zin in had.” 

‘Dat haalt de spanning er vanaf’

Dat de pro’s om hem heen nog volop grappen maakten en in gesprek waren, droeg ongetwijfeld ook bij aan de ontspannen sfeer. “Als je in Europa racet zijn atleten vaak best wel gesloten. Hier praat iedereen voor de start met elkaar: van Lionel Sanders en Sam Long tot dames en onbekende atleten. Ben Kanute was bijvoorbeeld ook heel relaxt en een beetje grapjes aan het maken. Dat haalt de spanning er vanaf.” 

‘Het was gewoon nog donker’

Om 06:45 lokale tijd moest het dan toch gebeuren. Toen De Wilde zijn zwembril opzette kwam het besef dat het toch nog wel erg donker was buiten. “Ze hadden de start niet helemaal goed gepland met de zonsopkomst. Het was een ‘non-wetsuit swim’ voor de pro’s, best wel ‘choppy’ en we moesten starten vanuit het water. Maar, het was gewoon nog donker…de zon kwam net op. Dan zet je je bril met donkere glazen op en zie je dus gewoon helemaal niets. Dat was wel even een dingetje”, lacht hij. 

‘Dat is een les voor volgende week’

Het gebrek aan zicht in combinatie met ruige omstandigheden maakten dat De Wilde niet per se terugkijkt op zijn beste zwemonderdeel ooit. “Ik heb prima kunnen zwemmen, maar niet heel spectaculair. Gasten die snel wegzwommen, zakten later in. Ik had achteraf direct in hun voeten moeten gaan zwemmen.” Iets waar De Wilde niet in slaagde doordat hij moeite had om op gang te komen. “Dat is een les voor volgende week (De Wilde staat dan aan de start van Ironman 70.3 Florida, red.).” 

‘Dat is dus dik boven de 50 kilometer per uur’

Op de fiets kwam De Wilde lekker in zijn ritme. “We hadden mega veel wind mee. Volgens mij reden we de eerste 45 kilometer in 50 minuten. Dat is dus dik boven de 50 kilometer per uur. Dan heb je 45 kilometer gehad en moet je 180 graden omdraaien en terug fietsen.” 

‘Ik twijfelde of ik moest stoppen’

“Na zestig kilometer fietsen sloeg mijn linkerbeen – mijn bil of hamstring – helemaal vast”, spoelt De Wilde een paar kilometer vooruit. “Ik heb nu nog steeds geen kracht in mijn linkerbeen. Ik weet niet of het komt doordat ik teveel in die houding heb gezeten of omdat ik te hard heb gepusht. Ik heb wel echt all-time wattage records gepakt.” De pijn was zo erg dat De Wilde even overwoog uit te stappen. “Met lopen vroeg ik mij af of dit hem ging worden. Na die eerste paar stappen twijfelde ik of ik überhaupt wel kon lopen, of dat ik ermee moest stoppen.” 

‘Een hoop geslinger’

De Wilde zette toch door. “Want je gaat niet helemaal naar Amerika om te stoppen.” Dat het loopparcours nogal wat heuveltjes kende, maakte het er niet makkelijker op. “Als je van trailrunnen houdt, is het een fantastisch parcours”, grapt De Wilde. “Het is een hoop geslinger met best wel wat hoogtemeters en veel gravel en gras. Heel divers, wat het ook cool maakte.” 

‘Dit wil ik volgende week ook’

Ondanks de pijn in zijn been liep De Wilde een sterke halve marathon: “Het was gewoon ‘steady’ en prima. Wat ik wel bewonderenswaardig vond, is dat als je Lionel Sanders en Heather Jackson onderweg tegenkomt, dat je hen tot het dierlijke aan toe ziet afzien. Toen ik dat zag, dacht ik ‘fuck, dit wil ik volgende week ook’. Nu was ik vooral bezorgd over dat half zeurende been. Maar mijn sukkeldrafje is gelukkig een stuk verbeterd. Volgens mijn horloge liep ik 1:18 hoog (het parcours zou te lang zijn geweest en dus zou de officiële uitslag – 1:19:59 – afwijken, red.). Dat was best wel prima eigenlijk. Zeker omdat ik mij focus op de lange afstand.”