5 uur en 10 minuten stond er al op de fietsteller en ondertussen had Niek Heldoorn nog een kleine vijftig kilometer te gaan voor hij gisteren de 200 kilometer zou aantikken tijdens een lange duurrit in Duitsland. We spreken tussen zijn training door met de jonge maar zeer succesvolle atleet; natuurlijk over zijn prestatie bij Ironman Lanzarote, maar nog meer over wat die tweede plaats eigenlijk voor hem betekent.
“Het duurde echt wel even voordat het was ingedaald”, legt Heldoorn uit. “Tijdens de race ben je veel te geconcentreerd om te genieten en de dag na afloop was ik simpelweg te erg naar de klote. Maar nu, twee weken later en met alle reacties die binnen zijn gekomen: ja, nu is het wel ingedaald.”
Dat Heldoorn tweede werd bij Ironman Lanzarote – alleen de Fransman Arthur Horseau zat voor hem – was sowieso al bijzonder, maar misschien nog des te meer omdat vader Frank tijdens zijn loopbaan als profatleet meerdere keren op het podium in Lanzarote stond en de wedstrijd zelfs won. “Dus voor mij was dit echt een kinderdroom”, aldus Niek. “Een kinderdroom die is uitgekomen met mijn vader erbij”, gaat hij verder over het moment dat hij direct na zijn finish in de armen van zijn vader viel.”
‘Heb zelf ook altijd naar zijn prestaties opgekeken’
Vervelend vindt Heldoorn het niet dat er de afgelopen weken veel wordt gesproken over de prestaties van Frank Heldoorn en dat hij er zelf – Niek dus – ook constant naar gevraagd wordt. “Het laat voor mij alleen maar zien hoe mensen naar zijn prestaties kijken en hoe bijzonder die eigenlijk waren. Het helpt mij te relativeren; ik heb zelf ook altijd naar de prestaties van mijn vader opgekeken.”
De weken voorafgaand aan Ironman Lanzarote waren dan ook best bijzonder binnen het gezin. “Ik voelde niet per se druk, maar mijn vader grapte regelmatig dat ik wel wist wat me te doen stond. Pas twee dagen van tevoren begon het bij mij echt serieus te leven. Toen bedacht ik me dat als ik naar Nice wilde, ik sowieso op het podium zou moeten finishen. Ja, toen voelde ik de druk toch wat toenemen.”
‘In dat opzicht is een hele eigenlijk heel makkelijk’
Wat dat betreft is het feitelijk des te knapper hoe koelbloedig Heldoorn bleef tijdens de race. Hij kwam goed uit het water – net achter Sam Laidlow – en door een sterke wissel sloot hij zelfs aan bij de leider van de wedstrijd. Maar, op de fiets ging de Fransman er meteen keihard vandoor en niet veel later zag Heldoorn eerst Wurf voorbij komen en ook mannen als Andreas Dreitz, Arthur Horseau en Kenneth Vandendriessche naderen. “Maar ik maakte me daar niet zo’n zorgen om. Het is niet voor niks dat Laidlow het fietsrecord op Kona in handen heeft en van Wurf weten we ook allemaal dat ‘ie keihard fietst. En bij die andere mannen zag ik dat ze in de slotfase van het fietsen toch weer tijd op me verloren. Ik heb echt mijn eigen ding gedaan en mijn eigen wattages in de gaten gehouden. Op een hele afstand is het eigenlijk heel makkelijk: je weet wat je niveau is en wat je kunt en je zorgt ervoor dat je daar niet boven komt.”
Tekst gaat verder onder afbeelding
‘Ben ik te voorzichtig geweest?’
Uiteindelijk gebeurde er nog van alles tijdens de run – Laidlow stapte uit, Wurf stortte in en Horseau liep juist ijzersterk naar de winst – en in de slotfase kwam bij Heldoorn het besef dat hij iets bijzonders ging presteren. “Ik heb nog heel even gedacht aan winnen, maar dat kon ik snel genoeg afsluiten omdat ik vanaf de kant kreeg te horen dat Horseau niet meer instortte. Aan de ene kant ben ik héél tevreden – dit was veruit mijn sterkste Long Distance ooit – maar aan de andere kant vraag ik me af of ik niet misschien iets te voorzichtig ben geweest. Ik heb nergens echt verval gehad, dus wie weet.”
Toen het besef kwam dat Heldoorn tweede zou worden – ruim voor de finish al – werd het wel even speciaal. “Ik moest de emoties echt een beetje wegslikken. Ik zei nog tegen mezelf: ‘kappen nou, straks ga je hyperventileren’. Want ja, dan kun je ineens nog heel veel tijd verliezen.”
WK Nice: ‘Ik zou over the moon zijn met top vijftien’
Zover kwam het dus gelukkig niet en ook in de slotfase liep Heldoorn steady door om uiteindelijk als tweede te finishen. Daarmee pakte hij meteen een slot voor het WK Ironman in Nice. Zijn vader Frank finishte er twee keer (op Kona dan uiteraard, red.) als zevende en één keer als tiende. Weet Niek dan nu opnieuw wat hem te wachten staat? “Ik durf er nog heel weinig op te plakken. Ik zou ‘over the moon’ zijn met een plek binnen de top vijftien. Het ligt ook een beetje aan het parcours, dat ik nog even goed moet gaan bekijken. Als er veel technische afdalingen zijn, is dat in mijn voordeel. Het is en blijft een WK, waar héél veel goede atleten heen gaan. En er gaan ook sowieso mensen door het ijs zakken, omdat ze volledig over hun toeren gaan. Dat kan ook in mijn voordeel werken.”
‘Hardop zeggen dat ik op dit niveau thuishoor, dat is er nog niet helemaal’
Eén ding is zeker; Heldoorn maakt een bijzondere periode door. Vorig jaar won hij onder andere de Embrunman en werd hij tweede bij het EK en eerste op het NK Long Distance bij Challenge Almere-Amsterdam en ook dit jaar zijn er al meerdere topklasseringen gevolgd. Toch blijft hij opvallend nuchter en durft hij nog niet echt van zichzelf te zeggen dat hij tussen de wereldtop thuishoort. “Dat ik me in Nice met de beste van de beste atleten mag meten, is héél vet. Het hardop zeggen dat ik daar ook thuishoor, dat is er nog niet helemaal. Maar misschien wel als ik straks een goede klassering realiseer.”
Voordat Heldoorn in actie komt bij het WK Ironman in Nice – 10 september – staat hij onder andere nog aan de start bij Challenge Walchsee en verdedigt hij zijn titel bij de Embrunman.
