Bij de Ironman Maastricht lag Pleuni Hooijman lange tijd op koers voor een Nederlandse medaille. Twee kilometer voor de finish ging het licht echter uit – uitdroging werd haar fataal – en een goede klassering kon ze vergeten. ,,Ik heb het belang van vochtinname onderschat”, geeft Hooijman toe die uiteindelijk na 10:42:48 uur over de finish kwam.
Het zwemmen is niet het sterkste punt van Hooijman en dat het in Maastricht een non-wetsuit swim was en er sterke stroming stond, droeg daar niet bepaald aan bij. ,,Ik lag er meteen af en kwam niet in mijn ritme. In T1 wilde ik het gat met de rest ook niet weten, ik wist dat het groot was. Zonder cijfers vind ik dat makkelijker van mij af te zetten en zo kon ik vertrouwen houden dat het goed zou komen, want op zo’n lange dag kan er veel gebeuren”, weet Hooijman.
De achterstand van Hooijman op de eerste pro, de Amerikaanse Haley Chura, was na 3,8 kilometer zwemmen opgelopen tot bijna twintig minuten. Na 1:11:53 uur kwam Hooijman uit het water, met alleen nog Camilla Lindholm Borg achter zich en een gat van vijf minuten op de dame voor haar. Daarna volgde echter een onderdeel dat haar beter ligt: het fietsen. ,,Het parcours was heel technisch, veel klimmen en afdalen. Ik vond het fantastisch”, vertelt Hooijman die even moest warmdraaien op de fiets, maar vanaf de Bemelerberg helemaal terug was in de wedstrijd. ,,Ik haalde daar Katja Konschak met een flink verschil in snelheid in en daar kreeg ik echt een boost van.”
Hooijman zette de derde fietstijd neer (5:03:42) en begon als zesde aan de marathon. ,,De benen voelden top en in het koppie zat het ook goed. Ik begon fris aan de marathon.” Ze liep dan ook een zeer constant tempo en tot vlak voor het einde leek ze af te stevenen op een marathon van 3.27 uur. ,,Ik had bijna geen verval en toen ik na dertig kilometer hoorde dat Tessa (Kortekaas, red) en ik om de bronzen medaille streden, kon ik zelfs nog versnellen.”
Na 40 kilometer ging het echter mis. ,,Ik merkte dat ik langzaam mijn bewustzijn verloor en ging zwalken. Ik zag het publiek bezorgd kijken. Ik dacht nog: het is prima als ik out ga, maar wel pas op de finish.” Dat moment kwam helaas eerder dan gehoopt en Hooijman stortte twee kilometer voor de eindstreep in elkaar. ,,Langs de kant stond een huisarts die zich over mij heeft ontfermd. Drie kwartier heb ik langs de kant gelegen in afwachting van een ambulance, maar die kwam maar niet. Nadat ik was afgekoeld en veel had gedronken, werd ik iets scherper en kon ik opstaan. Ik ben sneller bij de EHBO als ik naar de finish strompel, dan dat ik hier blijf liggen, dacht ik.”
En dus heeft Hooijman de Ironman wandelend afgemaakt. Haar eindtijd werd 10:42:48. Direct na de finish werd ze aan het infuus gelegd. Uitdroging bleek haar parten te hebben gespeeld. ,,Ik heb toch onderschat hoeveel vocht ik nodig had”, geeft Hooijman toe. ,,Het is echt niet zo dat ik drankposten skipte, maar de vier tot vijf bekertjes water die ik bij iedere drankpost heb aangenomen en de elektrolyten die ik had genomen, zijn blijkbaar niet voldoende geweest. Ik was volledig uitgedroogd. Op de fiets heb ik mezelf wel goed kunnen hydrateren door twee bidons per post aan te nemen en daardoor kon ik het lopen nog zo lang zo goed volhouden.”
Na de wedstrijd rekende Hooijman uit hoeveel vocht ze nu eigenlijk tekort is gekomen – dat bleek maar liefst vier liter te zijn. ,,Ik verlies twee liter per uur met dit weer en deze inspanning en heb tijdens het lopen denk ik maximaal drie, vier liter binnen gekregen. Daardoor kon ik de warmte op een gegeven moment niet meer afvoeren.”
Haar mantra was ‘willen winnen, durven verliezen’. ,,Je kunt op safe spelen en rustig aan doen, maar als je er alles uithaalt, ga je ook weleens op je bek. Het is zuur dat ik hier zoveel tijd in stop en het resultaat niet is waar ik op had gehoopt”, geeft Hooijman toe. ,,Toch kijk ik positief terug op Maastricht, vanwege mijn goede splits bij het fietsen en lopen. En het mentale aspect waar ik veel aan heb gewerkt, geef me ook veel moed. Ik heb echt alles gegeven. Failing is better, than what if.”
Dankzij het infuus dat haar bij de finish werd toegediend is Hooijman naar omstandigheden goed hersteld. ,,Ik ben vooral naar de klote, omdat ik heel diep ben gegaan, maar ik voel me niet slechter dan na andere Ironmans. De vorm en inhoud is er en ik hoop in oktober dan ook nog een hele Ironman te doen in Barcelona.”
