Het was gisteren een mooie dag voor Pleuni Hooijman. De Nederlandse werd zevende bij Ironman Kopenhagen en finishte ook nog eens in een persoonlijk record: 9:21:44. Mooi om te horen dat Hooijman niet alleen zeer tevreden met haar eigen race is, maar vooral ook veel respect heeft voor het aantal dames dat nog veel sneller bleek: ”Als ik met deze tijd al pijn heb aan mijn benen, hoeveel pijn moeten zij dan wel niet hebben gehad?” Het is een vraag die ze lachend stelt. ,,Ik heb daar heel veel bewondering voor.”
Maar pijn in de benen dus. Heel gek is dat niet, maar we nemen je eerst mee naar het begin van de race van Hooijman. 3.8 kilometer zwemmen en daar wilde ze vooral eens zien of ze in de winter inderdaad de stappen had gemaakt die ze hoopte te maken. ,,Ik wilde mezelf vooral niet opblazen door alles op alles te zetten om vooraan mee te zwemmen. Want als je in het water ‘sterft’, kun je niet meer herpakken. Ik heb bewust de voeten van een aantal dames gekozen, iets meer achterin het veld, en kon eigenlijk heel relaxed meekomen. Het voelde als een ontspannen duurtraining en ik kwam eindelijk een keer het water uit zonder buiten adem te zijn.” Desalniettemin mocht Hooijman binnen het uur beginnen aan het omkleden.
‘Goed naar hartslag en wattages gekeken’
De wissel ging goed, aan de overgebleven tasjes zag de atlete dat er nog drie vrouwen achter haar zaten en op de fiets probeerde ze zich vooral niet gek te laten maken. ,,Ik heb mijn hartslag en wattages goed in de gaten gehouden en wist natuurlijk – op basis daarvan – wat ik kon. Toen Angela Naeth mij voorbij kwam, heb ik haar na een tijdje gewoon laten gaan.”
Een verstandige keuze, want daardoor blies Hooijman zich ook hier niet op en lukte het haar om sneller te fietsen dan ze gepland had. ,,Ik mikte op een tijd onder de vijf uur, maar haalde daar nog iets van tien minuten vanaf (4:50:54, red.). Toen had ik wel door dat ik er lekker in zat en begon ik voor het eerst ook te bedenken dat ik mijn persoonlijk record wel eens kon verbeteren.”
(tekst gaat onder foto verder)
‘Bizar tempo’
Tijdens het lopen was het dan ook vooral fijn te constateren dat ze geen last meer had van een vervelende blessure (zenuwpijn in de heup, red.) waar ze al een tijdje hinder van ondervond. ,,Maar het was wel een echt zwaar parcours, met bruggetjes en heel veel keren. Het is bijzonder knap hoe die echt snelle dames zo’n tempo kunnen lopen”, kijkt ze onder andere naar de prestatie van winnares Anne Haug die het looprecord verbrak (2:57:26, red.) en zich met een eindtijd van 8:31:32 ook nog eens één van de snelste vrouwen ooit toonde. ,,Dat tempo is gewoon bizar. Ik heb nog nooit zo’n pijn in mijn benen gehad, dus wat moet zij wel niet gevoeld hebben?”
Samen met Nederlandse Age Grouper
Ook nog wel bijzonder was het samenlopen met een Nederlandse Age Grouper, Lionel Wille. Hij liep een ronde achter op Hooijman, maar de twee liepen vrijwel de hele tijd gelijk op. ,,We liepen steeds dezelfde splits. Hij was echt mijn beste vriend voor een dag”, lacht Hooijman. ,,Ik kende hem niet, maar hij werd een beetje mijn partner in crime. We hebben elkaar er een aantal keren doorheen geholpen. Ik zag later dat hij nog onder de 10 uur is gefinisht: echt heel gaaf! Na afloop heb ik hem nog een berichtje gestuurd.”
