,,Ik kwam de parkeerplaats oprijden bij Ahoy, zag een paar bekende gezichten en had meteen weer een glimlach op mijn gezicht. Het was echt heel lang geleden. De spanning komt er dan ook weer bij kijken, maar ik voelde me direct thuis. Om in dat Nederlandse ‘triathlonwereldje’ je ding te mogen doen: ik voelde mij een gelukkig mens.” Met veel plezier en mooie woorden spreekt Niek Heldoorn over de Teamcompetities Triathlon Eredivisie wedstrijd, die afgelopen zaterdag plaatsvond in Rotterdam tijdens de Super League Arena Games. We spraken zeven atleten en een coach over deze geslaagde triathlondag. Stuk voor stuk zeer tevreden liefhebbers.
Na een lange pauze door wat vervelende blessures en het coronavirus, kon Heldoorn zaterdag namens TriCan – Nijmegen weer racen voor wat hij waard was. De overall winst bevestigde dat Heldoorn terug is van weggeweest. ,,Dat was super fijn. Ik voelde mij eindelijk weer een beetje triatleet.” En dat in een bijzonder format als dit: een razendsnelle, ultakorte triathlon in alternatieve volgorde. Vier kilometer fietsen, 1000 meter lopen en afsluitend 300 meter zwemmen. ,,Ik vond het format echt super gaaf”, reageert ook Joyce Caro, die namens Kijani – Beesd de B-finale bij de dames won. ,,Toen ik het van tevoren zag, wist ik al wel dat het heel zwaar ging worden.” Winnares Rani Skrabanja (Ferro Mosae – Maastricht) sluit zich daar overigens bij aan. ,,Dit was echt heel zwaar, maar zeker leuk om te doen. Ik had eerder een Triple Mix in Almere gedaan en daarvan wist ik dat zwemmen na het lopen zwaar is.”
Met een zwembril in je zak lopen
De ‘angst’ voor het zwemmen na een 1000 meter sprint was ook bij Wouter Dijkshoorn aanwezig. De atleet die namens de Dolfijn – Amsterdam – het winnende team bij de mannen – zevende werd in de A-finale, had zich er zelfs een beetje op voorbereid. ,,Ik heb een paar keer na een zware looptraining, na de laatste interval, kort en hard gezwommen. Ik woon in de buurt van een plas, dus dan nam ik een zwembril mee met lopen en vroeg ik of mensen even op mijn schoenen wilden letten”, lacht hij. Zaterdag viel het hem gelukkig alles mee. ,,De eerste keer ging het niet van harte, maar in de finale had ik minder hard gelopen en bleef het zwemmen voor mijn doen fatsoenlijk.”
Feenstra: ‘Eigenlijk was het mijn doel om één van de finales te halen’
Het bijzondere format maakte het niet alleen een boeiende wedstrijd om te doen, maar ook om naar te kijken, merkt Heldoorn op. ,,Ik hoorde zelfs van mensen die niet aan triathlon doen, dat ze twee uur lang geboeid hebben gekeken. Normaal, met bijvoorbeeld een OD, is dat een stuk lastiger. Dan haken ze vaak af met fietsen.” Naast Heldoorn startte ook Timo Feenstra namens TriCan. De dag na de wedstrijd genoot hij dankzij wat spierpijn in zijn benen nog extra na van de wedstrijd. ,,Het was wel zwaar, hoor. Ik voelde het daarna nog wel een beetje, maar inmiddels is het weg. Ik vond het format heel leuk; twee keer starten op één dag. Omdat het zo kort was, kon dat ook wel en het was leuk om zo’n finale te halen. Eigenlijk was het mijn doel om één van de twee finales te halen (A of B, red.). Ik had geen hoge verwachtingen.” Met een achtste plek in de A-finale kan Feenstra dan ook meer dan tevreden zijn.
Skrabanja: ‘Je hebt geen idee meer’
Na maanden zonder races, was deze eerste wedstrijd van het seizoen wel weer even wennen. ,,Het was een beetje gek. Je staat daar en hebt geen idee meer”, lacht Skrabanja. ,,In de voorbereiding dacht ik al wel ‘oké, ik moet dit en dat niet vergeten’, maar je moet echt weer even in je ritme komen. Als je dan weer bezig bent, merk je wel hoe graag je dat doet. Al dat trainen doe je om te racen.”
Van der Meer: ‘Tof om die gespannen koppies weer te zien’
Edo van der Meer maakte het spektakel vanaf de zijlijn mee, als coach van EDOsports – Maastricht: het team dat bij de dames een derde plaats toe-eigende en bij de heren een tweede. ,,Het was heerlijk. Fantastisch.” En nog meer superlatieven waarmee Van der Meer aangeeft hoe erg het team snakte naar een echte wedstrijd. ,,Heel tof om al die gespannen koppies weer te zien, de atleten volle bak te zien racen en als coach na te denken over tactiek. Je hoort het nog steeds aan mijn stem. Het was en pittig dagje”, lacht Van der Meer.
Een mooie dag
Ook Kijani-atlete Eva Cornelisse, die tweede dame werd in de A-finale, kijkt terug op een lange dag. Maar wel een hele mooie: ,,Mijn laatste wedstrijd was zó lang geleden, ergens halverwege oktober. Dus ik was heel blij om weer aan de start te staan en vond het een mooie dag. Ik had mijn teamgenoten ook al lang niet meer gezien, dus het was leuk om weer tegen elkaar te racen. Maar het was allemaal kort en snel, de aankomsttijd stond gepland en dan ben je bezig met je eigen race, allemaal in andere heats. Dus we hadden niet heel veel tijd om te kletsen.”
Van der Most: ‘De sfeer was heel vet’
Bij Ferro Mosae vonden ze tussendoor toch nog redelijk wat tijd om bij te praten. Sophie van der Most (derde plek A-finale, red.) genoot volop. ,,Het was heel leuk om iedereen weer een keer te zien en te kijken hoe je ervoor staat. In een wedstrijd is het toch altijd anders dan wanneer je gewoon aan het trainen bent. Dan komt het echt samen.” Dat aan de Teamcompetities Triathlon alvast de eer was om de setting voor de SLT Arena games van zondag te testen, was ook nog eens nuttig. ,,De sfeer was heel vet omdat het al helemaal in het teken stond van de Super League. Ook wel handig dat wij alvast een voorproefje deden, zodat ze de laatste bugs uit het systeem konden halen voor de echte wedstrijd.”
Caro: ‘Dan weet je dat je nog iets harder kunt’
Met één van deze bugs kreeg Caro te maken, die door het uitvallen van de iPad tijd verloor in de kwalificatieronde en zo de A-finale miste. ,,Ik heb alsnog kunnen knallen in de B-finale. Je merkt dat dit format wel echt volle bak is en ‘gewoon gaan’. Je kon elkaar wel zien in de virtuele wereld, maar op de fiets en loopband was dat nog best lastig. Je moest dus gewoon alles volle bak doen en zien waar je eindigde, want je zag niet echt wie er voor of achter je zat. Maar als je dan om je heen keek en zag dat de rest net zo stuk gaat als jij, weet je dat je nog iets harder kunt. Dat stimuleert.” Het lopen op de gebogen en zelf aangedreven loopbanden was een uitdaging voor atleten. ,,Dat was gewoon heel zwaar. Als je het niet goed in de gaten houdt, ga je steeds harder en harder en loop je je benen voorbij. Je moest een balans vinden.”
